Dood en rouw is als een tweede natuur geworden.

Deel 7. 

Weken vervliegen. Het is nu ál maar ook nog maar 8 weken geleden na je geboorte Beau. In die 10 dagen dat je leefde is er zoveel gebeurt. En je overlijden heeft veel impact op ons en onze omgeving. Het is misschien gek en stom zeggen, maar ik had ergens verwacht er "beter" mee om te kunnen gaan na ook Vieve te zijn verloren vorig jaar. De dood.
Maar verreweg van dat is de realiteit. Het is veel, de dood, het rouwen. Ondanks dat er niks is, voelt het als veel en leeg tegelijk. 

Het is voor anderen zo moeilijk te beschrijven of proberen uit te leggen wat er allemaal door je heen gaat, wat je voelt en denkt. Maar ook wat je doet op een dag wanneer je rouwt. In mijn geval heb ik na de uitvaart van Vieve vorige jaar, een dikke 3 weken als een grijze muis stil zwijgend met een wit bekkie op de bank gezeten. Ik voelde niks, wilde niks en heb toen een donkere kant ervaren waarvan ik nooit dacht dat te gaan voelen. Angst aanvallen als John weg ging of in de nacht wakker schrikken met de vraag waar Vieve was. Maar ook, zo ineens een heel licht gevoel en een boosheid die ik voelde, naar mezelf. Ik moest doorgaan, het moest maar weer "normaal" zijn allemaal. Acht weken na de geboorte en overlijden van Vieve zat ik weer op werk. Nu te bedenken, ondanks dat alles na Beau zo anders is gelopen, is dat echt compleet gek natuurlijk om toen al te gaan werken. Dat bleek ook wel, op werk gingen we een zomer in met ontiegelijk veel ziekteverzuim, vakanties, te korten want tsja, de zorg.. weken van 50 uur was normaal voor mij. En daarnaast bij mijn geliefde vereniging drie soms vier avonden in de week achter de schermen van het theater helpen. Een uitvlucht? Absoluut. Dit resulteerde in de laatste zomer weken veel meer slechtere nachten, weer angstaanvallen. Eentje zo erg dat ik in rust even boven wilde liggen op bed, stilletjes wilde huilen, zonder John ermee te belasten. Alleen, toen John boven kwam kijken zat ik al vast in mijn huil bubbel en ging steeds erger hyperventileren. John kreeg me er niet uit en belde mijn moeder. Niets van dit alles kreeg ik mee. Ik zag alleen maar hoe Vieve keer op keer na de bevalling op mijn borst gelegd werd. En toen ik ergens ver weg mijn moeder haar stem ietwat bozig, lief maar bezorgd hoorde, schrok ik een soort van wakker. En vroeg haar wat ze kwam doen. Een dikke drie uur later na dat ik naar boven ging, badend in het zweet lag ik in foetus houding met twee paar angstige en bezorgde ogen kijkend naar me hoe ik rustig bij kwam.
Een week later begon mijn opleiding. Dit wilde ik vervroegen, de start in plaats van februari nu september. Dan moet ik me focussen op iets en ben ik bezig. Niet bezig zijn met dood en rouw. Dacht ik. Ook die eerste dag, viel er een oceaan over me heen en verdronk ik zowat. Waarom? Omdat ik me druk maakte over het rondje kennismaken. Want, wat zeg ik? Wie ben ik? Wat mag ik sociaal maatschappelijk gezien zeggen en wat is geaccepteerd? Ook nog was het die dag precies een half jaar geleden. En nóg lag de dood op mijn pad van mijn leven weer oppakken.

 Zo zag ik dat toen. En nu... wat een onzin en wat heb ik mezelf weer voor het lapje gehouden. Mijn maskers werken zo goed. Té goed. Waardoor nu, de dood en de rouw te veel is. Ik beleef herbelevingen. Van ons traject in het UMCG rondom onze kinderwens. Ik krijg flashbacks van mijn basisschool tijd, vraag me niet waarom want het zijn geen trauma's. Soms ook kleine leuke dingen van vroeger waar ik al jaren niet meer heb gedacht of bewust bij heb stil gestaan. Er komen gevoelens en gedachtes om de minuut omhoog en wisselen elkaar met gemak af zonder dat ik er vat op heb. Ik denk aan onze Minna, onze golden retriever hondje van anderhalf jaar die plots ernstig ziek werd en na vier dagen knokken met haar is overleden. Dat, drie maanden voor onze bruiloft. De bruiloft... een prachtige dag, echt waar. Met de liefde van mijn leven, mijn alles, mijn toekomst. Heel naar zeggen is dat ik die dag, gewoon niet genoeg heb kunnen beleven, het valt tussen allerlei gebeurtenissen in. Alsof het eventjes gebeurde en we gaan weer door met de klote tijd (sorry). Want drie weken erna was ik van Vieve in verwachting en hebben we een loodzware zwangerschap met een verschrikkelijk einde gehad. 

De weg verder naar nu hier, is bekend als je alle blogs gelezen hebt. Dus... ja, de dood en rouw, lijkt een soort van normaal te worden. Ik vraag me dan ook oprecht af, is dit dan wat het moet zijn? 

Ten opzichte van Vieve, heb ik nu na de uitvaart van Beau, een ander proces. Gek hé, dat ik dat niet verwacht had. Ik dacht, dit hebben we al eens gedaan, dus.. ik weet dat ik door kan gaan. Niets is minder waar. 
Die stille en lege dagen heb ik gehad. Zelfs denkend aan mijn eten of drinken, was al te veel. Ik denk daar pas een week weer zelfstandig aan om het te pakken en te nuttigen. Sinds een week heb ik herbelevingen van de bevalling, getriggert door misschien iets heel stoms voor anderen, maar doordat we met fokkers bezig zijn voor een pup, heb ik gewoon angst voor die teef (dit speelde al overigens voor de bevalling van Beau). Hoe gaat het werpen zo meteen, zullen de pups het overleven en... krijgen we als alles goed gaat nu een puppert die langer blijft leven, of krijgen we na anderhalf jaar nóg een urntje in dit urnen huis?
Zo ook naar vrouwen om mij heen die bijna mochten bevallen of die in verwachting mogen zijn en dit hebben gedeeld met ons. Zo'n overweldigend gevoel van angst en tegelijkertijd hoop voor ze, dat alles goed mag gaan. Stom/erg hé? Vermoeiend vooral. 
Uren gaan zo voorbij, afwisselend van het ene uur elke seconde andere gedachtes en fragmenten in mijn hoofd en het andere uur... niks.. gewoon echt niks. 
Ik heb ook echt een hekel gekregen aan tijd. 
Tijd is relatief. Dat Albert Einstein even bepaald dat tijd van vroeger, heden en toekomst als één entiteit wordt gezien. De Grieken hebben gezorgd voor het gegeven dat we spreken over een dag van 24 uur. En die beide onderlegde feiten, voelt absurd. Wáárom kan ik dan niet terug in tijd of kan ik stil staan. Begrijp me goed ik wil niet dat Beau lijdt, maar ik wens toch zo erg terug bij haar met John te zijn op de NICU dat ze leeft, warm is, beweegt en we onze liefde aan haar kunnen geven en dat we die dagen kunnen vast houden en koesteren, over en over. 
Wat de dood kan laten denken, voelen en doen, is onvoorspelbaar. Het voelt alsof ik nu, waar ik ook ben of bij wie, ik die dood mee sleep. Sommige weten niet hoe  om te gaan met mij en met ons of de situatie, durven niet met me te praten of weten gewoon weg even niet wat te doen, John is beter benaderbaar, schijnt. We zijn erg open over onze al drie jaar lange struggles en pijn. Dit geeft soms verwachtingen naar anderen, begrip, empathie of even een bezoekje. Ergens wil en kan ik dit ook weer niet verwachten van een ander en verlang ik er stiekem alleen naar, zodat ik niet een beetje pijn wordt gedaan. 

Voor mijn lieve man John wens ik ook niks minder dan weer licht in zijn leven. Dat we de dood eens een keer achter ons laten, als zijnde waar het hoort, bij wat tijd hoort te doen. Niet als zijnde de meisjes, nee, zij zijn ons leven en verweven hierin mee.
En met dat ik dit allemaal schrijf, weet ik weer, dat mijn gedachte uurtje op papier staat. Wat zullen jullie denken en vinden? Hoe zien jullie mij... Wie vinden jullie wie ik ben en wat ik ben? Hangt de dood zo erg over mij/ons heen? Kan je dat zien? 
Ik weet wel, dat ik het even niet weet en dat mijn leegte uurtje op de stoep staat... 

Trending op Mamaplaats: Opeens blijk je helemaal geen oma te zijn