Uitslagen van placenta onderzoek.

In mijn vorige blogs heb ik verteld over onze rollercoaster nadat net na middernacht op nieuwjaarsdag mijn vliezen braken en bij de laatste controle voordat we naar het ziekenhuis gingen (want Sophie had in vruchtwater gepoept) bleek dat Sophie haar hartje niet meer klopte.. 

Na de bevalling, kraamweek en begrafenis van Sophie leek de tijd tegelijkertijd heel langzaam en heel snel te gaan, zo bizar. Aan de ene kant voelt alles nog zo kort geleden, zo vers, maar doorat je ook weer gewoon de normale dingen van het leven oppakt en toch wel doorgaat, vliegen de weken tegelijkertijd ook weer voorbij. Weet niet precies hoe ik het moet uitleggen. De ene dag denk ik 'jeetje, het is alweer 13 weken geleden' maar een uur later kan ik me ineens beseffen dat Sophie afgelopen weekend pas 3 maanden oud had geweest.. 
Het is denk ik, zoals tegenwoordig met alles zo is, heel dubbel. Hetzelfde met werken. Binnenkort ga ik weer beginnen met werken. Aan de ene kant echt wel veel zin in, maar aan de andere kant is het dubbele gevoel dat dan echt alles weer zoals voorheen is, alsof er niks is gebeurd. Maar goed, met dat dubbele gevoel leer je ook wel weer omgaan. 

In het ziekenhuis is na de bevalling aangeboden om de placenta te onderzoeken op eventuele antwoorden waarom Sophie plotseling overleden was. Wel was er direct bij vermeld dat er heel vaak niks uit dit onderzoek komt, maar dan weet je dat ook. Hierop hebben wij aangegeven dat we de placenta graag onderzocht willen hebben. Ook is een klinisch geneticus langs gekomen in het ziekenhuis om Sophie lichamelijk te onderzoeken en te kijken of zij verdere onderzoeken zou adviseren (bv een scan of foto). De gynaecoloog had direct na de bevalling al aangegeven dat zij de placenta aan de kleine kant vond, zeker omdat Sophie een flink lange meid was. De KG was het hier mee eens, de placenta was op het eerste gezicht echt klein. Ik heb hem zelf niet gezien, maar wel foto's gezien en zelfs ik kon dit wel beamen, hoewel ik er natuurlijk geen verstand van heb. Bij Sepp had ik volgens de arts toen juist een enorm grote placenta, dus hoe groot dan normaal is weet ik niet. Maar het verschil tussen de placenta's van Sepp en Sophie vond ik wel duidelijk.

De KG had Sophie dus onderzocht en ik heb haar direct mijn twijfels voorgelegd toen ik te horen kreeg dat de placenta klein was (ik hoorde dat hier voor het eerst, gynaecoloog had het wel na de bevalling direct gezegd en dit had mijn man wel gehoord, maar ik was te druk om onze dochter te bewonderen denk ik). Sophie is namelijk de eerste voldragen baby in mijn familie. Echt iedereen komt bij ons altijd te vroeg, nog niemand heeft überhaupt de 37 weken aangetikt. Sepp was met 36,5 week zwangerschap al de langstzittende van onze familie. Dus vanaf het moment dat ik wel de 37 weken haalde voelde dat best bijzonder, maar ook begon bij mij ergens een stemmetje te ontstaan dat het niet goed was. Ik heb dit ook wel verschillende keren aangegeven, o.a. ook bij de verloskundige. Iedereen begreep mijn 'angst' wel maar ik kreeg ook te horen dat alles er goed uit zag, mijn metingen bleven keurig, Sophie bewoog goed, niks aan het handje. Baby's zitten altijd het beste bij moeders in de buik. Ik heb mij hiermee ook wel gerust laten stellen en vanaf halverwege week 38 ging bij mij een knop om en heb ik het gevoel dat het niet goed zou zitten niet meer toegelaten. Ook omdat de theorie dat een baby altijd het beste in de buik kan zitten natuurlijk wel klopt, bij de meeste mensen. Helaas bleek bij mij niets minder waar.. 

Toen we met de KG stonden te praten en het dus over de placenta ging viel bij mij ineens het kwartje. Ik was er direct van overtuigd dat uit onderzoek naar voren zou komen dat de placenta afwijkingen zou vertonen. De KG hoorde mijn verhaal aan en kon natuurlijk niks zeggen zonder dat ze de placenta had onderzocht, maar vond het ook wel bizar dat Sophie de eerste voldragen baby in mijn hele familie is, maar ook de eerste overleden baby.. 

Half februari hadden wij een afsluitend gesprek in het ziekenhuis met de gynaecoloog. Ik keek best uit naar dit gesprek, vond het heel fijn om de gynaecoloog nog een keer te spreken omdat we echt zoveel aan haar hebben gehad tijdens de bevalling. Wat een fantastische arts! En ook de andere hulpverleners waren echt top, de verpleegkundigen die nacht en ook van de dagdienst.. We hadden taart voor de afdeling meegenomen naar dit gesprek met de gynaecoloog en voor haar een bos bloemen. Toch een klein bedankje voor ze. 
Ik had nog niks gehoord van de onderzoeken, dus ik ging er op de dag van het gesprek wel van uit dat we de uitslagen tijdens het gesprek zouden krijgen. In de voorgaande weken ben ik bij mijn vermoedens gebleven dat de placenta vast niet goed was geweest. Ook omdat ik dacht dat ik bij geen bijzonderheden uit het onderzoek dit waarschijnlijk al eerder zou hebben gehoord. 
Tijdens het gesprek waarin we samen terugkeken op de bevalling, maar ook hoe het daarna is gegaan en hoe we de kraamweek hebben ervaren, kwamen we uiteindelijk bij de onderzoeken die hadden plaatsgevonden. Uit bloedonderzoek bleek dat ik zelf helemaal gezond was, niks van afwijkende waarden te zien of iets dergelijks. De foto van Sophie haar thorax liet ook niks afwijkends zien, ze was gewoon een lekkere slanke dame! Toen kwamen we aan bij de placenta.. En ja, daar was toch wel een en ander uit naar voren gekomen. Het kwam er simpelweg op neer dat de placenta vanaf 37 weken is gestopt met mee ontwikkelen, hij liet al wat plekken van afsterven zien en dat heeft er dus voor gezorgd dat Sophie vanaf de 37 weken chronisch steeds iets meer zuurstof tekort heeft opgelopen. En Sophie zelf bleef wel aardig groeien, maar waar ze dus steeds meer zuurstof en voeding nodig had, kreeg zij steeds minder. Op zich had dit alleen niet het overlijden kunnen veroorzaken, maar als Sophie toch een aantal dagen eerder was gekomen, dan had ze hoogstwaarschijnlijk wel last gehad van het zuurstoftekort. Maar ik had dus ook veel harde buiken en blijkbaar komt er tijdens zo'n harde buik 70% minder zuurstof bij de placenta (wist ik niet) en dat in combinatie met de verminderde werking van de placenta heeft er voor gezorgd dat Sophie is komen te overlijden. 
Beide gevallen los van elkaar had prima gekund (wellicht met restschade, maar alles betere dan dit!), maar samen hebben ze ervoor gezorgd dat Sophie echt geen kans had in mijn buik.. 

Het was een bevestiging van mijn vermoeden, daarom kwam het niet totaal onverwachts binnen. Wel echt zo k*t om dan met de vragen te blijven zitten waarom Sophie dan niet net als de rest (veel) te vroeg is geboren. Wellicht is dit altijd bij ons wel aan de hand geweest, dat het lichaam dan wel herkende dat het niet goed meer ging en de bevalling ingezet werd.. We zullen het nooit weten, omdat nooit eerder de placenta is onderzocht. En ook omdat dit pas tot uiting komt na 37 weken. 

Dus de uitslagen gaven de bevestiging en ook wel wat duidelijkheid, maar tegelijk roept het ook wel vragen op natuurlijk. Vragen waar we nooit antwoord op zullen krijgen. 
Mocht er ooit nog een eventuele volgende zwangerschap zijn, dan zal die worden ingeleid met 37 weken. Er is een (kleine) kans dat dit weer kan gebeuren en dat willen ze natuurlijk voorkomen. Maar ja, daar hebben we voor Sophietje niks aan.. Ons lieve meisje krijgen we er niet mee terug. 

Ik weet niet zo heel goed hoe ik dit verhaal moet afronden, want het is zo'n cru einde om zo mee te stoppen. Maar ja, het is wat het is en ik kan er niks anders van maken helaas.

Wel wil ik nog even doorgeven dat wij morgen (dinsdag 4 april) op tv komen met het programma Burgerzaken, om 21.05 uur op NPO 1. Even voor de informatie (geknipt en geplakt van mijn vorige blog): tijdens de aangifte van geboorte en overlijden van Sophie bij de gemeente Leiden is Jan-Willem benaderd of hij mee wilde werken aan de opnames van een documentaire van NPO, wat gaat over Burgerzaken en alles wat daarbij voorkomt. Er werd gevraagd of de aangifte gefilmd mocht worden en of Jan-Willem hierna een interview zou willen geven. Hij heeft dit met mij overlegd en trotse ouders als wij zijn, hadden we allebei zoiets van "Ja, de hele wereld mag van onze Sophie horen" dus Jan-Willem is hierbij gefilmd. Ook zijn ze met onze toestemming komen filmen tijdens de begrafenis. Ik ben zelf 2 weken later ook nog geïnterviewd en samen komen wij dus in deze documentaire voor, waarin we mochten vertellen over Sophie.

Ik ben heel benieuwd hoe het er uit komt zien, maar ook echt wel best zenuwachtig voor de uitzending.. 
Ik hoor graag wat jullie er van vonden, als je het hebt gezien! 

Trending op Mamaplaats: "Ik wil genieten, maar ben me zo bewust van de feiten"