Mijn grootste blunder als moeder (en wat ik ervan leerde)

“Het was zó’n dag. Je kent ze wel. Zo eentje waarop je al moe wakker wordt, je koffie drie keer opwarmt maar ‘m alsnog koud drinkt, en je kinderen alles lijken te doen behalve luisteren. Mijn jongste had die ochtend zijn hele kom yoghurt over het kleed gegooid — expres, dat wist ik zeker — en mijn oudste vroeg tijdens het opruimen of we al naar de speeltuin gingen, terwijl ik kniediep in de yoghurt zat. De irritatie zat me dus al hoog.

De dag liep verder zoals je ‘m dan verwacht: drama over sokken, iemand wilde alleen met een vork eten (maar dan weer niet met die blauwe), mijn telefoon bleef trillen van werkmeldingen en ik probeerde alles tegelijk te doen — iets wat eigenlijk altijd fout gaat. En toen… kwam het moment.

“Kinderen leren niet alleen van wat we zeggen, maar van wat we voorleven. Dat we sorry zeggen.”

Mijn dochter van vier wilde een koekje vóór het avondeten. En ik zei nee. Niet onaardig, gewoon nee. Maar ze zette het op een krijsen alsof ik haar voor de rest van haar leven had verbannen uit de koekjestrommel. Ze huilde, gilde, gooide zich op de grond, en ik… verloor het. Ik riep. Harder dan ik had gewild. Niet scheldend, maar wel met zoveel frustratie dat het stil werd in de kamer. Niet omdat ze ineens luisterde, maar omdat ze schrok.

Ze keek me aan met grote, betraande ogen en zei: ‘Mama, je bent boos op mij omdat ik verdrietig ben.’ En daar brak ik. Niet meteen hoor — want moeders huilen vaak pas later, op de wc of onder de douche. Maar haar woorden echoën nog steeds na. Want ze had gelijk. Ze voelde zich verdrietig, overweldigd, misschien onbegrepen. En in plaats van dat ik haar hielp reguleren, gooide ik mijn eigen dysregulatie erbovenop.

Ik voelde me zó schuldig. Niet omdat ik een koekje had geweigerd — dat mag, natuurlijk — maar omdat ik haar verdriet niet kon dragen op dat moment. Omdat ik, met al mijn volwassen zijn, het even slechter deed dan mijn vierjarige. En weet je wat het ergste was? Ik dacht echt dat ik het goed deed. Dat ik bewust opvoedde. We praten thuis over gevoelens, ik zeg sorry als ik uit mijn slof schiet, we oefenen met ademhalen en grenzen aangeven. Maar op dat moment… was het gewoon even op.

Die avond zat ik op haar bedje, met een knoop in mijn maag. Ik zei: ‘Sorry dat ik zo hard riep. Je had verdriet, en ik hielp je niet. Dat spijt me.’ En zij zei, met haar snotneusje tegen mijn trui geplakt: ‘Ik snap het, mama. Het is niet erg. Ik hou van jou.’ Daar leerde ik iets wat geen boek, geen cursus of geen Instagram-account me ooit zo rauw had kunnen uitleggen: kinderen leren niet alleen van wat we zeggen, maar van wat we voorleven. Dat we sorry zeggen. Dat we mogen falen. Dat boosheid oké is, maar niet ten koste van de ander.

Lees ook

“Onze ervaring met pesten: het leerde ons ook iets”

Sindsdien ben ik niet ineens een perfect kalme moeder (wie wel?), maar ik ben me bewuster van mijn eigen spanningsboog. Ik ben gaan bijhouden wanneer mijn lontje korter wordt: meestal als ik honger heb, slecht geslapen heb of te veel tegelijk probeer te doen. Dus nu eet ik iets als ik voel dat ik geïrriteerd raak. Ik app een vriendin in plaats van mezelf te verliezen in zelfkritiek. Ik probeer mijn kinderen niet alleen op te voeden, maar ook samen met hen te groeien.

En dat ene koekjesmoment? Dat was lelijk, pijnlijk en eerlijk gezegd een beetje gênant. Maar het was ook een keerpunt. Want ouderschap is niet de kunst van altijd alles goed doen.
Het is de moed om het toe te geven als je faalt. En als ik ooit twijfel of ik het goed doe, denk ik terug aan dat snotterige moment op bed. Hoe ze me vasthield. Hoe we allebei leerden wat liefde echt is. Niet perfectie, maar verbinding. Dus ja — dat was mijn grootste blunder als moeder. Maar het werd ook één van mijn grootste lessen.”

Heb jij een bijzondere ervaring in het moederschap die je wilt delen? Stuur ons je verhaal dan op via info@mamaplaats.nl. We zijn benieuwd naar jouw ervaringen!🤍