Miskraam na miskraam

Hoe verwerk ik dit? Ik begin met schrijven in de hoop dat mij dit op lucht... en ik weer verder kan.

Het is augustus 2020... ik ben jarig, maar vier het niet. Toch is er leuk nieuws te vertellen.  We zij  zwanger van ons eerste kindje. We nodigen wat familie uit, onder het mom van gezellig samen lunchen voor mijn verjaardag. We  beginnen met koffie, op de mokken staat ilove opa of ilove oma. Niemand heeft het door, tot me zwager zegt, wat staat daar nou... ja jullie hebben het goed. Jullie worden opa en oma. Iedereen is dolblij, ook wij zijn helemaal in de wolken.

Een maand later, op 2 september. Gaan We samen voor ene tweede echo naar de verloskundige. Daar verteld, het hartje is gestopt met kloppen. Mijn wereld stort in. We gaan samen een hapje ergens eten om erover te praten en ondertussen de verjaardag van mijn vriend te vieren die de volgende dag jarig is. Hoe gaat het nu verder? Wat zijn de volgende stappen. Ik besluit de verloskundige weer te bellen, om te vragen wat de vervolg stappen zijn, want dat was er niet verteld. Ik besluit om te kiezen voor medicatie. 

Op zaterdagochtend breng ik de medicatie in. Binnen een uur begint het. Ik krijg ontzettende weeën, in mijn buik en rug, ik krijg diarree en moet overgeven. Na een paar uur is het over en hoor ik tijdens het plassen een harde plons. Ik kijk in de wc, en ja daar zie ik het vruchtje liggen. Opgelucht dat het eruit is, maar intens verdrietig dat dit gebeurde. 

Ondertussen gaat alles door, we gaan naar ons werk, nemen niet de rust erover te praten, nee ons leven gaat gewoon door, zoals we altijd gedaan hebben. Na na 6 weken heb ik weer een positieve zwangerschapstest in handen, eenmaal bij de verloskundige, geen kloppend hartje. Daar gaan we weer. En dit heeft zich 5x herhaald. Het doet pijn, waarom gaat dit elke keer mis....? We worden doorverwezen naar het ziekenhuis, voor onderzoek. Hier kunnen ze bij ons beide niks vinden. En weten ze ook niet waarom het telkens fout gaat.

Ik Google wat af en kom terecht op accupunctuur. Ik besluit contact met iemand op te nemen en ga daar heen voor een intake. Ik vertel mijn verhaal, hoe mij menstruatie is etc. Ik moet een speciale Chineze kruidenthee drinken. Na 3x heen te zijn gegaan bel ik haar op, weer een positieve zwangerschapstest. De volgende dag moet ik weer heen voor een sessie en krijg ik een andere kruidenthee, voor het begin van de zwangerschap. Om de twee weken heb ik een afspraak en tot ik de 13 weken passeer.  

De zwangerschap loopt zoals het hoort, ik heb bijna tot geen kwaaltjes, behalve dat ik moe ben. Aan het einde van de zwangerschap voel ik het kindje niet meer, ik bel de verloskundige en moet 3 uurtjes op mijn linkerzij gaa liggen,  voel ik hem daarna nog niet, dan moet ik weer bellen. Ook na 3 uurtjes liggen voel ik het kindje niet meer, ik wordt doorverwezen naar het ziekenhuis voor een ctg-scan. Het kindje doet het goed, maar is rustig, de volgende dag moet ik terug komen. Ook dan is het kindje weer rustig en besluiten  ze om me 3 dagen later in te leiden.  Ik vind het spannend, wat gaat er allemaal gebeuren. 

Het inleiden is niet nodig, op donderdag 27 oktober wordt ik wakker en breken mij vliezen, 6 uurtjes later was hij daar. Ons kleine wonder. Wat zijn we trots en blij! Alles gaat goed en we mogen gelijk naar huis! 

We zitten op een blauwe wolk en alles gaat goed. We komen er achter dat ons zoontje koemelkallergie heeft, hiervoor krijgen we speciale voeding. En gaan we vrolijk verder! Totdat ons zoontje 6 maanden is.. april 2023, het staat allemaal nog steeds oo me netvlies geschreven. Wat is hij ziek. Ik besluit samen met mijn vriend de huisartsenpost te bellen, we moeten komen en worden doorverwezen naar de spoed. Ook zij zien een doodziek kindje, en ze besluiten hem op te nemen. In de nacht komt er een verpleegster, ze zegt ik heb een arts gebeld zijn koort is zo hoog dat als er niks aan gedaan wordt, hij hieraan overlijdt, zijn lijfje kan dit niet aan. Ze geven hem medicijnen waardoor de koorts wat minder wordt. Na een aantal onderzoeken blijkt dat hij een blaas en longontsteking heeft. Hij krijgt een katheter en een sonde. Na een paar dagen antibiotica knapt op en mag hij naar huis.

En dan 1 juni 2023. We hebben een bruiloft.  We worden wakker en ons zoontje heeft 40.5 graden koorts, ik besluit om hem niet naar.opa en oma te brengen maar thuis te blijven, ik voel aan alles, dit is niet goed. Ik bel de huisartsenpost en die zegt als hij over 2 uurtjes nog zo is, bel dan terug, maar alles in mij zegt het gaat niet goed met hem. Mijn vriend gaat naar de kapper, ik probeer ons zoontje te laten slapen. Ik zit op de stoel in zijn kamer. Ineens is hij zwaar, heel zwaar....

Ik doe het licht aan, ik zie geen pupillen meer, alleen maar oogwit, geen ademhaling, hij is blauw en krijg geen contact. Ik raak in paniek en roep huilend en schreeuwend om hulp. Niemand hoort mij en ik weet niet wat ik moet doen, ik probeer 112 te bellen maar het lukt niet. Ineens hoor ik mijn schoonmoeder buiten  roepen 'doe de deur open, doe de deur open'. Ik denk eindelijk iemand hoort mij ik ben niet meer alleen. Ondertussen lukt het mij om 112 te bellen, en staat ook de buurvrouw bij ons binnen.  We zien hem een beetje bij trekken, de ambulance was er snel. Ze kjjken hem na en kunnen niks vinden. Een koortsstuip. Wel moeten we met hem langs het ziekenhuis. We mogen hem zelf meenemen met de auto, we pakken al wat spullen in want gaan er al vanuit dat hij moet blijven. En ja hoor ook nu wordt hij opgenomen in het ziekenhuis. Oorontsteking, virussen etc. Weer antibiotica en een paar dagen later mogen we weer naar huis. Dit herhaalt zich 4x, daarna besluit het xiekenhuis ons door te verwijzen naar het kinderziekenhuis in Utrecht. Waar hij geopereerd wordt, aan zijn keel en neus amandelen en buisjes in zijn oren. Hij moet een nachtje blijven ter observatie en daarna mogen we naar huis. Dit heeft hem goed dgedaan, hij is daarna nooit meer ziek geweest.

Toch doet het wat met me, 5 miskramen, artsen die zeggen dat het goed is we gebeld hebben, anders was hij overleden. Keer op keer ziekenhuis opnames. En we gaan maar door, maar verwerkt heb ik het niet. Door dit van me af te schrijven lucht het me op, en geeft het rust.