10 jaar geleden
Moeders tegen moeders
Laat jij je kind huilen? Nou sorry, dat vind ik echt niet normaal. Jij geeft geen borstvoeding? Ga je schamen.
Krijgt jouw kleine lieveling wel eens een tik op de vingers? Het is dat ik je niet ken, anders had ik de kinderbescherming gebeld. Loopt hij nog niet? Hij is al ruim een jaar!
Als nieuwbakken moeder krijg je hoe dan ook commentaar. Van het consultatiebureau, van opa’s en oma’s, van vreemden. Het meeste commentaar krijg je echter van andere moeders. Degenen die je het best zouden moeten begrijpen, zeggen vaak de meest onbegrijpelijke dingen. Althans, dat vind ik.
Ik begeef me zo af en toe op wat fora over het moederschap en alles wat daarmee samenhangt. Voornamelijk om nuttige informatie te lezen. Helaas bevind ik me er tegenwoordig vooral om me te verbazen over de hardheid van moeders onder elkaar, tegen elkaar. Als er tips gevraagd worden, mondt het al gauw uit in een discussie over wat wel goed is en niet goed is. Ook als er geen tips gevraagd worden, komt er negen van de tien keer commentaar. En dat ontaardt dan ook weer vaak in een eindeloze discussie over zogenaamd goed moederschap.
Op één of andere manier vinden moeders het blijkbaar nodig continu aan anderen te laten weten dat hun manier van moederschap de enige juiste is. Het valt me op dat vooral de ‘natuurlijke ouders’ hier een handje van hebben. Het zijn ongetwijfeld niet alleen de aanhangers van het natuurlijk ouderschap die zich hier schuldig aan maken, maar van hen verbaast het me wel het meest. De ouders die er alles aan doen om de vertrouwensband met hun kind zo optimaal mogelijk te maken, lijken niet zo te malen om de vertrouwensband met andere moeders. Moeders met een afwijkende opvoedingsopvatting en de keuzes die zij daarin maken, worden op slinkse wijze gewezen op hun tekortkomingen.
Het gebeurt wel eens dat er rechtstreeks tegen iemand gezegd wordt dat haar manier niet goed is. Veel vaker wordt er echter een zogenaamd goed bedoelde, maar eigenlijk heel gemene, opmerking gemaakt over hoe zij het doen en hoe veilig, verantwoord, gezond, goed voor de hechting etc. etc. dat is. Voor mijn gevoel willen ze daar vooral mee aangeven dat ze het totaal niet eens zijn met de manier waarop andere moeders het aanpakken en dat hun manier de enige juiste is. Ik gaf ooit aan dat ik mijn zoon, van toen anderhalf, echt wel eens liet huilen. Als hij zijn zin niet krijgt en de behoefte voelt om daarom te huilen, laat hem maar even lekker huilen. Het commentaar dat ik op die opvoedkundige beslissing kreeg, was niet mals. Waarschijnlijk ‘had ik een paar stappen daarvoor al een verkeerde beslissing genomen, waardoor hij ging huilen en dat had dus voorkomen kunnen worden’. Dat klopt, ik nam een beslissing. Ik zei namelijk NEE tegen mijn zoon, een woord dat hij niet graag hoort (en wat hij overigens zelf wel erg graag zegt nu hij bijna twee is, maar dat terzijde).
Internet is hierin een gevaarlijk medium. Je kunt anoniem, vanachter je scherm, de eerste de beste reactie die in je opkomt, plaatsen. Je kent degene tegen wie je het schrijft vaak toch niet, dus is het lekker veilig. Het lijkt alsof het een soort gevoel van ongepaste bevrijding in mensen heeft losgemaakt om alles er maar uit te gooien, hoe kwetsend voor een ander ook. . Ik denk dat negen van de tien mensen in levenden lijve niet zo dapper zouden zijn. Ik zie tenminste weinig moeders elkaar in het openbaar aanspreken. Ze beperken het tot een afkeurende blik. Een afkeurende blik als ik mijn gillende zoon in de supermarkt over mijn schouder slinger om vervolgens geïrriteerd naar de kassa te stampen. Een afkeurende blik wanneer ik niet ingrijp als er ruzie ontstaat met een ander kind, maar geamuseerd toekijk hoe hij dit probleem nou weer op gaat lossen.
Ik begrijp het afbranden van andere moeders echt niet. Het lijkt wel of moeder zijn een wedstrijdje is en degene die het best een ander af kan zeiken en haar eigen opvoedmethode kan promoten ook de beste moeder zou zijn. De beste moeder vind ik echter de moeder die zelf ook doet wat ze haar kinderen als het goed is leert: anderen in hun waarde laten, elkaars verschillen onderkennen en accepteren, lief zijn voor elkaar en vooral; eerst nadenken voordat je je mening er totaal ongenuanceerd en kwetsend uitgooit. Moeder zijn is al heftig genoeg, dat weten we allemaal, dus laten we elkaar alsjeblieft wat meer steunen.
Of is dit vooral mijn eigen onzekerheid die spreekt? Vind ik mezelf niet goed genoeg als moeder en ben ik daardoor extra gevoelig voor commentaar van anderen?
Anoniem
De internetcommentaren zijn er inderdaad wat meer en doen ook behoorlijk pijn. Maar een reactie op straat van een vreemde is nog vervelender (en waar bemoeien ze zich eigenlijk dan mee?), dan heb ik liever alleen een afkeurende blik, dan dat ze het echte lef hebben om iets te zeggen. Zo had ik toen mijn kleine meisje 6 weken was, en in een behoorlijke huilperiode zat, heel fijn, totaal ongevraagd commentaar gehad van een andere moeder in de bus. Het was toen rotweer en ze huilde al toen ik op de bus aan het wachten was (een bushalte zonder afdakje). Ik begon mijn baby al aardig te leren kennen en hoorde aan het soort huilen dat het huilen om opgepakt te worden was. Maarja... een baby van 6 weken in de regen uit haar wagen pakken is nou niet het slimste, vervolgens tijdens de busrit trouwens ook niet. Een baby zit veiliger in de kinderwagen dan in jouw handen als je in een rijdend voertuig zit, waar trouwens ook te weinig ruimte was om te zitten en ik dus naast de wagen moest staan. Vreselijk vond ik het om mijn lieve schat te laten huilen, maar het kon nu eenmaal even niet anders. Helaas zag een andere moeder dit niet in en kwam met haar heerlijke ongevraagde commentaar wat ze overigens op zo'n geluidsniveau was dat de hele bus kon meegenieten. 'Sorry dat ik het zeg, maar dit is toch belachelijk! Hoe kun je je kind zo laten huilen. Ze huilt al zeker 10 minuten, vanaf de bushalte tot nu in de bus! Het breekt mijn hart!'... Ja, mijne ook, net zoals hetzelfde huilen in die periode nog mijn nachtrust brak en ik erbij liep als een halve zombie. Ze had gelijk de aandacht van de hele overvolle bus erbij die vol vermaak bleef wachten op mijn reactie, die op dat moment nogal suf was: 'Ja wat moet ik er dan aan doen?' Die reactie kwam dus inderdaad niet over als een 'super mom' en ik kreeg een paar afkeurende blikken omdat ik nog steeds niks deed (niks kon doen) om haar te troosten. Gelukkig moest ik er de volgende halte uit, maar zelfs dat duurde nog te lang. Het voelde echt vreselijk en het deed pijn want je bent al zo onzeker op een moment dat je niks aan je huilende baby kan doen, wordt je er ook nog eens een keer op benadrukt. Door die onzekerheid ben ik na het uitstappen bij die bushalte (die gelukkig wel een afdakje had) haar toch wel even gaan oppakken, en ja, zoals ik had gehoord was dat het probleem. Ze wilde mama's aandacht (je weet zelf dus beter wat er aan de hand is). Zodra ik haar weer terug in de reiswieg legde begon het brullen weer, maar toen kon ik gelukkig snel aar huis doorlopen. Het was zeker een ervaring die ik niet vergeet en ik was er die avond nog behoorlijk chagrijnig door, wat zich uitte in allemaal scenario's in mijn hoofd van wat ik beter had kunnen zeggen. Maar het slaat inderdaad nergens op wat mensen voor commentaar kunnen hebben terwijl ze niets van de situatie eromheen weten.
2boysanda?
Ja klopt! Ik ga even jouw foto checken. Had jij toen niet iets met Nino of was jij dat niet? En bedankt voor het compliment :-)
NoorR
Ach, gewoon je eigen ding doen, en de anderen lekker laten. Borstvoeding, niks voor mij, en goh goh, mijn kids groeien ook gewoon, het is een wonder. En oh oh, mijn kids mogen redelijk laat naar bed, dan zie je grote ogen. Alleen die ogen kijken weg als ik zeg dat mijn kids ook niet om half 8 al wakker zijn.... Het fijne is, met de eigen kinderen kun je je eigen afwegingen maken, en daar heb ik een ander niet bij nodig, zo. Punt. Je hebt best een puntje hier beschreven, en een beetje mens weet heus wel dat niemand perfect is, en laat een ander lekker in de waarde!!
Anoniem
Zelf heb ik negen weken borstvoeding gegeven. Alleen het kwam jammer genoeg niet op gang. Ik kreeg er ook nog een ontsteking bij. Dit wil niet zeggen dat je een slechte moeder bent. Maar ik ken het probleem dat andere graag oordelen. Pas geleden heb ik gelezen op mp dat een moeder haar 4 maanden oude baby alleen liet. 5 dagen lang. Helaas heeft het kindje het niet gered, dan kan je spreken over een slechte moeder. Zolang je je baby liefde en alle zorg geeft ben je een geweldige moeder. Groetjes