Oudjaarsdag werd onze grootste nachtmerrie

Omdat we alle kinderen thuis hadden die dag, zouden we oud- en nieuw gewoon lekker thuis vieren. Dan konden alle kindjes fijn in hun eigen bedjes slapen en op middernacht met ons naar het vuurwerk kijken wat vanaf onze flat op 6 hoog mooi te zien is!

Wij zijn niet perse tegen vuurwerk, maar vinden het niks voor kinderen. Veel te gevaarlijk! We kopen dan zelf ook geen vuurwerk. Ernaar kijken van achter het glas heeft wel iets speciaals, we doen het elk jaar weer met z’n allen, drinken (kinder)champagne en eten oliebollen. Worden ze niet wakker is dat ook prima, maar anders hoeven ze echt niet gelijk weer naar bed, want slapen doen we daarna wel weer! Het heeft iets magisch, deze laatste dagen van het jaar…

Voor ons sloeg deze laatste dag van het jaar om in een nachtmerrie. Ik had net een paar foto's gemaakt van de kinderen voor onze oudjaarsdag post op instagram waarna de kinderen op hun kamer gingen spelen. Ik ging op de bank zitten om deze foto's te bewerken, toen ik de kinderen ruzie hoorde maken. Ik hoorde de jongens roepen naar Josefine dat ze hun kamer niet in mocht komen. Er viel een deur dicht, waarna Josefine ging huilen. Bekende geluiden, dus ik vermoede niets ernstigs. Odette stond op dat moment in de keuken en was dus direct bij Josefine. Ze riep dat ik moest komen! Ik liep naar de gang waar ik Josefine op haar knietjes zag zitten, ik keek om haar heen en zag overal bloed. Ik herinner me dat ze haar hand vast hield en huilde en huilde... "Wat is er gebeurd???" Schreeuwde ik. De jongens rende geschrokken naar de woonkamer.
Ik rende naar Josefine toe, pakte haar op en samen renden we naar de keuken. Ik zet altijd de gewonde kinderen op het aanrecht neer zodat ik goed kan bekijken wat er precies is en het kan verzorgen.

Toen zag ik het. Haar vinger. Oh-my-fucking-God!!! Van de altijd kalme mama veranderde ik in een paniek monster. Ik was boos, verdrietig en in shock. Uit paniek schreeuwde ik dat haar hele vinger eraf was. Ik wikkelde snel een schone theedoek om haar hand en drukte haar stevig tegen me aan. Terwijl ik haar vast hield werd ze rustig, maar door mijn paniekerig geschreeuw dat haar vinger eraf was en mijn gehuil hierom werd zij ook onrustig en ging zij ook huilen. Ik had haar nog steeds in mijn armen en rende heen en weer. Naar haar kamer, in de gang, naar haar kamer, in de gang… Ik zocht haar vinger. Wat ik op dat moment voelde kan ik niet onder woorden brengen. Een soort teleurstelling? Waarom nou? Waarom nou?! Dacht ik alleen maar. "Wat is er in Godsnaam gebeurd?!!" Schreeuwde ik.

Ondertussen probeerde Odette 112 te bellen, op mijn verzoek, maar ook zij was zo in shock dat ze de hulpdiensten niet meer wist te vertellen waar we woonden. Met mijn telefoon belde ik mijn ouders op. Ik schreeuwde dat ze nu meteen moesten komen!! Mijn ouders waren er binnen 5 minuten. Mijn moeder bleef kalm en nam de telefoon van Odette over, de hulpdiensten vertelden dat we zelf naar het ziekenhuis moesten komen als dat mogelijk was. Nu mijn ouders er waren was dat inderdaad mogelijk. 

Odette werd wat kalmer en ontfermde zich over de jongens, die geschrokken op de bank voor zich uit staarden. Ik zat nog steeds met Josefine tegen mij aangedrukt in de gang, te huilen en te trillen. Mijn moeder deed gauw een deken over Josefine heen en hielp mij mijn schoenen aan te doen. Ik liet haar niet los. Samen snelden we ons naar de lift. Mijn vader stond al klaar bij de auto met de deur open. Hij was boos en in paniek. Boos dat dit gebeurd was. Precies zo voelde ik mij ook. Boos dat dit haar overkwam.

Op de achterbank met Josefine in mijn armen reden we naar het ziekenhuis. Eenmaal daar aangekomen bij de SEH deden ze alles op hun dode gemakkie. Ik kon ze wel schieten!! Ik schreeuwde dat ze Godverdomme nu meteen moesten helpen! Ik excuseerde mij direct van mijn woorden, maar ik was zo in shock en in paniek dat dit eruit floepte. Het duurde gewoon ook echt veel te lang. We moesten naar de wachtkamer. Ondertussen zat Josefine er maar, hulpeloos in mijn armen. Na een paar minuten werden we gezien. Josefine liet haar hand niet los. In Sneek konden ze niks doen voor ons, omdat het te heftig was. We werden doorgestuurd naar de plastische chirurgie in Leeuwarden. Odette had thuis het stukje vinger gevonden, mijn vader is deze nog heel snel gaan ophalen toen ik met mijn moeder en Josefine bij de SEH in Sneek aan het wachten was.

We spraken af dat Josefine geen verband om hoefde, omdat het doek er mooi omheen zat voor nu. In Leeuwarden zouden ze er dan verder naar kijken. Het stukje vinger namen we voor de zekerheid mee in een boterhamzakje. Op naar Leeuwarden. Josefine werd rustig als ik ook rustig werd, dus ik probeerde er maar niet naar te kijken, haar te kroelen en rustig te blijven. Wat ik nog het meest verschrikkelijke vind is dat ze geen enkele pijnbestrijding heeft gekregen. Ik kan me niet eens indenken wat een pijn zij heeft moeten voelen die hele tijd.

Naar Leeuwarden is ongeveer een halfuur rijden, maar omdat we eerst naar het ziekenhuis in Sneek moesten waren we zeker al ruim een uur verder. Het stukje vinger die we mee hadden genomen was dus ook niet meer te redden. Deze was al helemaal afgestorven. In Leeuwarden werden we direct geholpen. Vanwege de geldende Corona maatregelen moest ik alleen met Josefine naar binnen en moesten mijn ouders in de auto wachten. In Leeuwarden voelde ik me geholpen en lukte het mij ook om rustig te blijven. De artsen mochten daarom ook goed kijken naar haar vinger. Wel moesten we een röntgenfoto maken, om vast te stellen hoeveel van het bot weg was. De foto maken was een Hell. Josefine moest haar handje plat op de tafel neerleggen. Zodra zij haar hand zag sloeg ze in paniek door het confronterende beeld van haar hand waar de helft van haar middelvinger weg was. Haar omkopen met een snoepje hielp niet. Eigenlijk hielp niks. Ze wilde haar hand beslist niet neer leggen. Ik kon het me heel goed voorstellen want ook ik wilde niet geconfronteerd worden met haar hand, het zag er heel eng en pijnlijk uit. Dat werkte dan ook vast niet mee. Uiteindelijk hebben we toch haar handje gedwongen neergelegd terwijl ik haar hoofdje weg draaide zodat ze het niet hoefde aan te zien. We keken samen weg, maar de foto was gemaakt.

We werden weer naar ons kamertje gebracht waar we even samen tot rust konden komen. Ik kreeg warme chocolademelk en Josefine wilde hier ook wat slokjes van. Ik belde mijn ouders op, die nog steeds buiten in de auto aan het wachten waren. Toen de arts op dat moment binnen kwam. De röntgenfoto was te zien op het beeld.

3,5mm bot was weg, wat opzich klinkt als weinig maar voor zo’n klein kinderhandje een behoorlijk stukje vinger. Het goede nieuws was dat het nagelriempje en de matrix nog intact waren. Ik stond meteen voor drie keuzes. De eerste was een operatie, dan zouden ze haar vinger verder amputeren en hem netjes dichtnaaien.
De tweede optie was proberen het dode stukje vinger er weer aan te laten naaien en hopen dat er weer bloed doorheen zou gaan stromen. Volgens de arts de minst goede optie omdat de bloedvaatjes en zenuwtjes zo mini waren, dat het haast onwaarschijnlijk was dat het weer goed zou komen met tot gevolg dat we dan alsnog optie 1 moesten gaan uitvoeren. Dat betekende dus eigenlijk 2 operaties. 2 keer trauma bovenop trauma voor Josefine... De derde optie was behandelen met brandwondenzalf. Dit vond ik een beetje gek, maar mijn ouders aan de lijn hadden alles meegekregen en mijn moeder zei gelijk de derde optie doen. Ik hield me echter toch nog vast aan dat stukje vinger er weer aan naaien. Ik wilde dat het gewoon weer ongedaan gemaakt kon worden. Dat het stukje vinger er weer aan genaaid werd en we weer vrolijk naar huis konden, inclusief compleet handje. Maar dat kon niet meer...

Ik vond het heel lastig, ook omdat ik zulke keuzes niet alleen wil en kan maken. Ik wilde dit overleggen met haar vader, maar ik bedacht mij dat ik hem nog helemaal niet gebeld had. En maar goed ook, want ik was in zo'n paniek dat ik het waarschijnlijk niet goed had kunnen vertellen. Ik besloot Odette te bellen om de opties voor te leggen en Josefine haar vader pas te bellen wanneer we allemaal gekalmeerd waren. 
De arts kwam weer binnen, hij had ons even alleen gelaten om even stil te kunnen staan bij de drie opties, of eigenlijk 2 opties, want die ene was geen goede optie.
Voor mij viel de eerste optie ook direct weg. Nog verder amputeren? No way! 

Zo kwamen we met z'n allen tot het besluit om haar vinger te behandelen met brandwondenzalf. De arts legde uit dat deze zalf de huidcellen weer actief maakt waardoor de huid zich sneller hersteld en het weer zal gaan helen. Omdat de matrix en het nagelriempje nog intact waren was de kans groot dat er weer een nageltje zou gaan groeien en met de brandwondenzalf zou de huid zich dan mogelijk weer gaan vormen tot een rond vingertopje. 
Omdat ze dit direct moesten gaan behandelen moest ik nu heel goed opletten, na deze keer moest ik namelijk zelf thuis om de twee dagen haar verband verwisselen.  

De artsen vroegen mij steeds hoe het gebeurd was, ik had gewoon geen idee. Ik voelde mij een gefaalde moeder. Ik wist niet wat er precies gebeurd was. Ik wist niet waarom mijn kind de helft van haar vinger nu miste. Was het tussen de deur? Was ze weer eens gevallen? Doordat Djayden een andere draai aan het verhaal had gegeven wist ik het niet meer zeker, maar iets in mij wist dat Benjamin de deur had dichtgegooid, niet wetende dat Josefine daar stond met haar hand. Ik hoopte dat Djayden's verhaal waar was, want ik wilde niet dat Benjamin zich schuldig zou voelen, maar het klonk helemaal niet logisch. Ómdat ik een deur had horen dichtvallen. Ik vertelde dat de vinger vermoedelijk tussen de deur is gekomen, maar hoe en wat wist ik niet precies want ik was op dat moment in de woonkamer. En dat was ook zo. 
Een ongeluk zit in een klein hoekje, maar ik voelde me gefaald. Ik had gefaald om mijn kind te beschermen. Dit grote trauma triggerde mijn andere trauma's: die van Josefine haar vroeggeboorte. Ook toen had ik gefaald. Ik was toen niet haar moeder, maar haar verzorger. Dit herhaalde zich nu weer. 

We mochten weer naar huis, het was inmiddels al avond, de jongens lagen al op bed. Ik hoopte dat Benjamin nog even wakker zou worden zodat hij kon zien dat we het goed maakten. Zodat ik hem nog een kus kon geven en kon gerust stellen. Ik kon het mezelf niet vergeven dat ik hem totaal was vergeten. Dat ik hem in paniek heb achter gelaten. Dat hij met schuldgevoelens naar bed moest gaan. Natuurlijk was Odette er en heeft zij de jongens gerust kunnen stellen, maar ik had dit zelf willen doen. 

Josefine was gelukkig weer redelijk rustig en vrolijk. Haar vinger zat in de verband, deze kon ze dus niet meer zien. Dat hielp. De brandwondenzalf zou ook verkoelend werken waardoor de pijn wat draaglijker zou zijn, maar ik mocht haar voor de zekerheid een kinderparacetamol geven.
We aten wat warms en ik bracht Josefine lekker naar bedje toe. Ze was heel moe en ook wij waren op. 
Nu Josefine op bedje lag kon ik eindelijk haar vader bellen. Ik kon wachten tot de volgende dag, maar ik vond dat dit nu meteen moest. Ik kon even al mijn emoties eruit huilen en mijn hart luchten. Gelukkig kon hij mij wel gerust stellen dat dit niet mijn schuld was en dat dit ook bij hem thuis had kunnen gebeuren. Dit zijn nou eenmaal nare ongelukken die je niet kunt voorzien. 
Ik vertelde hem over de drie opties en vrijwel direct was ook hij het met ons besluit eens. De brandwondenzalf. Dit was een opluchting, omdat ik nog lichte twijfels had. 

We spraken af dat het beter was als Josefine dat eerstvolgende weekend niet bij papa zou logeren omdat ik dan voor het eerst het verband moest verwisselen. Dan kon hij even een weekendje met Benjamin zijn en hadden Josefine en wij alle rust en tijd om dit te doen. Ook Benjamin had dan even de tijd en rust om bij te komen.

Die nacht kwam Benjamin bij mij in bed liggen. Huilend. Hij vertelde dat het zijn schuld was, hij had de deur dicht gegooid. Samen praatten we erover. Ik wilde graag horen hoe het was gebeurd, omdat dit nog niet bevestigd was. Hij vroeg mij of haar hele vinger eraf was, omdat ik dit schreeuwde. Ik stelde hem gerust dat ik dat slechts zei omdat ik zo ontzettend geschrokken was, maar dat het "gelukkig" meevalt. Hij werd kalm, maar vertelde dat telkens als hij eraan denkt, dat hij dan helemaal moet trillen. Dit brak mij. Ik stelde hem gerust en zei dat dit nooit zijn bedoeling was, dat hij dit niet expres had gedaan en dat ik ook zeker niet boos ben, omdat ik weet dat dit gewoon een ongeluk was. Als hij had geweten dat Josefine zich vasthield aan de deurpost op dat moment, had hij heus de deur niet dicht gegooid. Ik overtuigde hem en hield hem stevig vast. We kroelden en ik bracht hem even later weer naar zijn eigen bedje. 

De volgende dag ging het gesprek over niets anders. Gelukkig was Josefine vrolijk, maar had het ook alleen maar over het ongeluk. Ze praatte toen nog niet zo goed, maar pakte mijn hand vast en nam mij mee naar de jongens kamer. Ze wees naar deur en zei: "Vinger d'r tussen he..." Ze wist mij in haar eigen woorden te vertellen waar het precies gebeurd was en dit bevestigde voor mij dat Benjamin helaas gelijk had. Hij had het gedaan...

De dag brak aan waarop ik Josefine haar verband moest gaan verwisselen. Benjamin ging met papa mee en wij gingen naar mijn ouders thuis. De arts had geadviseerd om lekker lang te badderen zodat het verband allemaal lekker losjes zou gaan zitten en het voor Josefine minder pijnlijk zou zijn om het eraf te halen. Dus mijn moeder toverde een grote wasmand tevoorschijn waar ze lekker in kon badderen. Ondertussen legde ik alles alvast klaar bij de aankleedkussen: het voorgevormde vingerverband, gewone verband, de brandwondenzalf, het rolletje verbandtape en natuurlijk schone kleding.
Het was allemaal leuk en aardig totdat het verband tijdens het badderen inderdaad los begon te laten. Ik hielp mee de tape er wat af te halen, maar toen hij eenmaal eraf ging sloeg ik weer in paniek. Nee ik kon en wilde dit niet aanzien!

Mijn moeder nam het gelukkig over en stelde mij weer gerust. Er ging toch een knop om in mij: "verman je! Je moet dit de komende tijd nog vaker aanzien omdat je het moet verzorgen en verwisselen dus kom op!" zei ik tegen mezelf. 
Gelukkig hielp mijn moeder mij nu deze eerste keer, maar ook Josefine dorst er niet naar te kijken. Ik kneep de tube brandwondenzalf bijna leeg in het voorgevormde vingerverband en we schoven deze heel snel om haar vinger heen. Zo fijn dat deze voorgevormd waren, want nu zat het gelijk dicht en kon Josefine weer rustig verder spelen terwijl wij haar vinger verder netjes inpakten met verband en verbandtape.

Na een week moesten we terugkomen in het ziekenhuis en werd het verband daar verwisseld. Ze waren erg tevreden over het helingsproces. Er vormde zich alweer een huid, het was nog niet dicht, maar het zag er goed uit. Zover dat kon. We waren het goed aan het verzorgen en moesten zo door gaan. Ik maakte snel een foto, zo kon ik de week daarop vergelijken met deze keer.

Nu moest ik het verband weer zelf verwisselen, dit heb ik na de eerste keer bij mijn moeder, steeds samen met Odette thuis gedaan als Benjamin naar school was. Josefine lekker in een opblaasbadje in de douche zodat het verband los kon weken. Maar ook de schoolvakantie kwam tussendoor, gelukkig kon ik Benjamin vertellen dat hij het maar beter niet moest zien en hij daarom even op de bank kon zitten tot we het verband verwisseld hadden. Dan mocht hij daarna wel even knuffelen met Josefine. Dit begreep hij wel en daarom kon Odette mij dan even helpen. Josefine wilde haar vinger niet zien, dan raakte ze in paniek. Odette leidde haar dan af met speelgoedjes terwijl ik snel haar vinger weer in het verband deed. Zo ging dit steeds makkelijker samen en op een gegeven moment kon ik het alleen.

Ook de week daarop was het ziekenhuis weer tevreden en waren ze blij dat ik de week daarvoor een foto had gemaakt, zo konden ook de artsen zelf vergelijken. We spraken af dat ik tijdens elke verwissel sessie foto's zou maken van haar vinger, zo konden we het proces goed in de gaten houden, deze foto's moest ik dan doorsturen naar de plastische chirurgie afdeling in Leeuwarden, dan werd ik op de verwisseldag gebeld met hun bevindingen. Helaas kreeg ze iets wat leek op beginnend wild vlees groei. De arts schreef weer een andere zalf voor, ditmaal oogzalf. Dit moest ik aanbrengen op haar vinger en dit zorgde ervoor dat de groei van wild vlees weer afgebroken werd.
Toen leek de vinger weer een open wond te krijgen, omdat het wild vlees weer afstierf.

Gelukkig is ook dit weer geheeld en was het geen open wond meer. Er begon weer een nageltje te groeien. Het verband mocht eraf en de vinger mocht verder "helen aan de lucht", oftewel luchten en verder zelf genezen. Na een week mocht ik weer een foto sturen van het resultaat, de artsen waren allen zo tevreden dat ze "uitbehandeld" werd verklaard. 

Het heeft mij allemaal weer geleerd hoe ongelooflijk sterk Josefine is! Ze was zo dapper en ze heeft zich weer helemaal aangepast aan het functioneren met 1 hand! Haar vinger zat natuurlijk in het verband dus ze kon niet meer met haar rechterhand eten. Ze heeft haarzelf aangeleerd om met haar linkerhand te eten. 

Voor Odette en mij was het zwaar, telkens als we een deur hoorde dichtgaan, waar dit ook was, kregen we flashbacks. Het triggerde ons trauma.
Het liefst praatte ik er helemaal niet meer over en stopte ik het hele gebeuren ergens diep weg, zodat ik het niet meer hoefde te horen en te voelen of te zien, maar in plaats daarvan praatte we er over. Als gezin. Wanneer de kinderen erover begonnen, dan was het gewoon tijd om het er weer even over te hebben. 
Ik belandde in een diepe dal, één waarvan ik ontzettend geschrokken was.
Ik besloot dat het tijd was om naar de huisarts te gaan. Ik wilde niet langer weglopen voor mijn trauma's. Ik was zo boos op mezelf dat ik niet eerder naar de huisarts was gegaan, alsof het universum mijn dochter dit aan had gedaan zodat ik wakker werd geschud en eindelijk de stap wist te nemen om naar de huisarts te gaan. Een soort wake-up call! Maar ik was zo boos op mezelf dat ik het zo ver had laten komen. Het trauma van haar vroeggeboorte moest verwerkt worden, dat was zeker, maar dat het eerst nodig was om mij wakker te schudden door mijn dochter dit te laten doorstaan? Nee, dit had niet zo moeten gaan.

Waar ik er het liefst voor wegrende, herinnerde de kinderen mij eraan dat het belangrijk was om erover te blijven praten.
Zo hebben we dit als gezin samen kunnen verwerken.

Het is nu een jaar geleden en ik besefte dat vandaag pas weer. Een behoorlijke klap voor het hele gezin, het heeft ons gebroken, maar ook weer dichter bij elkaar gebracht. We zullen elk jaar rond oud en nieuw toch weer even stil staan bij dit ongeluk, want erover praten is en blijft belangrijk. Het heeft voorgoed ons oud en nieuw veranderd, maar Benjamin en Josefine hebben ons geleerd om even stil te staan om vervolgens weer door te kunnen gaan.

Lees ook: Wanneer je het allemaal niet meer weet