Confronterend, alwéér een eerste rouw jaar.

Het is vandaag zo'n zeven maanden geleden dat Beau te vroeg is geboren. De 17e is ze dan zeven maanden geleden overleden. We zitten al zeven maanden in het eerste rouw jaar van onze Beau. Hét jaar, waar je doorheen moet gaan. Waarin je het hele proces van rouw doorgaat, verlangens en hoop anders word. Want deze tijd hadden we liever anders gezien. Alle eerste keren van familie momenten, feestdagen en gewoon het dagelijkse fysieke ouderschap mogen dragen, maar helaas.

Voor een tweede keer, maken we nu een rouw jaar mee. Vieve, onze eerste dochter, ook te vroeg geboren vorig jaar. Bij haar hebben we een heel ander rouw jaar gehad. Voor mezelf sprekende, was ik hard en liet ik rouw de eerste maanden niet toe. "Je bent dood, bent er niet meer en dus moet ik maar weer gewóón door". Dat werkt natuurlijk niet zo en daar kreeg ik ook behoorlijke klappen van mentaal gezien. Daarbij kwam dat we opnieuw in verwachting raakte, van Beau. En dat beide dames in zwangerschappen maar op twee weken verschil van uitgerekende datum zat, maakte dat mijn rouwproces van Vieve als een trein ging. Want alles gebeurde in dezelfde periode als toen bij Vieve. Dit gaf enerzijds een fijn gevoel ook om te vergelijken naar beide meiden. Maar anderzijds heel pijnlijk en angstig. De wat als... werd steeds groter. 

En nu, nu sta ik weer op een punt van het rouwproces, dat even heel moeilijk is. Vorig jaar op deze dag, werd mijn nichtje zeven jaar. Ik had al een paar daagjes last van wat meer maagzuur. En John benoemde mijn huiduitslag wel opmerkelijk te vinden. Dat alweer aan de rechter mondhoek begon op te komen. "Zal je niet even een zwangerschapstest halen", zei John. En hij had gelijk, ik moet gewoon even testen. Wilde ik het niet zien? Hoe groot is nu de kans?  Ik had nog een test maar ik ging die niet vandaag gebruiken. Puur omdat ik weet dat ik nog jaaaaaren na vandaag ga weten dat ik die test heb gedaan vandaag. En dat wilde ik niet koppelen met de verjaardag van mijn nichtje. Want de positieve zwangerschapstest van Vieve was in 2021 op 27 oktober, en dat is de verjaardag van mijn tante (en zelfs een oud klasgenootje). Tsja, ik heb gewoon zo'n brein die dat onthoud. Doe het niet eens bewust. En daarom maar een dagje later. Ik zei tegen John dat ik er dan wel één ging kopen, maar ik heb nog in de la eentje liggen. 

Die ochtend vroeg  de 14e test ik. Direct de dure Clearblue met weken indicator. Man man man, wat duurt dit toch lang. Nog een balkje... en nog een balkje. Ik film het en kijk door het scherm maar nee ik wil het zelf zien. Ik zie "zwanger..." staan, hap naar adem en zet het filmpje op mijn mobiel uit. Dit kan toch niet. Ik ga zitten op de gesloten wc. Er gaat zo onwijs veel door mij heen. Hoop, blijdschap, angst, een nieuw verlangen. Maar ook verdriet. Zo blij als ik me stiekem voelde, zo confronterend vond ik dit moment naar Vieve. "Je word grote zus Vieve... waak je over ons", zeg ik zachtjes.  Ik loop met de positieve test in mijn handen richting de trap. Een flashback komt me tegemoet van nog net geen jaar geleden. Giechelend en half jankend maar proberen me kalm te houden ging ik toen midden in de nacht John confronteren met toen ons eerste wondertje. En nu, nu loop ik weer naar boven met een positieve test, en we hebben geen idee wat deze keer ons te wachten staat. Ik zit rechtop op bed en maak hem wakker. Hij kijkt me even met moeite aan om wakker te worden en ziet mij op een bepaalde manier zitten en besluit recht op te komen zitten. "Heb je al getest", vraagt hij. En ik geef hem de test. Ik weet niet wat ik nu moet doen en uit alle stress en emoties bij elkaar begin ik te huilen. "Ach meissie... jeetje... wauw". Niet veel meer kwam er ook uit hem en knuffelde me. Hij krijgt ook tranen in de ogen. "Gaan we dit kunnen", vraag ik hem. "Ja, absoluut. En we zien wel hoe het nu zal gaan maar we gaan ervoor en blijven positief schat" zegt John daadkrachtig. Ik knik instemmend en wrijf mijn tranen weg. We lachen en besluiten om die avond ergens wat te gaan eten. Leuk... toch weer samen stiekem een geheimpje. Ons geheimpje, onze toekomst, met zo zo veel hoop en liefde. 

En weetje, nu na twee jaar achter elkaar zwanger te zijn geworden/zijn deze periode, is het gekkig nu niet "bezig" te zijn met onze kinderwens. Een stop te hebben op onze kinderwens. Een doodsangst te hebben voor onze kinderwens. Geen idee te weten hoe onze toekomst er nog uit komt te zien wat betreft de kinderwens.  En ik mis het zwanger zijn. Ik mis de meiden te voelen. Te kort hebben ze er mogen zitten. Hoe was het anders geweest? Wat als...  

En dus, vanaf morgen, gaan we weer opnieuw een extra trede opstappen in het rouwproces. Want nu ga ik twee zwangerschappen en verliezen en alles daarbij aan, zonder nu opnieuw in verwachting te zijn, doormaken. Verdorrie meiden, jullie hoorden hier gewoon bij ons te zijn, fysiek. Niet alleen in aanwezigheid om ons heen. Ik mis jullie en tsja, zo'n hoofd als ik heb, ben ik dus komende weken nóg meer met jullie bezig. En dat laat ik maar gewoon over me heen komen. Met een lach... en een traan♡♡

Leestip: Papa blog: “Ik toon bijna nooit mijn emoties als mijn gezin in mijn buurt is”