‘De arts vroeg of ik pen & papier bij de hand had’

Het is de dag voor kerstavond. Vandaag gingen we bowlen met de schoonfamilie. Even wat anders. Even fijn afleiding en gezellig samen zijn. Maar ook zou ik vandaag gebeld worden door de gynaecoloog met de overige uitslagen. Helaas was ik te laat met opnemen. Ik heb gelijk terug gebeld maar ze was niet meer beschikbaar. De assistent zou aangeven dat we die dag nog terug gebeld wilden worden. Maar ze heeft niet meer terug gebeld. Nu moesten we wachten tot na kerst. Misschien maar goed ook…

Kerst voelde heel erg dubbel. Aan de ene kant was het heel fijn. Samen zijn met de familie. Maar ik voelde ook gemis. Het niet geheel compleet zijn. We zijn 1 dag gaan uit eten. Even onze gedachten verzetten en genieten van het gezelschap. Verder hebben we niet veel bijzonders gedaan. Gewoon lekker thuis.

De dag na kerst leek wel een eeuwigheid te duren. Wachten op dat verlossende telefoontje. Maar de hele ochtend geen contact, niemand die belde. In de middag besloot ik toch om zelf te gaan bellen. Toen bleek dat er een afspraak erin was gezet voor 11 januari! Zo lang wilde ik niet wachten. Ik vroeg of er ook een andere arts kon terug bellen. Het maakte voor mij niets uit wie er zou bellen, als we maar te horen kregen of er iets uit het onderzoek was gekomen.

Al redelijk snel daarna werd ik terug gebeld door een andere arts. Ik liep weg uit de kamer en ging even naar boven. De kinderen waren druk bezig beneden dus zocht ik de rust op. Ik had niet verwacht dat er iets uit het onderzoek zou komen, maar niets was minder waar. De arts vroeg aan mij of ik pen en papier bij de hand had, zodat ik alles kon opschrijven. Jeetje, was er dan zo veel uit het onderzoek terug gekomen? Er ging van alles door mij heen.

De arts begon te vertellen wat er uit het onderzoek was gekomen. Ze begon met de placenta. Deze bleek aan de kleine kant te zijn. Ook de moederkoek was iets kleiner dan normaal. Het was allemaal niet een abnormaal groot verschil, maar het was allemaal wel wat aan de kleinere kant. De uiteindelijke oorzaak bleek te zijn, dat de navelstreng te vaak om zijn eigen as was gedraaid. Teveel omwentelingen. Hierdoor is er een knik in de navelstreng ontstaan. Daardoor kwam er een bloedstolsel te zitten in 1 van de 10 bloedvaten. Dat resulteerde in te weinig toevoer van zuurstof voor Ilvy, waardoor ze uiteindelijk in ademnood is gekomen en ook in het vruchtwater had gepoept.

Na het horen van alles kon ik alleen maar huilen. Ik was er kapot van. Er was toch iets uit het onderzoek gekomen. Dit hadden we niet verwacht. De arts vroeg hoe het met mij ging na het horen van de uitslagen. Ik vond het moeilijk om daar een antwoord op te geven. Want ja, hoe moet je jezelf voelen? Medisch gezien hadden we hier niets aan kunnen doen. Wij hadden gewoon echt pech gehad (dit gaf de arts aan). We sloten het gesprek af en ik ging daarna naar beneden. Vertellen aan Sebas wat er uit was gekomen. We hebben op de bank gezeten en ik kon alleen maar huilen. 

Het positieve hieraan is dat we nu wel een houvast hebben voor een eventuele volgende zwangerschap, mocht die er ooit komen. 

Voor nu wens ik je een fijne dag, avond of nacht. En alle liefde voor jou 💛

Liefs, Marjolein

Trending op Mamaplaats: Het leed dat spenen heet