Daar sta ik dan, op de stoep met 3 kinderen naast mij. Ik heb net het nieuws moeten verwerken dat ik een miskraam ga krijgen. Ik loop met mijn ziel onder mijn armen richting de metro. Ondanks dat Edwin werkt bel ik hem, ik wil zijn stem even horen. Helaas neemt hij niet op. Dan bel ik me moeder maar, wanneer zij mij stem hoort weet ze meteen dat er wat aan de hand is. Snikkend vertel ik haar dat ik een miskraam ga krijgen. Mijn moeder vraagt waar ik ben, ik zeg dat ik net de deur uit ben bij de verloskundige en dat ik naar huis ga. Ik kom naar je toe, zegt ze. We hangen op en ik besluit mijn schoonouders te bellen, ook zij schrikken van dit slechte nieuws en mijn schoonvader komt me ophalen. Ze willen niet dat ik met de metro naar huis ga in deze emotionele toestand. 

Vrijdag 2 februari 's avonds houd ik de eerste positieve zwangerschapstest vast, ik ben  gelukkig, want een vierde kindje is zo gewenst. Nadat mijn man naar beneden komt vertel ik hem meteen het goede nieuws. Er verschijnt een grote glimlach op zijn gezicht, hij pakt me vast en geeft me een kus.