Leven met een dreumes

HEY! Daar ben ik weer! 

Ja het is alweer even geleden dat ik tijd maakte om te schrijven. Daar waar ik eerst fanatiek lag te bloggen voordat ik in slaap viel heb ik tegenwoordig iets meer waardering voor mijn nachtrust. De onzekerheid van 'niet weten of Mason doorslaapt vanacht' zorgt er voor dat ik niet zo'n zin heb om tot diep in de nacht op te blijven. Slaap is heilig. 

Mason is inmiddels alweer 1.5 jaar, 19 maanden om precies te zijn. Hij loopt, of kan ik beter zeggen rent, de hele dag door het huis. Het liefst achter een bal aan. Daarnaast is hij heel de dag aan het kletsen, met als favoriete woord 'bal' en 'JA'. Elke dag lijkt hij wel weer nieuwe woorden te leren en hij snapt steeds vaker wat wij tegen hem zeggen. Het snappen en luisteren zijn wel twee andere dingen, als er iemand zijn eigen wil heeft en doet waar hij zelf zin in heeft, is het Mason wel. Van wie zou die dat nou hebben? 

De tijd vliegt voorbij en onze baby is veranderd in een kindje met een steeds duidelijker wordend karakter, een sterke eigen wil. Al die interactie bevalt me wel! Of het gemakkelijk is? Tja, dat wisselt met de dag! 

Eerlijk is eerlijk, uren kijken naar een spelend kind, is toch niet helemaal hetgeen waar ik energie van krijg. Ik vind het heerlijk om met Mason de deur uit te gaan, ik geniet van samen de wereld ontdekken maar thuis spelen met speelgoed, vind ik stiekem soms best saai. Op een regenachtige dag, kan ik wel tegen de muren omhoog kruipen. Het zal mijn ADHD wel zijn.

Daarnaast is zijn gedrag ook wel iets pittiger dan voorheen. Laatst had Mason een driftbui van hier tot aan Tokio. We waren bij de kinderboerderij, Mason rolde van boosheid over de grond heen en starend naar de geitjes vroeg ik mezelf heel even af of het iemand op zou vallen als ik mijn kind in zou ruilen tegen een geitje. 

Op die momenten vraag ik mezelf echt af waarom ik erin ben 'getrapt', heel dat ouderschap. Gelukkig is er voor zulke momenten de forever-gebruikte mantra 'Het is een fase'. En wat nog fijner is, is dat het ook echt zo is. Qua gedrag, slaap, stress, elke keer als ik op het punt ben beland dat ik een enkeltje Thailand wil boeken, neemt het af, en is Mason het aller liefste en schattigste kind wat er bestaat die met geluk ook de nachten doorslaapt.

Eerlijk gezegd heb ik ook regelmatig lol om zijn duidelijke mening. Zo ook deze week, toen ik besloot om met Mason te gaan schilderen. Braaf de tafel en zijn kleren beschermd tegen de verf en enthousiast aan de slag, om vervolgens na 10 minuten de kwast met verf door de woonkamer te zien vliegen. Mason had geen zin meer, duidelijker kan niet.. Tja, volgende keer denk ik ook maar de muren afplakken?

Het eerste jaar als moeder, ben ik zo onwijs zoekend geweest naar die ideale balans maar nu ik erachter ben dat het ideale niet bestaat, hoef ik ook niet te zoeken. Go with the flow en we zien wel weer wat Mason elke fase van ons nodig heeft. Stoppen met streven naar perfectie heeft me veel rust gebracht, en ik geloof dat ik hierdoor meer ruimte heb voor mezelf. Mijn ambitie voor werk was iets meer op de achtergrond, want moeder zijn was al een baan opzich, laat staan met mijn werkdrive. De laatste tijd begint het allemaal wat meer vanzelf te gaan en krijg ik wat meer tijd voor mezelf, mijn loopbaan en mijn sociaal bestaan. Ik sta weer regelmatig te boksen in de sportschool (Aanrader voor alle mamas!) en kan naar een feestje zonder dat ik om 22.00 al sta te gapen. In plaats van mezelf af vragen waarom ik moeder zijn, soms niks aan vind, besef ik nu als geen ander dat zoveel ouders het soms even 'niks aan' vinden, maar dat de liefde die je voelt en alle mooie momenten samen, veel meer betekenen dan die saaie of pittige momenten. 

Al met al, ik mag niet klagen, leven met onze dreumes is een groot feest en ik heb onwijs veel zin in alles wat ons te wachten staat!

Leestip: De echo werd gemaakt en we zagen het meteen