Eerste (Sterren) Baby van 2023 (deel 2)

In mijn vorige post vertelde ik over mijn zwangerschap en hoe deze aan het einde een beetje liep. Spannend, omdat Sophie de eerst voldragen baby van onze hele familie is; wij zijn allemaal (veel) te vroeg geboren dus hoe vreemd het ook klinkt, een voldragen baby voelde voor mij gek en best een beetje eng. Op 28 december was de eerste poging strippen niet gelukt, dus hieronder de rest van het verhaal tot de bevalling. Ik had voor de grap gezegd dat ik, nadat Sophie niet op de uitgerekende datum 29-12 was gekomen, ik dan wel voor de eerste baby van 2023 zou gaan. 

Om 11.30 uur op oudejaarsdag had ik weer een afspraak bij de verloskundige. De metingen waren allemaal weer goed, hartje klopt mooi. Ontsluiting nog op 1 centimeter en helaas lukt het strippen weer niet. Toch gaf de verloskundige aan dat dit niet hoeft te betekenen dat er niks kan gebeuren, want er is ook wat gemasseerd van binnen en wie weet..

Die middag werd ons zoontje Sepp om 3 uur wakker van zijn slaapje en zitten we met z'n drieën samen terwijl Sophie in mijn buik heel druk begint te bewegen. We zitten er met z'n allen nog naar te kijken en om te lachen. Ook zeggen we tegen haar dat ze snel moest komen hoor. Achteraf een heel kostbaar moment, dat zijn de laatste bewuste bewegingen geweest en daar waren we alle 3 bij aanwezig, hoe mooi! 

Die avond blijf ik natuurlijk veel langer op dan normaal, de afgelopen weken lag ik om 9 uur, half 10 al op bed. Oudejaarsavond blijven mijn man en ik op tot middernacht om buiten nog even naar het vuurwerk te kijken en met wat buren te kletsen. De hele avond heb ik wel harde buiken gehad, in mijn veronderstelling was dat gewoon Sophie die zich probeerde uit te rekken maar achteraf gezien waren het waarschijnlijk voorweeën. En ik dacht ook dat de harde buiken kwamen omdat ik zo lang wakker bleef in plaats van op bed lag.

Om 1 uur in de nacht lag ik dan eindelijk in bed. Proberen te slapen, wel wat last van iets meer krampen maar nog steeds niks alarmerends. Ik kan me nog 1 echt pijnlijke steek herinneren dat ik ineens au riep, maar dat was snel over en ik ging verder met proberen in slaap te vallen.

Om half 3 voel ik mijn vliezen breken en spring ik uit bed. Het liep deels langs mijn benen en ik had al een urinepotje op mijn nachtkastje klaar staan dus kon makkelijk vruchtwater opvangen. Ik zag gelijk dat het niet helder was, Sophie had in het vruchtwater gepoept. Snel richting douche gelopen omdat vruchtwater bleef komen en echt wel vies was. Man wakker gemaakt zodat hij verloskundige kon bellen en ik heb mijn moeder wakker gebeld om te komen voor mijn zoontje. Eenmaal uit de douche kwam de verloskundige al. Ze zag ook direct de meconium in het vruchtwater. Ik ging me snel aankleden zodat we beneden controles konden doen. Bloeddruk iets verhoogd maar niet zo gek gezien situatie. Mijn moeder kwam net binnen toen de verloskundige het hartje wilde luisteren. Tot op dat moment was ik nog wel helemaal blij dat de bevalling eindelijk ging beginnen. Snel liggen op de bank voor de laatste controle en op naar het ziekenhuis voor die bevalling! Ik had er zin in!

Dopler werd op mijn buik gezet en de stilte viel gelijk op. Verloskundige op verschillende plekken zoeken maar ik wist direct dat het foute boel was. Er was geen hartslag te horen. Ik durfde mijn moeder niet aan te kijken, om haar niet ongerust te maken maar ook zij had het wel door. Mijn man was tijdens de controles de auto gaan halen, dus die kwam pas binnen toen wij al verslagen op de bank zaten. De verloskundige probeerde het te verzachten door te zeggen dat Sophie misschien net gedraaid was waardoor ze het hartje niet kon vinden, of dat het anders echt foute boel was. Ik wist al genoeg, maar blokkeerde echt mijn gevoel.

We gingen snel naar het ziekenhuis voor een echo. Hoewel je eigenlijk wel weet dat het niet goed zit, blijf je toch stiekem hopen dat ze daar met goed nieuws komen en ze nog iets kunnen betekenen voor je. De arts zet gelijk de echokop op mijn buik, kijkt op verschillende manieren en geeft direct aan dat het niet goed is. We kregen we het definitieve verpletteren nieuws te horen dat het hartje niet meer klopt. 

Ik stortte in elkaar, begon te schreeuwen en huilen dat dit niet waar kon zijn. Ons kind, waarom. Ik was radeloos en compleet over mijn toeren. 

De artsen waren super lief en lieten ons even alleen om het verpletterende nieuws enigszins in te laten dalen. Ik heb wel gelijk een bericht naar onze families gestuurd, en mijn moeder gebeld, ondanks dat je weet dat je ze een hartverzakking geeft de volgende ochtend als ze wakker worden en het bericht lezen.. 

Hoe het hierna verder is gegaan qua bevalling zal ik in een andere post schrijven. 

Lees ook: Eerste (Sterren)Baby van 2023 (deel 1)