1 jaar geleden
"We hadden beide ons portie verdriet gehad"
Dit voelde eerlijker. En het leven gaat door..
De weken verstreken en het leven ging door. Ook wij gingen door. We vierden kerst, gingen schaatsten, pakte ons werk weer op, ik leverde het eerste deel van mijn scriptie in en streepte de 20 weken echo die gepland stond in mijn agenda door. We plantte een boompje op de plek waar Jaël begraven ligt. Een boom die in de wintermaanden in bloei zou staan. Het leven leek licht voor ons, de vreugde en verdriet, we konden er goed over praten, we konden genieten en soms verbaasde ik me er over. Na 5 weken kwam de nacontrole. Ik had er eigenlijk wel zin, alsof alles weer normaal was. Ik ging weer naar de verloskundige, zoals het hoorde. Dat bleek uiteraard een desillusie, we maakte geen echo, luisterde geen harttonen maar hadden het over een nieuwe menstruatie, anticonceptie, ik vertelde hoeveel stuwing had gehad en dat er zoveel melk was. De verloskundige vroeg me of ik een idee had wat de oorzaak nu was geweest. En ik dacht dat hij maar moest vertellen wat de oorzaak was. Hij moest maar zeggen hoe het kwam dat mijn bloedverlies ‘zeker’ niet uit de placenta kwam maar toen de gynaecoloog 3 seconden keek hij direct zei dat het duidelijk was dat het bloedverlies werd veroorzaakt door mijn placenta. Dus zeg jij het maar dacht ik. Maar ik zei dat ik het niet wist en ik ging weer naar huis waar ik de rest van de dag huilend doorbracht.
De volgende dag kwam mijn vriendin langs. Zij was nauw betrokken geweest bij het verloop van de zwangerschap. We leerde elkaar tijdens onze studie 15 jaar geleden kennen en hadden door de jaren heen een bijzondere vriendschap opgebouwd. Om af te studeren voor onze eerste studie verbleven we samen 6 maanden in India, reisden later door Afrika, maakten stedentrips in Europa en deelde door de jaren wel en wee. Want terwijl ik mijn baan gedeeltelijk opgezegd had, in Antwerpen was gaan wonen en een nieuwe studie volgde, belande zij en haar man in een jarenlang fertiliteittraject. Ze gingen er dapper en sterk doorheen en ik heb daar, nu ik een fractie van die pijn en teleurstelling van het uitblijven van een zwangerschap en de eenzaamheid die daarmee gepaard gaat ken, ontzettend veel bewondering voor. Op een dag belde ze me wanneer ik vrij was en of ze die week nog langs kon komen in Antwerpen. En terwijl we aan de thee zaten en ik haar vroeg naar haar laatste terugplaatsing een kleine drie weken terug verraadde haar ogen het antwoord al. Na 8 lange jaren was hun wens vervuld, was het wonder voltrokken, ze was zwanger. De rest van de ochtend was een mengeling van een lach en een traan.
De dag voor mijn bruiloft had ze de eerste echo, en toen ik op onze trouwdag stiekem een knuffeltje gaf dat ik de dag ervoor gekocht had, gaf dat me meer plezier dan het ontvangen van alle cadeaus die ik zelf kreeg die dag. Twee maanden later was zij de eerste die ik opbelde dat ook ik zwanger was. Ik besefte me hoe pijnlijk het was geweest als zij op dat moment niet zwanger was geweest. Maar dat werd ons bespaard, we waren beide zwanger. Zij had al snel last van veel harde buiken, ik kon mijn maaltijden niet binnenhouden en rustig aandoen, daar waren we beide niet zo goed in. Dus lagen we na een lange werkdag gevloerd op de bank te bellen om te klagen. Want klagen bij elkaar deden we zeker, maar we konden er gelukkig ook om lachen, de gek ermee steken en relativeren. Want hoe akelig ook, het duizelig, misselijk en moe zijn, het was geen ziekte, we waren zwanger; iets wat we nooit als een vanzelfsprekendheid hadden genomen. En onze baby´s deden het goed, alle reden tot dankbaarheid. Zij was het ook die ik appte vanuit de wachtruimte van de verloskundige. (Geschreven in een voorgaande blog)
En toen ik in het ziekenhuis lag, waar i.v.m. met Covid destijds geen bezoek mocht komen, werd er voor haar een uitzondering gemaakt. Ze was op dat moment zo’n 30 weken zwanger en eerder had ze me gevraagd haar bevalling te begeleiden, samen met haar huisarts (Note: op sommige plaatsten voeren huisartsen nog thuisbevallingen uit). We spraken uit hoe gek het zou zijn, welke scenario’s er lagen en we kwamen er op twee uit. Oftewel ik zou haar bevalling niet kunnen begeleiden omdat ik bij onze eigen kleine baby zou zijn op de neonatologieafdeling, of ik zou het wel kunnen doen maar dan zonder dikke buik en zonder baby..
Zij kwam die dag, na de nacontrole. Ik voelde haar baby schoppen tegen mijn hand en genoot ervan. Het ging soms door mijn hoofd hoe afschuwelijk het had geweest als zij hun baby waren verloren, na al die jaren. Dit voelde dan toch wat eerlijker, we hadden beide ons portie verdriet gehad. En op een vroege zondagochtend kreeg ik het telefoontje wat ik al dagen verwachte en werd er later die dag een allermooist, lief jongetje geboren. Nog voor hij gecontroleerd of aangekleed was kreeg ik hem in handen. Voor de tweede keer, de eerste keer was toen ik hem op de borst van mijn vriendin legde. We keken elkaar aan, mijn vriendin, haar man en ik en we huilden alle drie. En we wisten van elkaar dat het niet alleen vreugdetranen waren, maar dat er op dat moment ook gehuild werd om Jaël, om het gemis. Dat kon, dat mocht er zijn. Er waren geen woorden nodig, we wisten het.
