2 weken geleden
Hai, dit ben ik ...
Mijn eerste beginsel tot schrijven van een introductie 😇
Hai,
dit ben ik. Ashley, 36 jaar en mama van een puberdochter en 2 jonge jongens. De jongens zijn een zo genoemde "Irisch twin" of "Dutch twin", zo noemen ze 2 kinderen die binnen 1 jaar geboren zijn.
Mijn dochter kreeg ik toen ik 22 jaar was. Ik was jong en de situatie toen was niet erg gezellig. Hier zal ik echter niet veel inhoudelijk over schrijven, daar Melody haar vader en ik nu een goede verstandshouding hebben. Iets waar we beide hard voor hebben gewerkt en in haar belang en voor het onderlinge contact kan ik dus alleen de beslissing maken dat stukje geschiedenis gewoon geschiedenis te laten. Wel zal er her en der wel kleine snippertjes meegeschreven worden, daar ik toen ook een postnatale depressie had.
De bevalling was 1 grote kluwen aan toestanden. Er ging veel fout en er gebeurde zeer nare dingen. We hebben het er beide lichamelijk oké vanaf gebracht, maar het heeft zeker vooral mentale littekens achter gelaten bij ons beide.
Velen jaren later ontmoette ik mijn huidige partner, Robert, en samen wilde we toch nog een poging wagen om te kijken of we een kind konden krijgen. Boven verwachting lukte dit, maar ik merkte al vrij vroeg in de zwangerschap dat oude angsten niet weg waren, maar verstopt zaten. Langzaam aan kwamen deze steeds meer om de hoek kijken en werden ze ook steeds groter. De zoektocht begon naar herstel. Uiteindelijk bij een coach terecht gekomen, welke specialiseerde in coaching na overweldigende bevallingen.
Dit heeft geholpen om toch met een positief gevoel naar de bevalling te groeien en zelfs met zelfvertrouwen het te doorstaan. Ik kon zowaar een roze wolk voelen en hechting was direct aanwezig. Vol verbazing beleefde ik iets wat ik nog niet had leren kennen en ik kon helen na zoveel jaren.
Echter, 2 maanden later werden we verrast met nog een zwangerschap. Compleet gewenst, maar door bepaalde omstandigheden niet verwacht. Ja, dat klinkt gek, niet verwacht. Hier hoop ik in een ander stukje meer over te vertellen.
Nog bomvol van de hormonen en een zoektocht naar een werkend iets voor ons kleintje met verborgen reflux, veranderde mijn gemoedstoestand. Ik was niet meer ik, van leven ging ik naar functioneren en van functioneren ging ik naar automatische piloot stand. Tot zelfs dat niet toereikende was en ik me ging verstoppen. Een acute depressie werd geconstateerd en alles werd op de kop gezet.
Nu, in een traject de oorzaak aan het vinden, ontdekt dat het een hormonale depressie was. Ik zit nog in het verwerkingsproces en het herstel, terwijl het moederschap uiteraard volop door gaat. Ik geniet van alle 3 de kinderen, maar het gebeurd niet zomaar.
Er zijn een hoop dingen aan het licht gekomen en ik zal een hoop in mijn eigen "systeem" moeten herschrijven. Maar wat ook een bijzondere ontdekking was, ik leefde zo lang op een zo genoemde overlevingsstand, wie ben ik eigenlijk echt?
Hoe heel je tijdens moederschap, pak je de kleine momenten én vind je ook jezelf?
Hopelijk kan ik hier over schrijven en weet ik jullie te laten zien hoe dit mij af gaat, plus her en der uiteraard een kijkje in de gezinsdynamiek 😉
Voor nu, al grote dank dat je dit wilt lezen ❤️
