De dag voordat de regenboog doorbrak

Met 3 uur slaap en nog 1 keer een badje in de nacht van 29 op 30 april gaat om 06:00 de wekker. We ontbijten even, ik ruim de vaatwasser uit en we verzamelen de laatste spulletjes. Marcel gaat de auto inladen en de vuilnisbakken, deuren en ramen checken. Terwijl hij dat doet maak ik nog even prachtige foto’s van de babykamer en maken we nog even een saampie. Zenuwachtig stappen we ‘s ochtends om en nabij 10 voor 7 in de auto. De Haley playlist op Spotify gaat aan. En als we bij het ziekenhuis aankomen hebben we alle nummers gehad. De playlist is net zo lang als het ziekenhuisritje! Wat een toeval. De auto parkeren we op de eerste verdieping. Samen wandelen we naar binnen met de rugtas vol spullen voor vermaak.

We zijn ruim op tijd in het ziekenhuis. Om 07:45 mogen we al naar binnen bij de daycare. We mogen plaatsnemen in kamer 1. Schrik slaat direct even om mijn hart… Kamer 1 hebben we maar 1 keer eerder gezeten en toen kregen we van de gynaecoloog het nieuws dat Henry’s hartje echt gestopt was. Wat als kamer 1 ongeluk brengt… Mijn moed raap ik bij elkaar, ik wil het wondertje in mijn buik echt ontmoeten. Er wordt uitgelegd dat we eerst een half uurtje een hartfilmpje gaan maken en dat daarna de ballon geplaatst wordt. Om en nabij 09:10 zit de ballon er in en is er met een inwendige echo gecheckt of hij goed zit. Het ballonnetje zit goed en ik krijg een inlegkruisje omdat zo’n ballonnetje toch best wat bloed geeft. Zo’n ballonnetje voelt eigenlijk een beetje als een verkeerd geplaatste tampon. Met de verkeerd geplaatste tampon, waggel ik ongemakkelijk een beetje terug naar kamer 1. Gelukkig mogen we onze spullen meenemen en gaan we naar de zevende verdieping. Op een 2-persoons kamer word ik weer aangesloten aan de CTG. Marcel en ik kijken elkaar vragend aan. De medisch maatschappelijk werkster had beloofd dat Marcel kon blijven slapen, vanwege de spanning en de bevalling die bij Henry zo snel verliep. We vragen het aan de verpleegkundige en zij gaat het direct voor ons uitzoeken. Na een paar minuten komt ze terug met het nieuws dat wij vandaag, na de uistroom, al verplaatst worden naar een geboorte suite. De CTG is helemaal prima en ons meisje trekt het ballonnetje goed. 

Rond 12:15 worden we verplaatst naar suite 7.22. Een kamer die er net zo uitziet als de kamer tijdens de bevalling van Henry. Het enige verschil is dat het wiegje en alle zwitsal er gewoon nog staat. Deze kleine verschillen maken in mijn hoofd zo'n groot verschil. Later heb ik het nog nagevraagd en de ruimte wordt bij stilgeboorten inderdaad anders ingericht. Alle babyspullen die niet nodig zijn worden weggehaald, zodat dit geen pijnlijke confrontatie is voor de ouders. Bij Henry heb ik ze op de kamer ook niet gemist, het was ook pas later, toen ik folders van het moeder-kindcentrum bekeek, dat ik zag dat er zwitsal en een wiegje op de kamer horen te staan. 

Na de lunch loopt Marcel naar de auto om alle spullen te halen. Als hij terugkomt doen we allebei even iets voor onszelf, Marcel kijkt een filmpje op zijn telefoon en ik zet de Chromebook aan om Pretty Little Liars te kijken terwijl ik verder ga aan mijn haakwerkje. 

Tijdens het uitpakken en uitzoeken van wat spulletjes valt omstreeks 14:40 mijn ballon eruit. Yes! We drukken meteen op de bel. De verloskundige komt kijken, maar besluit dat er nog niet genoeg verstrekking en ontsluiting is om door te leiden. In overleg met ons en de gynaecoloog wordt er besloten oraal 2 tabletten misoprostol te gebruiken. Een half uur voor en een half uur na het innemen van de tabletjes gaan we weer een half uur aan de CTG. Vanaf het inbrengen moeten we 4 uur wachten op een nieuwe beoordeling. In die 4 uur doen we niet te veel. Ik kijk serie via de laptop terwijl ik mijzelf bezig hou met een haakwerkje en Marcel scrollt door instagram. Marcel slaapt na het eten nog wat en rond half 9 worden we weer gecontroleerd. Om zeker te zijn dat de bevalling direct ingeleid kan worden in de ochtend gaan we voor nog een lading misoprostol. Weer een half uur voor en een half uur na aan de CTG. Na de laatste CTG meting poetsen we onze tanden en maken we ons klaar voor de nacht. Marcel slaapt ‘s nachts redelijk, maar mijn buik word rond 12 uur erg onstuimig. Iedere 5 minuten denk ik een kleine wee te voelen. Niet heftig, naar mijn idee voorweeën. De tijd gaat voorbij totdat het half 1 is… Het tijdstip waarop het bij Henry “echt” begon. Bang voor een soort van “magisch uur” waarop mijn lichaam zou bedenken weer aan het werk te gaan, zit ik in bed te wachten. Eigenlijk met het idee dat Haley net als Henry gewoon snel zou komen en voor half 2 geboren zou worden. De tijd gaat voorbij met iedere 5 minuten een voorwee, maar erger blijft uit. Rond 2 uur besluit ik even onder de douche te stappen in de hoop dat het dan beter gaat worden, jammer genoeg is dit niet het geval. De voorweeën zijn niet heftig genoeg om paracetamol te vragen of om mee te puffen, maar wel om niet te kunnen slapen. Rond half 4 druk ik op de bel en komt de nachtverpleegkundige binnen. Zij oppert even met de gynaecoloog te overleggen en na een kwartier komt ze toch terug met 2 paracetamol. Ik moet echt even proberen te slapen.

Leestip: Ons fertiliteitstraject: Als je grootste wens NIET vanzelfsprekend is