5 dagen geleden
"Mijn baby had reflux en niemand zag hoe zwaar het was"
Ingezonden verhaal
"De kraamtijd werd me vaak omschreven als magisch. Die eerste weken vol verliefdheid, knuffels, zachte geluidjes. Natuurlijk zouden er slapeloze nachten zijn, wat tranen misschien, maar uiteindelijk zou alles goedkomen.
Alleen kwam dat moment voor mij niet.
Mijn dochter begon al snel met overmatig spugen. Niet een beetje, maar na elke voeding, soms meerdere keren achter elkaar. Ze werd onrustig, krijste na het drinken, kromde haar ruggetje en leek voortdurend pijn te hebben. In het begin dacht ik dat het kwam doordat ik iets verkeerd deed. Misschien dronk ze te gulzig. Misschien legde ik haar verkeerd aan.
Maar na weken van troosten, wiegen en eindeloos aanleggen wist ik: dit is niet normaal. Ze huilde uren per dag. Niet jengelig, maar krijsend. Zo hard dat ik soms met haar in mijn armen op de grond zat en gewoon mee huilde.
Ik ging op zoek naar hulp. De consultatiebureauarts vond haar levendig en alert, dus zag geen reden tot zorgen. De verloskundige zei dat baby’s vaak huilen, dat het een fase was. En de omgeving deed er nog een schepje bovenop: "Ach joh, dat is gewoon reflux, daar groeien ze overheen."
Maar hoe groei je als moeder over een situatie heen waarin je letterlijk niet slaapt, waarin je kind zichzelf overstrekt van de pijn, waarin elke voeding voelt als een aanval op haar lijfje én op jouw vertrouwen?
Ik voelde me falen. Terwijl ik dag en nacht mijn best deed, had ik niet het gevoel dat ik haar kon helpen. En daar kwam een eenzaamheid bij die ik niet had zien aankomen. Op social media zag ik andere moeders met tevreden slapende baby’s en stralende ogen. Ik keek naar mijn wallen, mijn doorweekte shirt van het spugen, en mijn trillende handen van de uitputting.
Op een gegeven moment durfde ik bijna niet meer naar buiten. Bang dat ze zou beginnen te krijsen in de supermarkt, bang voor de blikken, voor de opmerkingen. Bang om nóg meer het gevoel te krijgen dat ik het allemaal niet goed deed.
Pas toen ik bij de huisarts in tranen uitbarstte, kwam er eindelijk beweging. Een kinderarts bevestigde wat ik al die tijd al dacht: het was geen gewone huilbaby, geen lichte onrust. Mijn dochter had ernstige reflux.
Ze kreeg medicijnen. We stapten over op andere voeding, lieten haar rechtop slapen, pasten álles aan. Het was geen wonderoplossing, maar langzaamaan werd het draaglijker. De paniek in haar oogjes werd minder. Mijn ademhaling kwam weer wat rustiger terug.
Maar de schade zat diep. Ik had mezelf maandenlang weggecijferd, op adrenaline doorgedraaid en geen seconde stilgestaan bij hoe slecht ik eraan toe was. Niet omdat ik het niet wilde, maar omdat ik niet durfde toe te geven.
De buitenwereld zag een baby die groeide en lachte op foto’s. Maar daarachter zat een moeder die aan het overleven was.
Daarom deel ik dit. Omdat reflux vaak wordt gebagatelliseerd. Omdat moeders in stilte lijden. Omdat het niet alleen een kwestie is van ‘veel spugen’ of ‘een beetje huilen’. Het is slopend. Het raakt je als moeder in je kern, omdat je je kind niet kunt helpen op de manier die je zó graag wilt.
Mijn dochter is inmiddels drie. Een vrolijk meisje met een sterke wil. Maar als ik haar zie slapen, dan denk ik soms nog terug aan die nachten. De duisternis. Het gesjor met een draagzak om vier uur ’s ochtends. Het gevecht tegen de vermoeidheid en de eenzaamheid.
En dan voel ik iets wat ik mezelf nu wél durf toe te staan: trots.
Niet omdat ik het perfect heb gedaan. Maar omdat ik ben blijven staan, zelfs toen ik dacht dat ik zou breken."
Heb jij een bijzondere ervaring in het moederschap die je wilt delen? Stuur ons je verhaal dan op via info@mamaplaats.nl. We zijn benieuwd naar jouw ervaringen!🤍
