Van HG naar depressief: niemand kon mij helpen

In de vorige blog kon je lezen dat we op vakantie geweest zijn naar Italië. 

Na de vakantie ging het helaas niet veel beter. Wel met de HG; door de medicatie lukte het mij om de meeste dagen voeding binnen te houden en kon ik zelfs wat eenvoudige activiteiten ondernemen. Wel had ik nog steeds nauwelijks eetlust en kon ik plots kotsmisselijk worden, dus in elke jaszak, tas en in de auto zaten kotszakjes. 

Hoewel het dus met de HG beter ging, ging het mentaal elke dag een stukje slechter. Eigenlijk begon dat al in onze vakantie, ik had zo gehoopt dat ik hiervan enorm kon genieten, maar die verwachting werd geen werkelijkheid. Toen we eenmaal terug waren van vakantie, heb ik een vergadering meegedaan op werk. Hiervan kon ik erg genieten, even meedraaien in de maatschappij, maar hierbij werd ik ook met mijn neus op de feiten gedrukt: ik kón niet werken.. toen ik thuis kwam kotste ik namelijk elk slokje drinken weer uit en de volgende dag kon ik alleen maar in bed liggen en weer geen enkele prikkel verdragen. 

Deze tegenslagen, in combinatie met de hormonen en de angst dat er mogelijk iets mis was met ons kindje door de varicella-zoster besmetting, zorgden ervoor dat ik elke dag een beetje somberder werd. Ik had enorm heftige paniekaanvallen en voelde mij heel erg schuldig tegenover Robert, de baby en werk. Tijdens die paniekaanvallen kon ik de meest vreselijke gedachtes hebben. Gedachtes die ik niet uit durfde te spreken, omdat ik ontzettend bang was voor de mening van anderen. Gedachtes die mijn schuldgevoel nóg erger maakten en die mijn ‘echte ik’ intens verdrietig maakten. 

Robert was op dat moment de enige met wie ik mijn gedachtes durfde te bespreken. Hij maakte zich zorgen, veel zorgen. Zijn vrouw die gedachtes had over abortus (ondanks dat ik al over de 24 weken heen was), zelfmoord en het proberen op te wekken van een bevalling. Alles om maar van die rot HG af te zijn en (hopelijk) weer wat beter in haar vel te komen zitten. Dat was echt extreem pittig. 

Omdat zijn zorgen wel terecht waren, besloten we open kaart te spelen met de verloskundige. Zij kon misschien helpen. Haar advies was om weer contact op te nemen met de POP-poli en dus maakten we hier weer een afspraak. Intussen stootte ik iedereen om mij heen af, lag ik hele dagen in bed of op de bank en kon ik niet normaal meer functioneren. 

De maatschappelijk werkster van de POP-poli gaf adviezen die minder geschikt waren voor iemand met deze ernstige gedachtes. Kortom: zij kon mij niet helpen. Stap 2: aankloppen bij de huisarts. 

Mijn huisarts was op dat moment niet beschikbaar, dus kwam ik terecht bij een waarnemend arts. Geen slecht woord over deze huisarts hoor, ze heeft netjes haar excuses aangeboden later, maar ze maakte een inschattingsfout. Ze schreef mij slaapmedicatie voor, in overleg met de psychiater van de POP-poli, en gooide alle klachten op angstklachten. Kortom; met een paar nachten slaap, zouden de angsten minder worden en zou ik mij vast en zeker beter gaan voelen. 

Het tegendeel gebeurde. Van de medicatie werd ik extreem duizelig, ik kon niet eens uit bed komen zonder op de grond te vallen, en de meest voorkomende bijwerking was depressiviteit. Uiteraard ging ik mij dus alleen maar slechter voelen, in plaats van beter. 

Met die reden namen we uiteindelijk opnieuw contact op met de huisarts, deze keer wel mijn eigen huisarts. En even: zij is mijn held, mijn redder in nood. Ze leek heel goed te begrijpen hoe ik mij voelde, zette alles op alles om hulp te krijgen en bleef maar bellen naar de POP-poli en crisisdienst om geschikte hulp te vinden. De conclusie: niemand kon mij helpen. 

Trending op Mamaplaats: 5x tips om te besparen op luiers