Blog van papa: "Waarom alweer?"

Terwijl ik dit schrijf, zit ik op een bankje. Onderweg van mijn dagelijkse rondje lopen, dringt weer even heel goed tot mij door wat er vanavond is gebeurd.

Ik toon eigenlijk bijna nooit mijn emoties als mijn gezin, of een deel daarvan, in mijn buurt is. Maar vanavond brak ik dan toch echt. Het werd mij allemaal even teveel. Ik kwam thuis na een dag werken en het eerste wat ik hoorde was het gehuil van Fee. Ergens hoopte ik, na de berichten van mijn lieve vriendinnetje dat het een redelijk rustige dag was, dat er rust was in huis. Maar helaas, Fee was weer volop het middelpunt van de aandacht en deze pappa kon het even niet meer aan.

Ik hoor Senn nog zeggen; "Pappa, jij kan wel huilen, je zei dat jij dat niet kon". Erin zegt nog: "Pappa kan dat wel maar hij wilt dat niet." Keet zegt nog heel lief, "Pappa, ga maar lekker eten". Pappa kan het blijkbaar even niet meer aan. Het voelt soms alsof ik mijn gezin in de steek laat als ik elke morgen weer om kwart over zeven de deur uit ga om te werken. Alleen heeft deze pappa tot een uur of vijf in de avond zijn hoofd vol zitten met stress omdat hij weet dat het thuis toch niet zo lekker gaat en ik liever thuis ben dan op het werk.

Een huilbaby is pittig.... sterker nog, het maakt je een ander mens. Dat hebben we wel gemerkt met de periode van Senn. Maar waarom een tweede keer? Wat hebben wij verkeerd gedaan waardoor we dit een tweede keer verdienen? Dat zijn mijn gedachten.

Ook ik weet dat het goed komt natuurlijk. En het kan maanden duren, en misschien wel weer wat ziekenhuisopnames verder.... maar deze pappa wilt genieten van zijn gezin en bovenal, genieten van zijn 3 kinderen die genieten van elkaar en een mamma die trots toekijkt hoe ik lig te stoeien met mijn zoontje, en 2 dochters die hem gaan helpen om het mij zo moeilijk mogelijk te maken om van hem te winnen😉