Van dokter naar opname

Het was dinsdag middag 29 november, op dinsdag middag ga ik altijd samen met mijn kindjes bij opa en oma eten. Ons zoontje is weer wat verkouden, mijn oma vertelt me dat het niet zo lekker klinkt en ik toch beter de dokter kan bellen. Zelf had ik er zeker ook al wel aangedacht, maar nu alweer? Vanaf oktober is hij al aan het kwakkelen met verkouden zijn… oké het klinkt nu inderdaad echt niet zo lekker. 
Dokter is gebeld en ik kan eind van de middag langs komen. Het is bijna tijd om naar de dokter te gaan ik haal mijn dochtertje uit bed en breng haar naar opa en oma, zodat ik rustig bij de dokter kan zitten. Onderweg vertelt ze dat haar broertje even naar de kinderdokter moet en ziekenhuis, ik vertel haar gelijk neee niet naar het ziekenhuis (gelukkig niet). 

Mijn zoontje “5 maanden” hoest verschrikkelijk, snotterig, continue overgeven als hij op zijn rug ligt en slaapt ondertussen al erg lang en heeft koorts! Ondertussen zitten we 20 min in de wachtkamer, mijn zoontje zit in de draagzak en slaapt nog steeds.. ergens voelde ik dit aankomen, het gaat gewoon niet goed zo erg was het vorige keer niet. 
Mijn zoontje word opgeroepen, eerst leg ik het uit.. en vertel ik nog daar zijn we weer.. maar gelukkig kijkt ze er niet raar van op. Na alles uitgelegd te hebben doe ik de draagzak rustig uit en word mijn zoontje knalrood suf wakker. Ik leg hem op de onderzoekstafel en vertel dat die beter een beetje kan zitten. Ja hoor gelijk geeft die alles terug, vandaar ook in de draagzak. Zijn temperatuur is 39,7 graden, veel te hoog! Alles word gecheckt ook zijn waardes, maar die zijn redelijk oké. De dokter vertrouwd het niet 100% en belt met de kinderarts.. ze hangt op met de kinderarts en vertelt me dat ik naar het ziekenhuis mag om hem te laten nakijken. Ergens voelde ik dit aankomen en heerste zoveel RS, zou mijn zoontje het dan toch ook hebben? Mijn dochtertje was van de week ook zo extreem verkouden (ziek). De dokter vertelt me dat ik niet hoeft te haasten, maar niet te lang moet wachten. Ik bedank haar, want ze heeft serieus naar ons geluisterd en goed haar werk gedaan! 

Ik bel gelijk mijn man die was nog aan het werk en ging daarna voetballen. Gelijk komt hij naar huis voor ons dochtertje. Nu haast ik me eerst snel naar huis, want ook al wist ik nog niet dat we werden opgenomen heb ik toch in een rap tempo een aantal dingen in de mombag gegooid. Ik vloog door het huis en probeerde echt de hoognodige dingen mee te pakken; “zoontjes Moonie beer”, wat schone kleertjes voor hem, dekentje, hydrofiele doek, luiertjes en doekjes. Voor mezelf opladers (telefoon was bijna leeg) iPad, 1 schoon setje kleding. Ondertussen had ik oma al gebeld en vertelt dat we door moesten naar het ziekenhuis SPH zelfs.. ik vertelde eerst langs huis te gaan om spullen te halen en dat ik daarna ons dochtertje een dikke knuffel kwam geven (haar tut, vanwege de situatie) en een dikke kus. Ik merkte dat oma schrok (logisch) en zei gelijk je moet niet te lang wachten ga nou maar gelijk ! Ik vertelde dat ik echt eerst nog mijn dochtertje een knuffel kwam brengen en vertellen dat ik door ging naar de kinderdokter. Dat beteuterde gezichtje, maar ik ging de hoek om en gelukkig was papa daar al gelijk om ons dochtertje op te vangen.

In het ziekenhuis

Dat vergeet ik nooit meer… aangekomen op de Spoedeisende hulp, het was erg rustig. Na 5a 10min waren we aan de beurt, mijn zoontje was rustig en in de maxi-cosi zit hij wat rechter dus dat was fijn. Ik vond de autorit doodeng, wat als hij overgaf en stikte in zijn slijm/spuug.. maargoed gelukkig niet gebeurd ! 

De maxi-cosi mag ik op controle bank zetten en ze observeren kort mijn zoontje, daarna mag ik hem er uithalen. Eerst moet ik mijn verhaal vertellen tegen een leerling (stagiaire) denk ik, want daarna moet ze mijn verhaal weer door vertellen aan de volgende en daarna aan de kinderarts. Ondertussen mag ik mijn zoontje in de verwarmde wieg leggen, ze leggen hem even aan de monitor en checken zijn temperatuur. Opeens steken ze ZONDER enige communicatie of toestemming en kweekstok in zijn keel, ik sta gewoon perplex en zeg heel snel is dit nou een CORONATEST!? Nog nooit meegemaakt dat ze het bij en baby helemaal in de keel doen. Mijn zoontje begint heel hard te huilen en te kokhalzen.. ik kan wel janken. Wat ze er dus op zeiden: “ nee/ jaa het is eigenlijk van alles wat Corona en nog veel meer virussen. Achteraf heb ik zoveel spijt dat ik niks heb gezegd van ik wil dit in overleg of wat dan ook (dat ik überhaupt niet boos ben geworden. Het enigste wat ik dacht op dat moment , wat heeft mijn baby help hem maar gewoon. 

Op den duur ging iedereen weg en werd al vertelt dat hij werd opgenomen ter observatie. Voordat we naar moeder/kind afdeling gingen werd vertelt dat hij positief testen op het RS virus.. ik schrok, omdat het dan toch echt is. 

Boven op de afdeling werd er een bed voor mij gehaald en werd er eerst een kinderbedje neergezet, maar ik dacht gelijk dit is veel te groot voor hem en gelukkig werd er dan een wieg gehaald. Al snel werd hij aan de monitor gelegd voor zijn hartslag, zuurstof en polsslag. De eerste nacht was echt heel intens, ondanks alle draadjes heeft mijn zoontje heel de nacht op mij/ naast mij geslapen. Is zijn bedje was gewoon geen optie alles spuugde hij continu uit. Voor mij ging elk uur voorbij, de een na de andere verpleging kwam in kamer. Avonddienst, nachtdienst ochtend dienst allemaal verschillende… voordat hij kon drinken bij mij moest gewogen worden (vanwege afvallen) luier verschonen, neus spoelen met zoutspoeling, druppeltjes drinken bij mij daarna weer wegen en dan kon en mocht hij pas weer verder slapen.. maar hij was zo ziek de eerste dagen..  

We hebben ruim 5 dagen in het ziekenhuis gelegen en elke dag ging het iets beter of dat leek en dan kreeg hij in de middag weer een terugval en vertelde ze dat hij aan de sonde moest , de dag er op vertelde ze dat hij misschien aan het zuurstof moest.. het was echt een emotionele rollercoaster, momenten waarop ik alleen was huilde ik en schreef ik het van me af. 

Maar uiteindelijk heeft ons mannetje zo gevochten dat hij niet aan de zuurstof of sonde moest. Hij begon met praatjes tegen de verpleging en lachte weer naar me, oh die lach was weer oud en vertrouwd. Langzaam krabbelde we weer op en gaan we weer thuis voor volledig herstel. 

De eerste dag thuis vond ik dood eng en waren zowel de prikkels voor hem en mij erg veel. Na 5 dagen in een klein ziekenhuis hokje was het ook gewoon even veel. De eerste dagen ging hij geen seconden van mijn zij.. het is langzaam weer vertrouwen krijgen zonder al die piepjes en draadjes. Zijn ademhaling was nog steeds in de nachten eng, maar de dagen er op ging het steeds wat beter. 

Na het RS virus is hij erg kwetsbaar voor alles wat er nog meer heerst dus hopelijk blijft hij voor nu even van alles vandaan. 

Dankbaar voor de goede afloop 🙏

Leestip: Spuitluiers, bergen was en een hangerig kind