Bang voor water

Deze blog is een hele persoonlijke, waarbij ik inga op iets waar ik me eigenlijk een klein beetje voor schaam(de). Hierbij realiseer ik me dat andere mensen dit misschien heel raar vinden of zelfs een beetje kinderachtig en dat is prima.

Al vanaf klein af aan ben ik graag bij en in het water te vinden: zwembaden, meren, de zee, ik vind het heerlijk. Het heeft voor mij iets indrukwekkends, dat water, helemaal als het natuurlijke wateren zijn. Vooral op het strand ben ik intens gelukkig en op mijn plek. Er is alleen een klein probleempje…ik ben bang voor water. Ik hoor je denken ‘huh? Dat is gek!’ en dat ben ik volledig met je eens! Hoe kan je nou graag bij en in het water zijn als je bang bent voor water? Nu is bang voor water misschien niet helemaal goed verwoord. Ik ben bang om met mijn hoofd onder water te gaan. Van het idee alleen al krijg ik hele dikke paniek.

Als klein meisje had ik altijd problemen met mijn oren. Ik had geregeld oorontsteking, ben meerdere keren geopereerd aan mijn oren en heb ontelbare keren buisjes gekregen. Mijn ouders hebben zelfs meerdere malen onze vakantie moeten afbreken, omdat ik weer oorontsteking had. Om deze reden heb ik ook maar 1 zwemdiploma, ik heb alleen mijn A. De KNO-arts en mijn ouders vonden het belangrijk dat ik me kon redden in het water, maar na het behalen van mijn diploma, moest ik direct stoppen met zwemles. De impact op mijn oren en gezondheid was gewoon te groot. Als ik toch ging zwemmen, moest ik oordopjes in. Maar ook dat bleek niet voldoende te zijn. Het water kwam via mijn neus binnen en zo achter mijn trommelvlies terecht, waardoor ik alsnog oorontsteking kreeg. Toen moest ik dus, als ik het water in ging, een klem op mijn neus. Je weet wel, net als schoonzwemmers hebben. Als jong meisje vond ik dat niet erg, maar naar mate ik ouder werd en ging puberen, vond ik het vreselijk. Niemand had dat…waarom ik dan wel? Gevolg: ik ging het water niet meer in, niet meer verder dan mijn knieën. Vanaf mijn 14e ging ik dus niet meer verder dan mijn knieën het water in…

Later heb ik mij voor de laatste keer laten opereren aan mijn oren. Mijn linkeroor hebben ze ‘losgehaald’ en het gat in mijn trommelvlies dichtgemaakt. Hierdoor waren de oordoppen en de klem op mijn neus niet mee nodig en kon ik gewoon ‘veilig’ zwemmen.

Toch bleef ik het vreselijk vinden om met mijn hoofd onder water te gaan. Zwemmen op zich ging prima, dat kon en durfde ik ook gewoon, maar met mijn hoofd onder water? No way! Totale paniek, bij alleen de gedachte al.

Vooral op vakantie merkte ik dat het me toch in de weg zat, zeker nu ik een zoontje heb die net zo verzot is op water. Het ventje is grotendeels bij of in het water te vinden. Gelukkig heeft hij, vooralsnog, niet de oren van zijn moeder geërfd en zoals jullie in eerdere blogs hebben kunnen lezen, is hij inmiddels ook in het bezit van 2 zwemdiploma’s. Tot nu toe waren we altijd met anderen op vakantie geweest, waardoor ik het spelen in het water kon vermijden. Er waren tenslotte genoeg andere kinderen en volwassenen waar mijn zoontje mee kon spelen in het water.

Maar deze zomer was het anders. Voor het eerst gingen we met alleen met ons eigen gezin op vakantie. Superleuk en megagezellig natuurlijk, we keken er dan ook enorm naar uit. Er was alleen één klein probleempje…ik kon onmogelijk mijn man hele dagen in het water laten spelen met onze zoon. Nu kan hij zich ook prima zelf vermaken, hoor en hij maakt snel contact met andere kinderen. Maar dan nog kon ik het niet over mijn hart verkrijgen om niet mee te spelen.

Dus dan ga je voorzichtig via de kant het water in, want springen durf ik niet. (Gelukkig kon ik staan in het zwembad bij het appartement). Ringen opduiken? Nee joh, ik pak ze wel met mijn voeten van de bodem. Mij in het water laten gooien of mij om laten gooien vanaf een zwemband of luchtbed? No way. We hebben genoeg lol gehad in het zwembad en in de zee, maar toch knaagt het en voel ik me beperkt, alsof je alleen een leuke moeder kan zijn als je ook bommetjes in het water kan maken ofzo. Wat natuurlijk grote onzin is, maar soms doet je hoofd gewoon rare dingen.

Fysiek ben ik gewoon in staat om onder water te gaan met mijn oren en zou niks mij in de weg moeten staan. Maar toch lukt het me niet. Desondanks heb ik afgelopen vakantie de eerste stappen gezet om over deze angst heen te komen en ben ik 2x (toen niemand het zag) onder water gegaan. Heel kort en heel snel, maar ik heb het gedaan. En raad eens…geen oorontsteking opgelopen en trots dat ik was op mijzelf. Ik heb zelfs getwijfeld om er gewoon in te springen, maar dat is me toch nog niet gelukt. Mooi doel voor een volgende vakantie, hihi. Gelukkig heeft mijn zoontje er volgens mij geen last van dat ik niet onder water wil/durf en hebben we heerlijk kunnen genieten als gezin op vakantie. Ooit kom ik over mijn angst heen, ik weet het zeker!

Leestip: ''Het vervolg van ons traject in België''