Hoe de roze wolk na de geboorte van onze regenboogbaby al snel verdween

De zwangerschap van onze regenboog baby verliep voorspoedig. Wel had ik last van bijwerkingen van de medicatie die ik slikte om zwangerschapsvergiftiging tegen te gaan. En ik vond het lastig om echt te genieten van de zwangerschap, waar ik me vervolgens weer schuldig over voelde. Ik wilde er heel graag van genieten, maar was ontzettend angstig voor wat er deze keer mis zou gaan. Als mensen vroegen of ik er wel van kon genieten was mijn antwoord ook standaard: “dat komt hopelijk na de bevalling als ik weet dat alles goed is!” Alle controles waren goed, ik had echo’s gehad in het Erasmus ziekenhuis en een vlokkentest met een goede uitkomst. Ik had echo’s in het ziekenhuis in Maastricht en in mijn eigen streekziekenhuis, en alles zag er goed uit. Wel vond ik het gek dat mijn baby bovengemiddeld was qua groei. Zelfs zo groot dat ik een suikertest moest doen, die gelukkig in orde was. Het ziekenhuis en familie en vrienden zeiden telkens dat het goed was dat onze dochter zo goed groeide. En natuurlijk was ik blij dat zij niet zo’n groei-achterstand had net als mijn oudste zoon. En ik slikte ook medicatie om dat te voorkomen. Maar ik had daardoor een gemiddelde baby verwacht, net zoals mijn zoontje dat was voordat zijn groei stagneerde. Ik bleef zeggen dat ik het gek vond. Achteraf gezien had mijn onderbuik gevoel dus toen al gelijk… Mijn man en ik zijn allebei klein, een grote baby past niet bij ons…

Ik keek heel erg uit naar mijn verlof. Volgens mijn gynaecoloog was er nu geen reden om eerder te gaan bevallen. Ook al was dit mijn 3e zwangerschap, ik had nog niet eerder mijn zwangerschapsverlof gehaald. Dit was voor mij dan ook echt een mijlpaal! Helaas was ik de eerste week van mijn verlof ziek. Toen ik beter was heb ik een zwangerschapsfotoshoot gedaan bij een vriendin, en ben ik een dagje gaan varen en uit eten geweest met vriendinnen. Vervolgens was het Pasen, en daarna wilde ik echt van mijn verlof gaan genieten. Lekker de laatste dingen regelen voor de baby, vluchttas inpakken en allerlei leuke dingen gaan doen. Helaas is me dit weer niet gelukt, want met Pasen begon met 36 weken ineens spontaan de bevalling.

Het begon ’s ochtends vroeg met bloedverlies, waardoor ik heel erg schrok en weer allerlei spook scenario’s door mijn hoofd spookten zoals een loslatende placenta. Een half uur later begonnen de weeën, wat volgens het ziekenhuis de beste scenario was voor de oorzaak van het bloedverlies. Ik had al 3 cm ontsluiting toen ze het checkten, en omdat ik al 36 weken was gingen ze de bevalling niet meer tegen houden. Dit keer zat ik niet vast aan allerlei infusen en mocht ik gewoon rondlopen en de weeën opvangen in bad, heerlijk! Wel mocht ik weer niet in bad bevallen (wat vanaf mijn 1e zwangerschap al mijn wens was!) omdat ik nog onder de 37 weken grens zat. Het ging allemaal heel vlot, maar toen ik mocht persen raakte ik in paniek en begon ik te huilen. Ik was zo bang dat mijn baby weer stil geboren zou worden, of weer mee genomen moest worden naar de reanimatiekamer zoals bij mijn oudste zoontje. Gelukkig had ik een hele fijne verloskundige en verpleegkundige die hiervan op de hoogte waren en me erdoorheen sleepten. Het persen ging uiteindelijk ook heel vlot, en toen beviel ik voor het eerst van mijn leven van een huilende baby die ik zelf direct mocht vasthouden, een wonder! Wel werd er meermaals benoemd dat de navelstreng toch wel ontzettend dik was en dat dat zo bijzonder was. Bijzonder, een term die toen ik zelf op de spoedeisende hulp werkte werd gebruikt als er iets niet goed was maar we patiënten nog niet ongerust wilde maken. Echter dacht ik daar op dat moment totaal niet bij na. Onze dochter Tirza deed het heel goed, ze had een mooi gewicht en hoefde niet in de couveuse, blauwe lamp was niet nodig en ook het drinken (zelfs uit de borst) deed ze gelijk goed. Wat zat ik eindelijk op een roze wolk!

De volgende ochtend merkte ik op haar tong telkens uit haar mond hing. Als professional (ik ben verpleegkundig specialist) zou ik bij ieder ander waarschijnlijk door hebben gehad dat dat vaak voorkomt bij een syndroom. Als moeder zijnde besefte ik me dat helemaal niet. Ik vroeg me af of het misschien door haar tongriempje kwam, iets waar ik zelf en mijn oudste zoon ook aan geholpen ben. Ik vroeg dat aan de lactatiekundige die meekeek met de borstvoeding, maar zij constateerde na onderzoek dat er niks mis was met het tongriempje. Toch kwamen er vanaf dat moment telkens kinderartsen naar kijken. Dagenlang bij elke dienst werd het weer opnieuw uitvoerig onderzocht. Dat vond ik erg vreemd, en toen ik een kinderarts tegen een andere kinderarts hoorde zeggen “dat ze haar dadelijk even wilde spreken”kreeg ik ineens sterk het gevoel dat er achter onze rug over gepraat werd en er iets niet goed was. Ik sprak dit uit naar mijn vriend, maar die wuifde het weg. Hierdoor maande ik mezelf weer tot rust, ik moest niet zo achterdochtig en angstig zijn maar gewoon genieten van onze prachtige dochter.

Na 3 dagen kregen we te horen dat we naar huis mochten, wat was ik blij! Voor we naar huis gingen kregen we nog ontslaggesprek met de kinderarts. En toen werd het voor het eerst uitgesproken:

De kinderarts wilde ons over 4 weken op de polikliniek zien voor controle. Ze zagen tijdens controles aanwijzingen die konden wijzen op een syndroom. Ze wisten het echter niet zeker, waardoor ze het over 4 weken als ze wat gegroeid was nogmaals wilde bekijken. Ik was op dat moment zo geschrokken dat ik even niks meer kon uitbrengen. Gelukkig stelde mijn vriend wel veel vragen, maar helaas werden we nog niet veel wijzer. Omdat ze er nog niet zeker van waren, wilde de kinderarts niet uitspreken aan welk syndroom ze dachten om ons niet onnodig ongerust te maken zei ze. Net alsof je na zo'n boodschap niet ongerust bent en niet zelf gaat zitten Googelen? En met die boodschap konden we dan naar huis vertrekken. Zonder roze wolk, en met een urenlange zoektocht op internet naar welk mogelijk syndroom onze dochter dan zou hebben. Hierover vertel ik meer in mijn volgende blog!

Kun je ook lezen: Opnieuw zwanger na verlies.