Eerste (Sterren)Baby van 2023 (deel 1)

Ik zal beginnen met mij en mijn gezin voor te stellen. Ik ben Ilse, gisteren 35 jaar geworden en moeder van Sepp, momenteel 1 jaar en 8 maanden oud. Ik heb een geregistreerd partnerschap met mijn man Jan-Willem, afgelopen 12 januari 5 jaar. Het mag duidelijk zijn dat normaal al een bijzondere maand is maar sinds dit jaar een hele andere lading heeft.

Vorig jaar maart ben ik onverwacht zwanger geraakt van onze dochter Sophie. Voor onze zoon Sepp hebben wij vruchtbaarheidsbehandeling gehad, IUI, dus hadden totaal niet verwacht dat we plotseling spontaan zwanger zouden raken. Des te groter was de verrassing, voor mij althans. Mijn man moest er iets langer aan wennen, maar was uiteindelijk ook heel blij natuurlijk. Op koningsdag was ik al een paar dagen overtijd en durfde eerder nog geen test te doen, nadat ik bij de zwangerschap van m'n zoontje zo vaak een negatieve test heb gehad. Op koningsdag kon ik het echter niet laten, omdat ik anders toch biertjes zou gaan drinken. De test sloeg gelijk positief uit. Wat een ongeloof, maar ook directe blijdschap! Die middag met vriendinnen stiekem telkens alcoholvrije biertjes gehaald voor mezelf, niemand heeft het door gehad. Ons zoontje kon niet in de draagzak slapen met alle drukte dus we hadden een goed excuus om op tijd naar huis te gaan.

Fast time forward.. De zwangerschap verliep heel makkelijk, ik had weinig tot geen klachten. Beetje vermoeid, maar met een dreumes van rond de 1,5 jaar wordt je wel lekker bezig gehouden en mijn zwangerschap vloog ongemerkt voorbij. Zo anders dan bij de eerste zwangerschap. Je bent er minder bewust mee bezig, wat ik achteraf gezien toch wel echt jammer vind.

De laatste 2 maanden vond ik het wel afzien. Een enorm dikke buik met een dreumes die ook veel aandacht wil van je. Ik kreeg veel last van mijn onderrug en bekken. De laatste weken heeft mijn man veel bij moeten springen om dingen te ondernemen met ons zoontje, anders zat hij hele dagen thuis.

Wat nog wel een belangrijk ding is om te benoemen is het volgende. In mijn familie is iedereen (veel) te vroeg geboren. Ik ben zelf 2 maanden te vroeg geboren, mijn zus 6 weken te vroeg en zusje 4 weken. Nichtje en neefje ook veel te vroeg (9 en 5 weken). Mijn zoontje Sepp is ook te vroeg geboren, hij was 'slechts' 3,5 week te vroeg en daarmee de langstzittende van onze hele familie. Het is volgens de artsen niks genetisch, omdat het niet met een aandoening oid te maken heeft, maar toch is het bij iedereen zo geweest.

Stiekem ga je er dan dit keer ook van uit dat onze dochter te vroeg zal komen. Ik was uitgerekend op 29 december 2022. Maar ik hield zelf toch wel rekening met weer 3,5 week te vroeg, dus ging uit van een 5 december baby.

5 december kwam en nog geen teken van Sophie. Zo ook de rest van de maand. Richting de kerst begon het toch wel te kriebelen. Ik heb bij de verloskundige nog aangegeven dat ik het echt een soort van eng vond dat ze zo lang bleef zitten, het voelde toch niet echt goed. Ik werd gerustgesteld door de verloskundige; ze voelde nog genoeg vruchtwater, de metingen waren goed en hartje klopte mooi.

Op 28 december mocht ik voor controle langs de verloskundige. Ze zouden dan proberen te strippen. Ik had wel 1 cm ontsluiting, maar strippen lukte helaas niet omdat Sophie net niet ver genoeg was ingedaald en dus niet voldoende tegendruk kon geven. Wel voelde de verloskundige al dat ze een flinke haarbos had!

Ik mocht kiezen of ik op oudjaarsdag of nieuwjaarsdag nogmaals wilde komen voor het strippen proberen. Anders zou ik de maandag daarop contact krijgen met het ziekenhuis om op donderdag 5 januari in te leiden.

Ik maakte bij de verloskundige de opmerking 'nou, laat ik dan maar voor het eerste kind van ons dorp van 2023 gaan hé, dus ik kom oudjaarsdag wel langs'.

Lees hier het vervolg