Problemen op de roze wolk

Laat ik beginnen door te vertellen dat alles met Haley heel goed gaat. Met regelmaat krijg ik berichtjes van mensen die het zich af vragen. Met Haley gaat het uitstekend, met mijzelf gaat het niet zo goed. Ik wil het goed doen voor iedereen. Goed doen voor Haley. Goed doen voor Henry en proberen om het makkelijker te maken voor Marcel.

Een uitspraak die bijna iedere dag gemaakt werd door mijn eerste supervisor bij het bedrijf waar ik nu werk: "Ieder mens heeft recht op zijn eigen problemen." Een uitspraak die hij vooral gebruikte wanneer collega's naar hem kwamen met hun werk gerelateerde vragen terwijl de denkrimpel op zijn voorhoofd al strak in zijn voorhoofd gegriefd stond. Momenten waarop hij dus eigenlijk genoeg had aan zijn eigen werk vraagstukken.

 Een wijsheid waar ik nooit eerder gebruik van gemaakt heb, totdat we drie kindjes verloren en iedereen om mij heen succesvol zwanger werd. Op dit moment besloot ik dat ik genoeg problemen had. 

'Problemen' die me op dit moment bezig houden, zijn problemen waarvan ik nooit had verwacht ze te hebben, ik weet het: naïef van mij hé?

Maandag 12 december was het zo ver, met mijn moeder ben ik de babykamer in gedoken. Alle spulletjes uit de commode en de kast had ik al uitgezocht en in curver boxen gestopt. Onze prinses verdiend haar eigen spulletjes, meisjes spulletjes. Dit proces alles behalve makkelijk. De "echte" jongensspulletjes staan nu op zolder. En Henry's spullen zitten in een aparte doos. Kleertjes voor Haley zijn bijna allemaal gewassen, en aan kleding is in haar kast geen gebrek. Nadat we hoorden dat Haley een meisje was, was het kamertje een enorm obstakel. Gelukkig was het met hulp van mijn moeder op een gegeven moment toch een kamer die iets meer voor een prinses leek.

De kerst kwam en ging weer. En weer werden onze kinderen enorm gemist. Het had Henry's tweede kerst moeten zijn en Riley's eerste... Ondertussen zat Haley in mijn buik en begonnen we rond de kerst de eerste schopjes aan de buitenkant te voelen. Voor Marcel een magisch kerstcadeau.

Begin januari zaten Marcel en ik voor het eerst met klotsende oksels in het ziekenhuis. Ik kreeg allemaal vage klachtjes. Vage klachten die ik bij Henry ook had en waar nooit een duidelijke oorzaak voor gevonden werd. Naar mijn gevoel het begin van het einde, veel te vroeg op een termijn van net 20-weekjes.

Zie je de grijns op zijn gezicht? Toen we op 28 januari de outlet afdeling van de Baby Park op liepen zagen we hem staan. Een super opvallende rode kinderwagen met strik op de kap. Een Cybex Priam kinderwagen in Minnie-stijl. Tranen met tuiten gehuild, want dit was toch wel echt "de" perfecte kinderwagen voor onze prinses.

Als Henry een meisje was geweest, had dit misschien wel een kinderwagen geweest waar we voor hadden gegaan... Nu moet ik even terugkomen op de naïviteit die we hadden toen we zwanger waren van Henry. Bij de aankoop van onze kinderwagen in juni 2021 gingen Marcel en ik er nog vanuit dat er na een jaar een broertje of zusje voor Henry onderweg zou zijn, wat nu nog steeds het geval is... Alleen is het opeens niet meer zo dat we de aangekochte Harvey3 van Easywalker ook echt met twee zitjes moeten gaan gebruiken. 3 bezoekjes naar de Babydump kostte het ons, om te bepalen dat we een Easywalker wilde en nog eens 2 bezoekjes voor we gesetteld  waren op de Harvey3. De perfecte unisex wagen in perfect forest green voor onze knul en met de optie om 2 kindjes mee te kunnen nemen. 

Gister in de Babypark, terwijl we naar deze prachtige prinsessenwagen keken, knapte er voor de zoveelste keer sinds we zwanger bleken, van een meisje, iets in mij. Onze prinses verdiend een prinsessenwagen, maar geen haar op mijn hoofd kan het aan afstand te doen van "Henry's" wagen. Henry's wagen, die in mijn hoofd nog steeds Henry's wagen heeft, en niet Haley's wagen. Henry's wagen, die nu 4 zwangerschappen lang "de wagen" geweest is waar ik mijzelf achter zag lopen. Maar 2 wagens in huis hebben, is toch ook te veel van het goede? We zijn er opeens ook niet zo zeker meer van dat we nog een tweezitswagen nodig hebben. Maar als we de Harvey weg doen en er ooit nog een jongetje komt, hebben we een nieuwe wagen én nieuwe kamer nodig. Is het geld er dan echt voor weer een nieuwe wagen?

Vandaag zijn we op de 24-weken grens. De zo gewenste grens waar iedere ouder die een kindje verloren heeft naar uitkijkt. Gek genoeg maakt de periode na de 24-weken mij meer bang dan de periode ervoor. Voor de 24-weken hadden ze niets gedaan als het fout ging. De angst dat het fout gaat en ze, net als bij Henry, niets doen, is groter dan de angst dat het daarvoor fout had gegaan en ze niets hadden kunnen doen. Iedere dag zit er een stemmetje in mijn achterhoofd wat mij verteld dat we straks met lege handen staan. Een huis gevuld met kleertjes voor 3 baby's en een jongens- en een meisjesuitzet hebben wat allemaal niet gebruikt wordt.

Ik hou heel veel van het getrappel in mijn buik, maar als ik een paar uur niets heb gevoeld, wil ik het liefst mijn buik heen en weer schudden om reactie te krijgen. Een poosje niets voelen, jaagt me veel angst aan.

Lees ook: "U gaat echt niet bevallen mevrouw, Kijk het nog maar even aan..."