Nina’s verhaal (deel 2)

“Na de MRI vragen ze ons naar de afdeling neurologie te gaan. Ik vraag aan Patrik waarom.. Ze zouden een week later bellen voor de uitslag. Patrik weet het niet. Het voelt verkeerd. Ons hart bonst in onze keel. Wat is er mis? Wat hebben ze gezien?! Onderweg gaat er nog ‘hersentumor’ door mijn hoofd. Een doemscenario wat ik ergens had gelezen. Paniek. We komen aan bij de balie. De kinderneuroloog neemt ons mee naar een kamertje. Ze kijkt ernstig. We moeten even gaan zitten van haar. De uitslag van de MRI: er is sprake van een waterhoofd en de oorzaak is een tumor in de kleine hersenen. Deze tumor drukt tegen de afvoer van het vocht (aquaduct).

De grond zakt weg onder onze voeten. We zitten ineens in een soort roes. We moeten 1 kamer verder. Ze doen testjes bij Nina en metingen. Ondertussen zien we allerlei mensen in en uit lopen. Groningen overlegt intussen met Utrecht. Het blijkt dat de tumor ook dicht bij de hersenstam zit, waar alle vitale functies worden geregeld. Ademhalen, slikken…

Er wordt een infuus geprikt. Ze vertellen ons dat ze nuchter moet blijven, voor evt een operatie. Nina huilt. Ze snapt er niks van. Ze heeft honger en ze is moe, dat prikken doet pijn. Het is zó zielig. Ik moet van binnen keihard huilen, maar ik hou me sterk. Het voelt ook nog onwerkelijk. In een klap wordt je ineens uit je zorgeloze leventje gerukt. We horen dat we naar Utrecht moeten. Nina met de ambulance, ivm vitale functies die ineens uit kunnen vallen. Het is ineens super heftig dit. Ineens denk ik ‘Lars’ en kijk op de klok. Het is 14.15. We zouden normaal eigenlijk al thuis zijn. Nog even een bakje koffie drinken en dan Lars ophalen. Normaal.. Maar normaal is er niet meer. Normaal bestaat niet meer. Ik bel mama op en vraag of ze Lars op wil halen en leg haar heel kort uit wat er aan de hand is.

Lees ook

Nina’s verhaal (deel 3) – Prinses Máxima Centrum

Lees ook

Nina’s verhaal – help, mijn kind is ziek? (deel 1)

Ergens rond 15u zijn ze er. We gaan met Nina op de brancard het ziekenhuis door richting de ambulance, richting Utrecht…

Utrecht. Het Prinses Máxima Centrum. Ik ken het van tv. Nu rijd ik er met mijn dochter per ambulance heen en zullen we hier zèlf verblijven.

Het voelt als een hele rare droom. Een nachtmerrie. Een raar verhaal. Maar het is ons verhaal. Ons meisje, die zo gezond leek vanochtend, is ineens per ambulance naar het PMC gebracht en zal hier behandeld gaan worden…”