Hoezo medicijnen? Ik ben toch niet gek!!! Deel 3 (slotdeel)

“We moesten het onder ogen zien: dit moest gebeuren. Starten met Sertraline op 25 mg en in de loop van de tijd opbouwen tot 100 mg, afhankelijk van hoe het gaat. Het kon dus nog meer worden. Dit werd het niet. Ik zou zo een week lang last hebben van mijn lijf dat eraan moest wennen. Na drie nachten badend in het zweet en alle andere verschijnselen voelde ik me steeds meer helder worden. Het was ineens zo rustig in mijn hoofd, zo rustig had ik het nog nooit meegemaakt. Ik keerde weer naar mijn oude ik en zag ook in dat dit spulletje me echt hielp. Na een x-aantal weken kwam er een overleg. Hier gaven we beiden aan niet te willen dat de medicatie werd opgehoogd. We hadden ons inmiddels fiks verdiept in de medicatie, de trajecten die konden volgen en ook hoe en wat tijdens en na de bevalling. Ik was inmiddels van mening dat het klopte wat iedereen zei: ik had een depressie! Maar wat voor depressie was het? Zou ik hiervan kunnen genezen? Heb ik altijd al een depressie gehad en komt deze nu pas tot uiting?

“Stel je voor, als het balletje niet was gaan rollen… Dan had ik niet naar haar toe kunnen gaan… Had ik geen afscheid kunnen nemen…”

Weer een tijd verstreek en ik was helemaal klaar met niks doen. Maar ja, ik mocht niet aan de gang met therapie of traumaverwerking. Dit zou namelijk effect kunnen hebben op de kleine man in mijn buik, of reacties ontwikkelen die effect konden hebben op de zwangerschap, zoals een bevalling in werking zetten i.v.m. stress. Dat stilzitten kon ik echter niet verkroppen. Stilzitten is achteruitgaan en met zorgvuldig overleg hebben we samen met het Pop-Poli-team een plan in elkaar gezet. Low-key mocht ik gesprekken voeren met een arts daar en we hielden allemaal nauwkeurig bij hoe deze vielen. Zo kon ik toch alvast het een en ander kwijt en werd er ook al een basis gelegd voor de start van de gesprekken bij de psycholoog. Dit voelde als een boost en ik werd weer actiever in het ondernemen van kleine taken.

Ik miste het zo om te werken, want daar moest ik al mee stoppen tijdens de vorige zwangerschap. Mijn bloeddruk was dusdanig laag dat autorijden een serieus gevaar was, en laat dat een essentieel onderdeel zijn van mijn oude werk. Naast dat kon ik dus ook niet zomaar even naar vrienden rijden of op bezoek bij mijn ouders of andere familieleden. Tussendoor verloor ik mijn lieve oma. Ze werd die zomer 100 jaar, maar iets ervoor werd ze ziek. Zou ze haar verjaardag halen? Het jaar ervoor was mijn oudste oom van die kant van de familie al overleden, twee dagen na de 99ste verjaardag van mijn oma, wachtende op haar bezoek. Hij kon namelijk niet naar haar verjaardag, dus zij zou naar hem gaan. Dat deed ze en daarna overleed hij.

Gek genoeg: ze haalde de 100! Om daarna weg te zakken. We zijn nog bij haar geweest en twee dagen na haar verjaardag, op de dag dat mijn oom één jaar overleden was, is zij ook van ons heen gegaan. Mooier kan het niet gaan, toch? Zo zien wij het. Haar uitvaart was dan ook gevuld met veel lachen om de mooie en grappige momenten en ik ben zo dankbaar dat ik toen goed genoeg was om er zelf heen te kunnen. Het kostte dagen aan planning: veel rusten, een noodpakket in de auto en bovenal, niet volledig alleen erheen gaan. Mijn vriend was namelijk ziek geworden, dus het was óf de uitvaart missen, óf er zelf heenrijden. Dat werd dus zelf rijden en door alle rust in de periode ervoor, plus de extra rust erna, plus de puberella naast me als extra controle, is het allemaal gelukt.

“Soms bekruipt mij het gevoel nog dat er iets niet lekker zit…”

Stel je voor, als het balletje niet was gaan rollen… Dan had ik niet naar haar toe kunnen gaan… Had ik geen afscheid kunnen nemen… En had ik haar ook niet het lachen van haar achterkleinkind nog mee kunnen geven op haar reis. Want ik geloof echt dat, ondanks haar slaap, ze dit nog heeft gehoord… Maar had ik ook niet naar haar uitvaart toe kunnen gaan. Alles is gelopen zoals het moest lopen.

We zijn inmiddels iets over een jaar verder en de jongste is net één jaar geworden. Het is een hele zoektocht geweest en het turbulente had ik liever overgeslagen. Maar al met al heeft ook dit ons allemaal zeer grote lessen geleerd en deze zullen we voor altijd met ons meedragen. We groeien nog elke dag en inmiddels zit ik ook in de laatste fases van mijn herstel. Niet alles gaat nog even makkelijk, maar er staan deuren open waardoor we nog elke dag leren. Soms bekruipt mij het gevoel nog dat er iets niet lekker zit, maar inmiddels weet ik dat dat de angst is die spreekt. Zelfvertrouwen is dus zeker nog een belangrijk puntje, maar daar ga ik zeker nog komen.

Als afsluiter van dit hele lange verhaal wil ik een ieder meegeven: wees niet bang! Je bent niet alleen! Die gevoelens van onzekerheid en angst zijn niet echt, ze zijn een kleine reminder dat je voor jezelf moet zorgen. Pak die kans en laat de onzekerheid en angst je gedachten niet overnemen. Weet je niet waar je moet beginnen? Ga het gesprek aan, met wie dan ook. Begin anders laagdrempelig met iemand die je vertrouwt, of ga in gesprek met je huisarts of verloskundige. Niemand zal je veroordelen en je kan er alleen maar beter van worden.

In het begin zal het misschien niet zo voelen, ik weet het. Het is zo’n berg waar je overheen moet om die stap te zetten, maar echt… Het is het zoooooo waard! Voor je kids, je omgeving, maar bovenal het allerbelangrijkste: jezelf! Hoe meer je jezelf vindt, hoe meer je kan geven van jezelf insert dikke knipoog

Hier sluit ik af met het positieve bericht dat ik oprecht kan zeggen: ik geniet weer! En dit gun ik iedereen, dus pak je kans, ook al denk je dat er geen ruimte is. Die ruimte wordt vanzelf gemaakt als het moment daar is.

Insert dikke knuffel aan alle lezers