“Brief aan mijn meisje”

“Lief meisje van me.

Een tijd lang heb ik niet geschreven maar ik merk dat ik enorm behoefte heb om van me af te schrijven . M’n gevoel op het spreekwoordelijke papier te zetten, wie weet.. lucht het op!

Drie weken geleden maakte jij ons gezin compleet. Het lieve kleine meisje waar we zo naar uit keken veranderde plots klap alles.

Toen je geboren werd, kregen wij de verrassing waar we niet op gerekend hadden, je werd geboren met een wijnvlek over de helft van je gezicht en een flinke op je rug. We schrokken. Dit was niet hoe we onze dochter hadden voorgesteld. En eerlijk is eerlijk: hoewel je je eigen kind altijd mooi vindt, moesten we wel even schakelen. Maar na een uur naar je kijken vond ik je nog steeds mooi en zakte mijn frustratie . Maar toen… toen kwamen de eerste artsen aan me bed. Die wijnvlek kon ook niet een ‘gewone’ wijnvlek zijn, het kon ook een kenmerk zijn van iets anders, iets minder grappigs , iets met meer impact. Vanaf dat moment staat m’n leven stil. De drie dagen die volgden dat we in het ziekenhuis lagen heeft er bijna elk uur een arts aan ons bed gestaan, heb je onderzoeken ondergaan en kregen we meer en meer informatie. Scenario’s werden besproken en verwachtingen werden uitgesproken. Inmiddels deed ik geen oog meer dicht en wist ik niet dat ik überhaupt nog tranen over had na al het huilen.

Na drie dagen mochten we het ziekenhuis verlaten, huidvlekken veranderen de eerste weken na een geboorte en dus werden we naar huis gestuurd in afwachting van de onderzoeken die volgen zodra je een maand oud bent.

En nu.. nu ben je al drie weken bij ons. Drie weken waarin ons gezegd wordt dat we moeten genieten van je. Dat je het goed doet en geen pijn lijkt te hebben en dat we nu van elk moment met jou moeten genieten. Dat de onderzoeken later volgen maar we tot we uitslagen hebben moeten genieten van jou.

Ik doe zo hard me best, probeer m’n angsten te parkeren en te genieten van jou maar ik merk dat ik elke dag meer opzie tegen die onderzoeken.

Ik slaap amper, bij elk geluid wat je maakt heb ik paniek, ik bereid me voor op het ergste maar hoe doe je dat als je geen idee heb wat er komen gaat.

Ik denk aan je grote broers voor wie jij een soort heiligdom bent en ze zijn zo zo zo dol op je en ik ben bang wat dit allemaal voor hun betekent en gaat doen .

Ik ben bang voor mezelf want wat betekent dit voor mij als moeder, voor je papa en voor onze relatie.

Maar bovenal ben ik bang voor jou, mn lieve kleine meisje.. ik ben bang voor wat je te wachten staat in dit leven, bang voor wat er komen gaat en bang voor wat dat met jou gaat doen.

Ik schaam me dat ik schrok van je wijnvlek na je geboorte, dat ik baalde en had gehoopt op een dochter zonder wijnvlek.. en nu.. nu hoop ik alleen maar dat het die stomme wijnvlek is, dat je geen pijn heb, dat alle ellende jou en ons bespaard blijft. Dat je op mag groeien in gezondheid en dat ik de kans krijg om je alle liefde te geven die ik , samen met je papa en broers je te bieden heb.

Ik hoop zo mn lieve meisje dat je voelt en weet dat ik heel veel van je hou, dat ik voor je zal vechten waar nodig en je zal beschermen met alles wat ik in me heb.

En bovenal hoop ik.. dat jij de artsen ongelijk bewijst. Dat je bent wie je bent met je prachtige wijnvlek en dat wij samen dit gevecht aangaan. “