Kind van een ouder met zware psychische problemen

Mijn hele leven heb ik al te maken met de psychische problemen van mijn moeder. Toen ik 4 jaar was, werd ze voor het eerst voor een lange periode opgenomen(meerdere maanden). Omdat mijn vader fulltime werkte, woonden mijn broertje en ik, gedurende deze periode, doordeweeks bij mijn oom en tante in ons dorp. Zij konden ons op dat moment een stabiele ‘gezinssituatie’ geven. Dit is gedurende mijn basisschool leeftijd meerdere malen voorgekomem. 

Mijn moeder werd tijdens deze opnames opgenomen op de ‘PAAS’ afdeling in het ziekenhuis. Naar mate we ouder werden begonnen wij steeds meer te begrijpen en begonnen wij ons te realiseren dat deze jeugd, niet een normale jeugd was zoals veel andere kinderen op school. Wij moesten verplicht op bezoek, verplichte creative activiteiten met haar doen en wij moesten veel te veel aanhoren wat eigenlijk niet voor onze oren bestemd was. Dit heeft zijn sporen achtergelaten. 

Ik kan het me, tot op de dag van vandaag, inmiddels 25 jaar geleden, nog precies herinneren hoe de afdeling er van binnen uitzag. Ik weet nog waar de tafeltennistafel stond, hoe de knutsels in de kast stonden, wat het uitzicht was en waar de balie stond. Als ik terugdenk aan die tijd, dan voel ik weerstand. Weerstand om dingen te ‘moeten’ terwijl ik gewoon kind wilde zijn! Boosheid om dingen die we te horen kregen, zoals dat haar kamergenoot de kamer in de fik had gestoken. Teleurstelling omdat mijn moeder voor de zoveelste keer haar polsen had doorgesneden op de afdeling met gewoon een keukenmes en dit voor ons zichtbaar was door al het verband om haar polsen.. Hoe dan?? Dacht ik op dat moment, niet wetende dat hun allang wisten dat het alleen maar een roep om aandacht was. Angst om weer de gesloten inrichting op te moeten, waar de veters uit je schoenen moesten en je geen riem om mocht. 

Als ik teruglees in de dagboeken die mijn tante voor mij heeft geschreven, lees ik dat dit ook heel veel impact heeft gehad op mijn gedrag. Het continue afscheid moeten nemen, op de afdeling of na een verlof weekend, zorgde voor veel drift en weerstand. Wat natuurlijk eigenlijk heel logisch is omdat dat voor een jong kind gewoon niet te begrijpen is. Je moeder hoort er toch altijd voor je te zijn, voor je te zorgen, je in te stoppen als je gaat slapen en vooral gewoon ervoor te zorgen dat je kind kan zijn! Mijn tante beschrijft ook duidelijk in de dagboeken dat ze vindt dat niet alleen de patiënt gezien moet worden als patiënt, maar het hele gezin. Vroeger begreep ik hier niet zo veel van,  “mijn moeder was toch ziek, ik niet”. Ik heb nu zelf kinderen en snap dat nu zo veel meer. Wij, als gezin, hebben nooit begeleiding gehad. Alles moest wijken voor het herstel van mijn moeder, ook al viel ze continue weer terug in haar patronen. Wij ‘moesten’ veel dingen omdat dat goed was voor haar herstel, maar wat was er eigenlijk goed voor ons? Ik moet eerlijk zeggen dat daar nooit rekening mee gehouden is en dat neem ik de zorgverleners en artsen van dat moment echt kwalijk. Ik hoop met heel mijn hart dat, dat nu anders is. Het heeft bij mij namelijk voor veel littekens gezorgd. Inmiddels zijn het littekens, ik kan namelijk wel zeggen dat het vroeger open wonden waren. 

Je leest in mijn volgende blog hoe mijn jeugd verder verliep en op welk punt ik hulp ben gaan zoeken. Één ding kan ik alvast zeggen, dit was nog maar het topje van de ijsberg. Ik kan er wel een heel boek over schrijven. 

Mijn jeugd heeft mij gevormd tot de moeder die ik nu ben. Op mijn instagram account @daansmomstories krijgen jullie een kijkje in mijn leven. 

Lees ook: December cadeautips