Niets liever dan een tweede kind | deel 2

Mijn ideale beeld als ik over een gezin fantaseerde was een leeftijdsverschil van 2/3 jaar. Dan zouden je kinderen wat schelen in leeftijd maar niet teveel. Het zou ideaal zijn want je oudste kind kan zichzelf aankleden en zelf naar de wc en je baby kan je dan nog wat makkelijker laten slapen en mee knuffelen maar ook meenemen in het ritme van je oudste. 

Een deel van dat leeftijdsverschil is ook door het verschil van mijn zus en ik. Wij schelen op 6 weken na geen 3 jaar van elkaar. Maar zijn super hecht. Ik heb altijd het idee gehad dat als het leeftijdsverschil groter is het ook moeilijker is om close te zijn met elkaar. Om dicht bij elkaar te staan in momenten in het leven. 

Maar dat is iets wat natuurlijk ook pure onzin kan zijn. Sommige familieleden schelen heel weinig van elkaar maar hebben geen contact meer en andere schelen heel veel en hebben dat weer wel. 

Het moeilijkste is gewoon het beeld in mijn hoofd veranderen. Het ideale plaatje. Een tafel vol kinderen die hecht met elkaar opgroeien. Als ik dit jaar nog zwanger zou mogen raken dan schelen Vienna en de baby minimaal 5,5 jaar. Het is iets waar ik nooit voor gekozen heb maar al beslist is voor je, door die ellendige pcos ziekte. Want dat is eigenlijk wat het is. Een chronische ziekte waar je niet meer vanaf komt. 

Soms zakt de moed me in de schoenen en denk ik, er komt nooit meer een tweede kind maar ben ik heel dankbaar voor überhaupt 1 kind. 

Maar toch zit ik elke maand met een test op de wc als ik weer eens weken later ongesteld zou moeten worden. Het is een complete mind fuck. 

Trending op Mamaplaats: Tweede vroeggeboorte op hetzelfde termijn: “Mijn lichaam heeft weer gefaald”