Beeld: Mama D
Hij maakte spastische bewegingen met zijn beentjes
Daar lag hij aan de beademing, met allerlei toeters en bellen
Als de dag van gisteren.. zo goed herinner ik me elke stap sinds mijn vliezen braken op zondag ochtend 29 maart 2020, rond 9.30 uur.
We gingen rustig naar het ziekenhuis en werden opgevangen door de kraamafdeling. Ik was 35 + 5 zwanger, ik had geen weeën en moest vanaf het moment dat ik werd opgenomen blijven liggen. Ons kindje lag al heel lang in stuit ligging, met zijn voetjes naar beneden, het vermoeden was dat dit met mijn baarmoederafwijking te maken zou hebben.
’s avonds om kwart voor 12 begonnen de weeën, die vlot opliepen waardoor ik om 2uur ’s nachts naar een kraamkamer werd gebracht en mijn binnen 10min in het ziekenhuis was (hij zou de nacht thuis slapen). Het lukte me ontspannen te blijven en volledig op mezelf te concentreren. Om 5 uur mocht ik beginnen met persen.. de voetjes kwamen, zijn knie bleef steken, heupjes bleven steken, zijn schouder zat vast. Telkens kreeg ik hulp, in de zin van: een hand erbij in die ik er samen met de ledematen uit moest persen. En toen het hoofdje.. oh god, het lukte niet zijn hoofdje eruit te krijgen. De gynaecoloog had al een team buiten de kamer klaar staan, er waren een verloskundige en iemand in opleiding bij.. de gynaecoloog zette de knip, nam onze zoon over van degene in opleiding en de verloskundige legde haar handen op m’n buik.. allemaal buiten m’n wee om: er werd gedrukt in m’n buik en getrokken door de gynaecoloog. M’n zoon werd wit en levenloos op m’n borst gelegd, de navelstreng werd snel geknipt en m’n kindje was weg.
Het was 5.52u, ik was bevallen, kreeg verdoving van onder, er werd besproken dat ik naar de OK moest om te hechten i.v.m. totaal ruptuur. Maar m’n baby.. Mijn hoofd en m’n lichaam zaten niet op hetzelfde level, was ik echt bevallen? Het moment direct na de bevalling ben ik helemaal kwijt.. ik heb van mijn man gehoord, dat onze zoon nog even terug bij ons is geweest om hem te laten zien, hij lag aan de beademing en allerlei toeters en bellen.
Op de OK had ik het reuze gezellig, ik was als eerste aan de beurt en voelde me mega energiek. Als ik foto’s terug zie, had ik onwijs dikke ogen.. toch een ruggenprik, ik vond het interessant om mee te maken.. daarna mochten we naar onze baby. We mochten hem niet vast houden, hij had een sonde, hartcontrole, zuurstof, infuus etc. Zijn hersenactiviteit werd gemeten, hij maakte spastische bewegingen met zijn beentjes.. verder zag hij er rustig uit. We hebben hem laten weten dat we er waren, z’n kleine handje vast gehouden en daarna op de kraamkamer ben ik begonnen met kolven.
Op dag 2 mochten we onze zoon eindelijk vasthouden. De scans waren goed, hij was rustig en ontspannen ondanks de hoeveelheid complicaties en moeilijke start. Na 4 dagen moest ik naar huis, i.v.m. Covid wilden ze iedereen zsm uit het ziekenhuis ontslaan. Op dat moment sloeg het bij mij in, ik was echt bevallen, ons kindje had een heel moeilijke start en nu moesten we ons kindje achterlaten. 2 weken later mocht hij naar huis ♡
PRAAT MEE MET ANDERE Mama’s in de community
Kom in contact met (aanstaande) ouders, word lid van een geboorteclub en blijf op de hoogte van de ontwikkeling van je kind.