“Na 10 jaar gaf ik de hoop op… en toen gebeurde het onmogelijke”

Ik had mezelf erbij neergelegd. Ik zou nooit moeder worden.

Het duurde jaren voordat ik die woorden kon uitspreken zonder in tranen uit te barsten. Jaren van ovulatietesten, vruchtbaarheidsbehandelingen, diëten, supplementen, acupunctuur, gebeden, hoop… en telkens weer die keiharde teleurstelling. Elke maand hetzelfde: vol verwachting wachten en dan de onvermijdelijke klap. Een negatieve test. Opnieuw. En opnieuw.

In het begin had ik nog hoop. Elke nieuwe poging voelde als een stap dichterbij. Maar na vijf jaar begon die hoop langzaam te verdwijnen. Na zeven jaar voelde ik me leeg. En na negen jaar was ik gebroken.

Ik weet nog dat ik op een avond op de badkamervloer zat, mijn handen om een negatieve test geklemd, terwijl de tranen over mijn wangen stroomden. Mijn man kwam naast me zitten, sloeg zijn armen om me heen en fluisterde: “Misschien moeten we accepteren dat dit niet voor ons is weggelegd.”

Zijn woorden deden pijn, maar ik wist dat hij gelijk had. De dokter had het ook gezegd: “Je bent nu 46. De kans is zo goed als nul.”

Ik was boos. Boos op mijn lichaam, dat me keer op keer in de steek liet. Boos op al die vrouwen die zwanger werden zonder er zelfs maar over na te denken. Boos op mensen die me zeiden: “Misschien moet je het gewoon loslaten, dan gebeurt het vanzelf.” Alsof ik niet al alles had geprobeerd.

Uiteindelijk… liet ik los. Niet omdat ik het wilde, maar omdat ik niet anders kon. Mijn hart kon niet nóg een teleurstelling verdragen.

Dus ik probeerde door te gaan met mijn leven. Mijn man en ik gingen reizen, we planden onze toekomst zonder kinderen. Ik verkocht de babykleertjes die ik ooit hoopvol had gekocht, stopte met vruchtbaarheidsbehandelingen en probeerde mezelf ervan te overtuigen dat ik gelukkig kon zijn, ook zonder kind.

Totdat alles veranderde.

“Dit is vast de overgang”

Ik was 48 en dacht geen seconde meer aan zwanger worden. Tot ik op een ochtend wakker werd met een misselijkheid die ik niet kon plaatsen. Mijn energie was weg, mijn emoties zaten all over the place, en ik voelde me vreemd.

‘De overgang’, dacht ik meteen. Dat moet het zijn.

Maar ergens knaagde er iets. Mijn menstruatie was al een tijdje onregelmatig, maar was nu al meer dan een maand uitgebleven. Mijn man zag me twijfelen en zei: “Doe gewoon een test. Gewoon om het uit te sluiten.”

Ik haatte die dingen. Ik had gezworen er nooit meer een aan te raken. Maar iets in me zei dat ik het moest doen.

Dus daar stond ik. In de badkamer. Met trillende handen en een hart dat in mijn keel bonkte. Ik verwachtte niets. Ik was voorbereid op nog een teleurstelling.

Maar toen ik keek, zag ik het.

Twee streepjes.

Ik moest gaan zitten omdat mijn benen het begaven. Mijn handen trilden, mijn ademhaling versnelde. Dit kon niet. Dit kón niet. Ik was 48. Mijn kansen waren nul. Dit moest een fout zijn.

“Lieverd? Gaat het?” hoorde ik mijn man roepen.

Ik kon niets zeggen. Met tranen in mijn ogen liep ik naar hem toe en hield de test omhoog. Hij keek, knipperde, keek weer, en toen… brak hij. Hij trok me in zijn armen en samen huilden we. Niet van verdriet, maar van een geluk dat we nooit meer hadden durven voelen.

“Wat als mijn lichaam het niet aankan?”

De vreugde kwam samen met angst. Wat als mijn lichaam dit niet aankon? Ik was geen 30 meer. De artsen spraken over ‘een hoog risico’. Elke controle was spannend, elke beweging in mijn buik voelde als een wonder en een waarschuwing tegelijk. Maar ons kleintje vocht. En ik vocht met ’t mee.

Negen maanden later, na een zwangerschap vol angst en hoop, hield ik ons kindje (een dochter!) eindelijk in mijn armen. Onze dochter. Ons wonder.

Na tien jaar wachten, tien jaar huilen, tien jaar bidden… was ze hier.

Soms denk ik nog terug aan die tijd. De pijn, het verdriet, de dagen waarop ik dacht dat ik nooit gelukkig zou worden. En dan kijk ik naar haar – mijn kleine meisje – en besef ik: soms gebeuren wonderen op het moment dat je het allang hebt opgegeven.

En misschien… gebeurt het dan juist.

Heb jij een bijzondere ervaring in het moederschap die je wilt delen? Stuur ons je verhaal dan op via info@mamaplaats.nl. We zijn benieuwd naar jouw ervaringen!🤍

Lees ook: Zoon 3,5 jaar elke avond in paniek