7 maanden geleden
Hoe ik mijn kind onzeker maakte
onbewust en onbedoeld...
Als de oudste op vrijdagochtend maar niet zijn bed uit komt, is dat toch vreemd. Hij is wat dat aangaat een wat a-typische puber; vakantie of niet, rond 7.00u begint wat hem betreft de dag.
Dus rond 8.00u besluit ik maar even te gaan kijken. Hij ligt met verhoging in bed en klaagt over keelpijn. De keelpastilles en kopjes thee met gember en honing die ik hem gedurende de dag breng, helpen wel iets, maar het weekend wordt het in eerste instantie erger en de verhoging wordt zelfs koorts. Iets wat we niet echt kennen, omdat hij eigenlijk ‘nooit’ ziek is.
Bij jonge kinderen zegt men wel eens dat ziek zijn met koorts op een bepaalde manier goed is; het immuunsysteem wordt getraind en vaak hangt het samen met een ontwikkelsprongetje. Hij is inmiddels een puber, maar toch.
Mijn gevoel zegt mij dat dit laatste in dit geval ook wel eens aan de hand zou kunnen zijn.
Hij heeft een volle week nodig om weer beter te worden en terwijl hij aan de beterende hand is, praat hij voorzichtig, zacht mompelend omdat praten nog zeer doet. Alleen…als hij weer helemaal opgeknapt is blijft hij zacht/mompelend praten. Op de vraag of dit komt doordat hij nog last van zijn keel heeft, antwoord hij ontkennend.
Het mompelen stoort mij, omdat ik hem telkens niet goed versta. En het ‘wat zeg je’, ‘praat eens iets harder, duidelijker, etc.’, stoort hem dan weer. Het leidt tot wederzijdse irritatie en ik merk -heel subtiel- dat hij steeds minder zegt. Omdat hij van nature al niet echt een spraakwaterval is, baal ik daarvan. Dit kan niet de bedoeling zijn!
Ik heb niet lang nodig om te bedenken dat mijn -goedbedoelde- opmerkingen en adviezen een averechts effect hebben; als je de hele tijd hoort dat je niet hard en duidelijk genoeg praat ga je vanzelf natuurlijk geloven dat er iets ‘mis’ is met hoe je praat.
Maar wat dan wel? Ik kan hem oprecht niet verstaan, dus als ik stop met deze opmerkingen, wat is dan het alternatief?
Als ik echt de tijd neem om te voelen hoe dit voor hem moet zijn én te ervaren wat dit bij mij aanraakt, dan vallen ineens de puzzelstukjes op hun plek. Die keelpijn is geen toeval en de uitwerking op zijn stem ook niet.
Het is stempijn….Pijn op jezelf laten horen, je uitspreken. Omdat je daar eerder op aangesproken bent, de mond gesnoerd, of er toch niet geluisterd werd.
Ik voel die pijn en weet meteen hoe waar dit is voor hem. Ik heb regelmatig een gesprek gestopt, omdat ik zijn uitleg in twijfel trok, terwijl hij zelf overtuigd was van zijn gelijk en ik dan weer geen zin had in een discussie. En nog niet zo lang geleden, toen hij herhaaldelijk door zijn broertje’s verhaal heen brak, zelfs ‘hou even je mond’ geroepen. Oeps!
Ik voel die pijn en weet meteen hoe waar dit óók is, voor mij.
Als puber/jong volwassene wilde ik mij graag laten horen. Ik had hele verhalen en vond dat ik ook heel veel kennis had en veel interessants te melden. Ook toen dacht mijn omgeving daar wel eens anders over en heb ik daaruit ‘geleerd’; neem niet teveel ruimte in! Je laat dan geen ruimte over voor anderen.
Inmiddels weet ik dat dit een misverstand is, maar toch zet ik nog een ‘rem’ op mijzelf. Niet zozeer in hoeveel of hoe hard ik spreek (ik heb nu eenmaal een luide stem😉). Maar vooral in wáár ik mij over uitspreek. Wanneer dit al te afwijkend van de algemene orde is bijvoorbeeld, voel ik een verlangen om mij uit te spreken, maar doe ik dit meestal toch niet.
Vanuit het Kindertolken weet en voel ik dat ik mijn oudste vooral heel erg help, door dit stuk in mij liefdevol te accepteren en omarmen.
Daarnaast bespreek ik wat er op een diepere laag bij ons beiden aangeraakt wordt, ook met hem.
Ik check of mijn gevoel klopt en dit wordt meer dan beaamd; “jij bent toch niet geïnteresseerd in mij en je hoort mij toch niet als ik iets wil.”
Auw voor hem en auw voor mij.
Ik leg natuurlijk uit dat dit niet de bedoeling is, maar besluit vooral om met meer aandacht te luisteren als hij praat; dichterbij te staan en hem te hóren. Te luisteren met en vanuit mijn hart.
En ik neem mij ook voor om mijzelf uit te spreken. Goed voorbeeld doet immers goed volgen en hier worden we beiden beter (heler😊) van.
Heb jij ook zorgen, frustraties, of twijfels over gedrag van je kind? En voel je dat je -net als ik in bovenstaand voorbeeld- zelf de sleutel bent om het tij te keren? Maar vraag je je af hoe je dat kan doen en wil je daar graag wat hulp bij?
Weet je dan meer dan welkom! Aanstaande maandag (18-09) geef ik de lezing: liefdevol en relaxed reageren op je boze kind. Aanmelden kan via: www.pentakelopvoedcoaching.nl/lezing-boos-kind