Leven met een postnatale depressie

Elke beweging voelt zwaar: het optillen van Danny, het verschonen van zijn luier, het klaarmaken van zijn fles. Alles wat vroeger vanzelf ging, voelt nu als een strijd die ik niet kan winnen. Mijn lichaam reageert, maar mijn geest is moe, leeg, alsof er geen energie is om liefde te tonen zoals ik zou willen.

Soms kijk ik naar hem en voel ik een steek van schuld. Waarom kan ik niet gewoon gelukkig zijn met hem? Waarom voelt alles zo zwaar? De mensen zeggen dat het voorbij zal gaan, dat het normaal is, maar hun woorden bereiken me niet. Mijn eigen gevoelens zijn luider, hardnekkiger, en eenzaam.

En toch, op een moment dat ik het niet verwacht, strekt Danny zijn kleine handje naar me uit. Zijn vingertjes klemmen zich zachtjes om mijn vinger, en even lijkt de wereld te stoppen. Het is een klein sprankje hoop, een herinnering dat hij mij nodig heeft, dat ik nog steeds iets kan geven. Dat ene moment is genoeg om een adem te vinden, één adem per keer, om door te gaan.

Lees ook

Vroegtijdig gebroken vliezen; plas ik nou in mijn broek?!

Lees ook

Bloggen om alle gebeurtenissen een plekje te geven

Eind 2021 belandde ik in een zware depressie. Een periode van 2,5 jaar volgde waarin ik het leven ontzettend zwaar vond. Waarin ik mij eenzaam voelde. En elke dag heb gestreden om door te gaan. 2,5 jaar waarin ik elke dag naar 1 momentje zocht om een sprankje gelukt te voelen. Om te weten dat ik door moest gaan. Het was zwaar. De weg was lang. Maar ik weet dat ik nu bijna de punt van mijn berg sta. En dat maakt mij trots. Heb je jij moeite met genieten? Zit je in een (postnatale) depressie, weet dan dat er weer betere tijden komen. En onthoud als je geen licht aan het eind van de tunnel ziet, loop dan de weg terug zoals je erin bent gewandeld. Want ooit stond je buiten voordat je naar binnen liep. Het komt echt goed.