Afscheid nemen – Deel 2: Mijn keuze

“En eerlijk? Nee, ik ben niet boos. Ik was boos, toen. Of beter gezegd: ik was totaal van slag, ik was alles door elkaar. Maar bovenal was ik teleurgesteld, en dan vooral in mijzelf. Dat mijn pijn mijn gedrag bepaalde en dat ik daar totaal geen controle over had.

Maar voor nu is dat anders. Als ik terugkijk, ben ik vooral verdrietig. En toch ook teleurgesteld misschien. In hoe het is gelopen, in wat ik had gehoopt, en wat er niet kwam, op een moment dat ik het zó hard nodig had.

Maar ik snap nu ook dat de meeste pijn niet van die ene zin kwam. Die kwam van het besef dat ik het daar niet kon vinden. Er ontstond alleen maar meer afstand; niet de verbinding die ik zo hard nodig had. Geen ‘ik ben er’.

En dus koos ik voor mezelf. Voor mijn hart dat kapot was, maar nog klopte. Voor mijn grenzen. Voor mijn verhaal. Voor Djaé. En voor wie ik was mét hem en zonder hem.

En nee, dat ging niet zonder schuldgevoel, niet zonder twijfel en zeker niet zonder pijn. Maar het bracht me wel terug bij mezelf.

En dat is wat ik sindsdien weet: je wordt niet sterker van pijn. Je wordt sterker als je kiest voor jezelf, midden in die pijn.

Ik ben niet meer wie ik was vóór het verlies. Maar ik ben wel iemand geworden die zichzelf niet meer wegcijfert voor het onvermogen van een ander.

En dat is wat Djaé me gaf. Liefde ♡ En de kracht om te blijven staan, juist als niemand het ziet.

In deel 3 neem ik je mee in de rauwe behoefte om wél begrepen te worden.

Volg mijn verhalen @lievedjae”

Deel 1 van Sharrr’s verhaal lees je hier