Opnieuw zwanger na verlies

Op dit moment ben ik bijna 22 weken zwanger. De termijn waarop ik van ons zoontje Luca ben bevallen, ben ik net gepasseerd. In deze blog ga ik vertellen over hoe het nu met ons gaat.

Ik kreeg al vaker de vraag of na alles wat we hadden meegemaakt we nog een kinderwens hadden. Zoals ik in een eerdere blog beschreef was ik al heel angstig voor een 2e zwangerschap, die vervolgens op een hele andere manier fataal is afgelopen dan ik me toen had kunnen bedenken. Dus die angst voor een 3e zwangerschap is alleen maar nog groter geworden. Maar het gekke is dat de wens ook groter is geworden. We waren ons al aan het voorbereiden op dit 2e kindje, ik voelde hem al bewegen in mijn buik. En ondanks dat hij stil geboren werd, was daar toch die intense liefde. Hierdoor werd de wens eigenlijk alleen maar nog groter. Daarnaast denk ik ook dat als je het niet probeert terwijl de wens er wel is, je hier ook je hele leven spijt van kan hebben. Je kan beter spijt hebben van de dingen die je gedaan hebt, dan spijt hebben van de dingen die je niet gedaan hebt. Dus eigenlijk waren we het er al vrij snel over eens dat er ruimte was voor nog een kindje. Alleen in het begin waren we daar nog niet aan toe. We hadden teveel verdriet en verloren elkaar daarin.

Maar in de maanden daarna werden we veel geconfronteerd met zwangerschappen om ons heen. En ondanks dat ik het iedereen oprecht gunde, maakte het me toch verdrietig. Ik hoopte dat een nieuwe zwangerschap dit zou verzachten, ondanks dat dit nooit het verlies van Luca kan goedmaken. En het is ook echt een lichtpuntje! Maar het brengt ook weer veel nieuwe spanningen met zich mee, en nieuwe onbedoelde pijnlijke opmerkingen die ik niet aan had zien komen.

Bij de 1e echo met 7 weken werd er een inwendige bloeding gezien. Weer iets nieuws, en in mijn hoofd maakte ik er al een miskraam van en voelde ik me weer wekenlang ongelukkig. Gelukkig was op de volgende echo die bloeding verdwenen. Met 9 weken zwangerschap moest ik op intake komen bij de prenatale geneeskunde van het Erasmus. En ondanks dat uit onderzoeken bleek dat de chromosoomafwijking niet erfelijk was, werd ons toch geen NIPT geadviseerd maar gelijk een vlokkentest of vruchtwaterpunctie. En dit zorgde voor spanningen. Mijn man wilde graag het advies opvolgen en graag zekerheid hebben. Ik wilde ook graag zekerheid hebben, maar dan zonder de risico’s voor onze baby. Want er was een grote kans dat dit kind gezond was, dus waarom zou ik het dan onnodig in gevaar brengen? Dus er gingen weken voorbij waarin ik niets deed, geen keuze maakte en geen afspraak maakte. Wat dus helaas weer voor nieuwe spanningen in huis zorgde, terwijl ik net blij was dat het weer iets beter ging. Ik merkte ook dat het met mijzelf wat minder ging, doordat ik toch erg angstig werd dat er weer iets mis zou zijn. En stress verhoogt ook weer de risico’s op complicaties, dus uiteindelijk toch de keus gemaakt voor zekerheid. Aangezien de vruchtwaterpunctie de vorige keer heel gecompliceerd verliep, wilde ik dat absoluut niet meer. De vlokkentest viel gelukkig erg mee, al was het wel confronterend dat die door precies dezelfde 2 artsen werd uitgevoerd als de vruchtwaterpunctie! En met 13 weken zwangerschap wisten we dat ons kindje qua chromosomen helemaal gezond was! Hierna zijn we het nieuws pas met familie en vrienden gaan delen.

Iedereen is heel blij voor ons, leeft heel erg met ons mee en daar ben ik heel dankbaar voor. Maar toch merk ik dat ik nu tegen nieuwe dingen aanloop die voor mij pijnlijk zijn. Ik neem niemand iets kwalijk, ik weet dat het onbedoeld of onwetendheid is. Maar dat maakt het niet minder pijnlijk. Zo is er al een aantal keer gesproken over onze 2e zwangerschap / bevalling / kindje. Terwijl ik toch echt al bevallen ben van mijn 2e kindje, onze zoon Luca. Ik vind het heel pijnlijk als hij vergeten wordt.

Ik krijg nu ook veel vragen over het geslacht. Wij weten het geslacht al een tijdje, aangezien dat namelijk uit de vlokkentest kwam. Ik wilde graag het geslacht weten, want de mensen die mij kennen weten dat ik niet van verrassingen houdt. Ik vind het gewoon praktisch qua voorbereidingen om het geslacht te weten. Maar verder doet het er niet toe. Het enige wat ik wil is straks een levend gezond kindje vasthouden, en het liefst 1tje die niet voor de 37 weken geboren word.

Dus ik heb het geslacht ook niet groots bekend gemaakt. Als iemand er naar vraagt, dan beantwoord ik gewoon die vraag. En het antwoord is dat we na 2 jongens, nu een meisje verwachten. En waar ik geen rekening mee had gehouden, is reacties die je dan krijgt over dat het zo leuk is dat we dan een koningskoppel hebben. Dat het zo leuk is om een jongen en een meisje te hebben. En dan denk ik: ten eerste hebben we geen koningskoppel want we hebben 2 jongens en 1 meisje. En ten 2e: wat is er zo leuk aan? Het was leuk geweest als ik allebei mijn jongens hier bij me had! Dit zijn toch opmerkingen die me meer pijn doen dan ik had gedacht. En tegelijkertijd voel ik me dan weer schuldig naar ons meisje dat ik zo denk, en dat het met zo moeizaam lukt om van deze zwangerschap te genieten. En ik weet zeker dat ik na de bevalling intens ga genieten, maar tot die tijd ben ik zo bang voor alles wat mis kan gaan dat genieten moeilijk is. Net alsof ik nog niet kan geloven dat dit meisje er echt gaat komen. 

Lichamelijk gezien voelde ik me gelukkig goed. Waar ik bij Luca met moeite iets kon eten en braakte, had ik nu nergens last van. Ik volg echter weer het follow-up traject in Maastricht om zwangerschapsvergiftiging te voorkomen, en die voorspellende waardes waren niet goed. Sterker nog, ze waren een stuk slechter dan bij Luca. Dus iedere keer komt er weer medicatie bij, of wordt er weer medicatie opgehoogd om te voorkomen dat ik weer ziek word. Ik heb daar alles voor over, maar wat is dat soms lastig. Sinds de laatste ophoging vorige week heb ik heb veel last van sufheid,ik val iedere middag in slaap en ook ’s avonds ga ik vroeg slapen. En het ergste is de spierzwakte, het voelt alsof ik mijn armen bijna niet op kan tillen, en alsof mijn benen mijn eigen lichaam niet kunnen dragen. Koken of mijn zoontje verschonen moet ik zittend op een kruk doen, want ik kan nog geen minuut staan. De trap op lopen is helemaal een worsteling, waarbij ik echt moet opletten dat ik niet val. Ik had nu gelukkig net vakantie, maar moet nog gaan bedenken hoe ik op deze manier volgende week weer moet gaan werken…

Ik merk ook dat ik via mamaplaats en instagram veel vragen krijg over het follow-up traject. Dit vind ik alleen maar leuk, dus voel je vrij om vragen te stellen! :-) Ik zal jullie op de hoogte houden van het vervolg!