Mijn bevallingsverhaal

De band met mijn verloskundige was erg goed. In de laatste weken hebben we het regelmatig gehad over hoe het emotioneel met mij ging. De kleine meid lag vanaf week 38 al ingedaald en vanaf week 39 wilde de verloskundige wel proberen om mij te strippen. Dit hebben we drie keer geprobeerd, maar het mocht niet baten. Toen ik 40 weken zwanger was stelde de verloskundige voor om een gesprek in te plannen met de gynaecoloog voor de maandag er na (40+6) omtrent het inleiden van de bevalling. Stiekem hoopten we dat het voor die tijd zou gebeuren, maar het gaf me veel rust te weten dat er die dag wat meer uitsluitsel zou komen. 

Toen de gynaecoloog een echo maakte die maandag, ontdekte ze dat het vruchtwater aan het afnemen was. Op basis hiervan besloot ze om de bevalling de woensdag erna in te leiden. 

Die woensdag, 10 augustus mochten we ons om 07.15 melden op de afdeling in het ziekenhuis. In overleg besloten we een ballon te plaatsen om de ontsluiting op gang te helpen. Om 08.00 werd deze geplaatst en ik hoopte dat we weer terug konden naar huis. 

Helaas was dit niet het geval. Vanwege het geringe vruchtwater wilde ze mij om de twee uur aan de CTG om de kleine te monitoren. Waar ik dit eerst jammer vond, begon ik het idee eigenlijk wel fijn te vinden. De bevalling heb ik altijd heel eng gevonden dus hoe prettig was het dat ik nu elke stap, elk krampje of pijntje kon bespreken?

Aan het eind van de middag kreeg ik wat lichte krampen. Rond etenstijd had ik een heel naar gevoel “down under”, het bleek dat de ballon was gezakt maar er niet zelf uit kwam. 3 centimeter ontsluiting!!! Daarna begonnen de krampen wat erger te worden, maar het was echt nog heel goed vol te houden. 

Rond 21.00 ging ik nogmaals aan de CTG en kwam de verloskundige even om te overleggen. Ze besloten om de volgende ochtend mijn vliezen te breken, in de hoop dat mijn lichaam nu zelf door zou pakken. Voor de nacht kreeg ik paracetamol en een slaappil, zodat ik nog even goed kon rusten.

Na een heerlijke douche begon de slaappil vrijwel direct te werken; ik werd heerlijk suf en rozig. Ik ben altijd al een slechte slaper geweest dus ik keek uit naar deze nacht!

Nog even kletsen met mijn man en toen draaiden we ons om om te slapen. Na vijf minuten kreeg ik ineens een enorme kramp.. ik wist meteen dat dit een échte wee was. Au, au, au. Nog voordat mijn man uit zijn bed kon komen om me te helpen, voelde ik wat knappen en ja hoor; mijn vliezen braken!

Hierna kwamen de weeën in een rap tempo en doordat ik zo suf was, lukte het me totaal niet om ze op te vangen. De verloskundige stelde uiteindelijk de vraag of ik openstond voor een ruggenprik; dit was het geval en toen deze eenmaal gezet was, ging het stukken beter. 

Van slapen kwam het niet echt meer, de spanning was enorm! Tegen de ochtend, rond een uur of vijf voelde ik ineens een enorme druk, alsof ik moest poepen. Wel wist ik meteen: dit is geen poep! Dit is onze meid die eruit wil!

Toch was er nog niet voldoende ontsluiting en het ziekenhuis wilde nog even volhouden. De weeënopwekkers werden aangezet en de ontsluiting regelmatig gecontroleerd. Twee uur later was er voldoende ontsluiting! We besloten nog even te wachten op de nieuwe dienst voor ik begon met persen.

Uiteindelijk liep dat wat uit, maar het ging nog goed. Rond half 9 werd de kamer klaar gemaakt voor de komst van de baby. Om 10 voor 9 begon ik met persen en om 09.34 was onze meid daar dan! 

Welkom, lieve, lieve Maddy Joanna ❤️

11 augustus 2022 | 09.34 | 2952 gram

Leestip: Waarom kerst niet even magisch is als vroeger