Kinderfysiotherapie!

De huisarts wilde ons wel even spreken voordat hij een verwijzing gaf voor de kinderfysiotherapeut. Dus maar braaf een afspraak gemaakt.

Tijdens het gesprek heb ik alles verteld: van het snel huilen tot de beelden die ze op het kinderdagverblijf hadden gemaakt. Na dit verhaal had hij zelf wat twijfels of Nienke wel echt problemen had met de sensorische integratie, hij dacht dat het misschien wel wat ingewikkelder zat. Maar hij wilde wel de verwijzing geven. Ook gaf hij aan dat ik altijd terug kan komen. Superfijn!!

***

Na een tijdje wachten konden we terecht bij een praktijk die fysiotherapeuten in dienst had die gespecialiseerd zijn in kinderen. In de wachtkamer kan je gelijk al merken dat hier veel kinderen komen … er staat overal speelgoed. Nienke vermaakt zich nog prima wanneer de deur open gaat en we naar binnen worden geroepen. De dame stelt zich voor als Nanda. Het valt me meteen op dat ze een heel vriendelijk gezicht heeft. Ook Nienke lijkt zich vrij te voelen bij haar, want ze duikt niet meteen bij mij op schoot maar loopt lekker door de ruimte.

Nanda vraagt me alles te vertellen en ze tikt gelijk mee. Het is een heel verhaal en we zijn zomaar een half uur verder. Ze besluit ook nog even iets met Nienke te gaan doen. Er komen een paar grote bakken op tafel met verschillende structuren erin: zand, rijst, knikkers etc. Nienke mag overal even mee spelen en Nanda doet heerlijk mee. En dan is het alweer tijd.

***

Nienke vindt de fysio helemaal top en gaat er met veel plezier heen. De ene keer wordt ze in een mat gerold, de volgende keer hangt er een soort dichte schommelstoel en zo nog veel meer. Uiteraard zijn er ook wat flinke huilbuien wanneer Nienke denkt dat ze iets niet goed doet of niet kan, maar het gaat niet ten koste van haar plezier. Bovendien gaat Nanda er fantastisch mee om. Heerlijk om iemand bezig te zien die je kind aanvoelt. Voor het eerst durfde ik ook wat afstand te nemen. Dit betekende voor mij dat ik Nanda met de huilbuien liet omgaan (voor zover mogelijk) en niet gelijk zelf ging troosten. Ik merkte dat ik dat normaal dus automatisch doe.

Dan vraagt Nanda ons om even een afspraak te maken om alles wat ze gezien heeft door te spreken. Zonder Nienke dus. Dave en ik zijn wel heel benieuwd wat er uit de behandelingen is gekomen. Thuis merken we eigenlijk geen verschil, maar wie weet.

***

Nanda begint te vertellen over wat haar is opgevallen. Ze ziet dat Nienke inderdaad fysiek prikkels zoekt, door veel beweging. Ook is haar opgevallen dat ze moeite lijkt te hebben met oogcontact maken. En heeft Nienke veel energie. Naar aanleiding van alle oefeningen die ze heeft gedaan en hoe Nienke hierop reageert, heeft ze niet het idee dat Nienkes probleem in de hoek van sensorische integratie gezocht moet worden. Wel ziet zij ook gedrag dat afwijkt van de norm. Nienke fladdert erg, is heel energiek en nog erg oraal. (Wat trouwens niet wil zeggen dat ze geen heerlijk meisje is, want dat is ze!, zegt ze nog) Nanda zegt dat zij zelf het idee heeft dat we het eerder in het autistisch spectrum zouden moeten zoeken. Ze benadrukt dat hier niet voor is opgeleid, maar wel veel kinderen heeft behandeld die dit hebben. En ze heeft veel overeenkomstig gedrag gezien. Wellicht helpt het ons om in de juiste hoek hulp te vinden. Aan ADHD denkt ze niet, ondanks dat Nienke heel energiek is, omdat ze wel heel geconcentreerd kan werken. En dat zou je dan (zeker op deze leeftijd) niet verwachten.

We besluiten om nog 1 afspraak te maken zodat Nienke nog gedag kan zeggen en dan een ander traject te gaan starten.