1 jaar geleden
PTSS verslaan deel 2
Nu start toch echt mijn avontuur naar een leven zonder PTSS
Na de uitleg van de therapeut ben ik compleet in gedachten verzonken, waardoor ik de vraag die volgt niet hoor. Gelukkig ben ik niet de enige en legt ze het nogmaals uit. We moeten op twee papiertjes iets schrijven over onszelf. Dit mag zo kort zijn als we maar willen. Daar gaan we dan een spel mee doen.
Ik krijg twee papiertjes in mijn hand gedrukt en een pen. Even weet ik niet wat ik moet opschrijven. Allerlei woorden die ik niet mag gebruiken komen in mijn hoofd op. Levende donor, zorgouder, levermama, UMCG, WKZ, halve verpleegkundige. Ik probeer elk woord van mij af te schudden, maar ze komen steeds weer omhoog. Wat doe ik eigenlijk naast het zorgen voor mijn zoontje? Met veel moeite komt er een woord in mij op. Muziek! Ik maak muziek! Dan poppen er langzaam nog wat meer woorden in mijn hoofd omhoog. Snel schrijf ik ze op voor ze weer ondergaan in de andere ‘verboden’ woorden.
Het spel geeft mij weer wat energie en na afloop heb ik zin om naar de psycholoog te gaan. Alleen moeten we eerst een test invullen en zullen we niet direct een individuele sessie hebben. Ietwat teleurgesteld vul ik de vragenlijst in en zoek daarna een rustmoment voor mezelf. Iets wat ik amper van mijzelf herken, maar de eerste sessie heeft erin gehakt. Voor ik het doorheb is het al tijd om naar de laatste ochtendsessie te gaan.
Nu staat beeldende vorming op het programma. Ik heb geen idee wat ik moet verwachten, maar ik voel een enorme boosheid in mij opkomen. Het liefst wil ik iets stuk maken, servies helemaal aan diggelen gooien en dan kijken wat ik van al die scherven kan maken. Alleen is dat wederom niet de bedoeling. Eerst moeten we een weerbericht maken over hoe we ons voelen. Nou dat is makkelijk! Ik voel mij een grote storm. Na een kort voorstelrondje en weerbericht gesprek, krijgen we de opdracht om te tekenen wat voor dier we voelen. Het mag een fantasiedier zijn, een dier wat bestaat uit meerdere dieren of zelfs meerdere dieren los van elkaar.
Snel zoek ik een rustige plek voor mezelf en stort mij op het papier met houtskool en krijt. Het eerste wat in mij opkomt is een egel. Een egel is klein en zet zijn stekels op als bescherming. Mensen denken dat het schattig is en aaibaar. Dat ze er alles mee kunnen doen, maar dat is niet zo. Na mijn twee egeltjes voel ik mij ineens een grote grommende en blaffende hond, maar ook alsof er een hond zit te grommen en blaffen op elke beweging die ik doe. Dus staat de hond te grommen en blaffen naar de twee kleine egeltjes. Er moet een vergrootglas bij, want daar lig ik voor mijn gevoel constant onder. Van bovenaf komt deze erbij en bovenop het vergrootglas komt er een rups. Een rupsje dat een mooie vinder gaat worden met zijn eigen lijnen ofwel littekens die samen wat moois vormen.
Voor ik het weet stort ik mijn hele hart uit op het papier en voel ik mij na afloop voldaan. Geen idee dat dit allemaal losgemaakt kan worden door één simpele opdracht. Even staar ik naar mijn prachtige vel en de therapeute komt stilletjes naast mij staan. Als ik eraan toe ben, mag ik het uitleggen en krijg ik een individuele vervolgopdracht.
Stilletjes loop ik achter haar aan. Mijn nieuwsgierigheid wint het en als een simpele opdracht zoiets losmaakt, wat zou een individuele opdracht dan allemaal los kunnen maken. De rest van de tijd bespreken we de tekening en mijn nieuwe opdracht. Mijn beschadigde binnenkant mag verbonden worden met mijn buitenkant. Hoe mag ik zelf bedenken. Wil ik een masker maken of een beeld? Wil ik met klei werken, een vorm of iets anders? Ik mag helemaal losgaan, maar dat moet wachten tot in de middag. Nu is deze sessie weer voorbij en hebben we pauze.
