De titel moeder dragen op moederdag.

Deel 8.

Daar komt die onvermijdelijke dag weer aan.
Een nationale dag, waarnaar ik altijd uit keek om mijn eigen moeder extra in het zonnetje te zetten. Want tjonge, wat heb ik een respect voor haar en wat hou ik toch ontzettend veel van haar. 
Ik ben me op jonge leeftijd maar ook in de loop van de jaren heel bewust bezig gaan houden, met wat voor mij zo gewoon lijkt, niet voor een ander zo kan zijn. En is ook wat en wie je hebt, misschien wel een groot rijkdom waar je niet altijd voldoende bij stilstaat. 
Ik heb zelf een hele hechte band met mijn moeder, en dat is niet vanzelfsprekend voor ieder ander. Daar ben ik me heel erg bewust van. Begrijp me goed, ik ben niet een commercieel iemand en vind ook dat je elke dag je waardering en liefde voor ieder en dus ook je moeder mag en eigenlijk moet uiten. Het kan zo maar eens te laat zijn dat je het niet hebt geuit of hebt laten zien. Dat moet niet afhangen van één dag in het jaar.

Vroeger kon ik heerlijk fantaseren over hoe ik me het wenste te zien "later". Een moederdag mogen krijgen als mama met de pasta pennen kettingen die ik handgemaakt van mijn dan kindje en manlief zou krijgen. Of een voetafdrukje in gips of een tekening, nog net geen Van Gogh maar het kwam in de buurt, omdat elke kras op een stuk papier práchtig is van je eigen kind. Je partner/man met je kindje stilletjes de kamer binnen komen met een ontbijt op bed. Het kindje dat dan kruipend over het bed naar je toe komt met nog de  plakhandjes van het broodje zelf willen smeren met jam. Papa is dat dan vergeten even schoon te maken. Grinnik, grinnik. En dan die heerlijke plakhandjes om je heen tijdens een heerlijke knuffel en kus aanval. die uren mogen duren. En je partner/mijn man vol liefde kijkend naar datgene waar hij trots op is.
Gewoon de tijd, liefde en energie die dan gegeven word aan je, even die erkenning, je dierbare gezinnetje om je heen. Ja... dát is hoe ik moederdag voor me zag vroeger... Maar ja... Al dit alles, is er niet voor mij. Naïef gedacht he? Ondanks dat ik toch echt moeder ben, toch?
Ik voel, denk en zie nu hele andere dingen voor me. Zoals? Hoor ik je denken...
Een moedertitel, heb ik. Check. Het erkennen, tsja, hoe dan? Er zijn geen kleine meisjes om ons heen die een slijmkus geven, ik kan niet stil staan bij het wondertje dat nog in mij zou moeten zitten. 
Ik heb net een paar dagen geleden pas, misschien heel stom hoor, het besef dat ik net als mijn oudste zus nu ook twee dochters heb. Maar ik heb ze niet fysiek om mij heen. Mag en kan ik dat ooit nog wensen, vraag ik me toch wel stiekem al af...
Deze moederdag, voor een tweede keer moeder mogen zijn van een tweede dochter. Twee dochters niet levend om ons heen en een titel die zegt dat ik ze heb maar ze zijn er niet. Ik voel me heus trots echt waar, maar vooral gebroken, nog meer als vorig jaar. 
Mijn eerste moederdag 2022, hebben we bij mijn oudste zus, haar man en hun beide dochters doorgebracht, ook om die dag niet thuis te zitten. Daar is bovenstaande foto gemaakt, ik kreeg van hen bloemen en een mooie gepersonaliseerde kaars met de tekst "eerste moederdag" erop. Stiekem voelde ik me blij en trots want ze erkende het gegeven. Dit viel helaas na enkele minuten al snel weg. Dat zie je ook op de foto, ik voel me niet geheel op mijn gemak en weet niet hoe ik me moet voordoen of moet en mag voelen. Geliefd en dankbaar voor wat ik krijg, maar het voelt alsof het niet mag, niet aan mij is besteed en het niet hoort.
Zo puur als kinderen zijn, zegt één van mijn nichtjes dat er dan twee moeders aan tafel zitten, met een gebakje eten... Ook dit, erkent mijn zus. Tranen springen in mijn ogen want die voel ik heel diep en vind het zo lief dat ze dit zei.
En nu een tweede moederdag, met een tweede dochter, dood. Ik zeg het ook gewoon, ik vind het echt even niet eerlijk hoe het leven in elkaar zit voor mij, voor ons.

Mijn opdracht voor nu, moederdag erkennen en ik zal over ze praten alsof je ze zou kennen.
Vieve, met haar rondere gezichtje, hele lange benen en teentjes, rustig karaktertje in de buik maar toch liet je papa eenmaal weten "ik hoor je hoor papa", een klein glimlachje op haar gezichtje, bloot op de wereld gekomen en bloot afscheid genomen, onze eerste dochter met een gansje als knuffel. Jij maakte mij mama!
Jouw zusje, onze tweede dochter Beau is langer dan jij Vieve. Ze heeft gewone verhouding ledematen, lange vingers, een rechthoekiger gezichtje, ze was een druktemaker in de buik. Reagerend op onze stemmen in de couveuse, oogjes die openen, een handje wat ons warm vastpakte... En een glimlachje op je gezichtje. Bloot ter wereld maar met kleertjes aan afscheid genomen.
Beide sereen overleden, met de kalmte in hun gezicht tekenen zij ons met verdriet maar met trots dat zij onze dochters zijn. 
Ik draag Vieve en Beau, beide meiden, elke dag met trots mee in mijn hart. Denk elke dag aan ze, huil nog elke dag om hun afwezigheid, probeer ze elke dag een glimlach te geven voor het naar bed gaan, want dan sluiten mijn ogen met een glimlach net als die van hun.
Wij zijn hun papa en mama. En die titel, die ik met ontiegelijk veel trots kreeg ondanks het niet fysiek zal zijn, zal ik uitdragen. Ook, op moederdag!!

Oprecht hoop ik, dat elke moeder of moederfiguur/verzorger zich kenbaar mag en wil gaan maken voor haar/zijn/hen gegeven titel. En die titel mag pijn doen, verdriet, trots, vol liefde stralen. Alles mag en kan naar mijn inziens zolang je het uit liefde doet naar diegene waar en voor wie jij dit bij voelt.

Dan ga ik dat ook proberen te doen :)

Trending op Mamaplaats: Anorexia nervosa: afscheid nemen bestaat niet