Een levend kindje na een overleden kindje

Ze werd uit mijn buik geduwd alsof iemand een vervelende puist aan het uitknijpen is. Wat een naar gevoel. Mijn lijf heeft niet meer kunnen ontspannen na het overlijden, na de bevalling van onze zoon. Het is een prestatie dat onze dochter er gezond uit is gekomen. De zwangerschap, de keizersnede tot aan de eerste 2 maanden heb ik als heel intens ervaren. Er is geen moment geweest om even bij te komen, geen moment zonder vervelende gedachten, zorgen of genot.

Ze was gehaald! Klein en boos kwam ze ter wereld. Zij en ik hebben de eerste dag spugend op bed doorgebracht. Huid op huid. Knuffelend. Mijn emoties en gevoelens waren uitgeschakeld. Alles stond op spanning. 

Ik voelde mij een moederleeuw die haar welpje wilde beschermen, ik wilde haar bij me hebben en houden. Tegelijkertijd speelde zich herinneringen af van de geboorte van onze zoon. De eerste zwangerschap, mijn eerste liefde. Het mooiste geschenk wat ik toendertijd heb gekregen. Ik had heel erg het gevoel dat ik een keuze moest maken van wie ik meer hield, ervaarde schuldgevoelens, voelde angst, had het gevoel dat rouwen om stilgeboorte zwak was, dat het een taboe is om te rouwen om iemand wie niet heeft geleefd en ik merkte dat ik mijzelf negatief dacht. Ik was dolblij dat onze dochter er was en toch voelde ik mij zwaar verdrietig. 

Ja, ik was depressief!

De eerste 2 maanden of 10 weken waren intens. Al mijn spieren waren stijf, mijn kaken waren gespannen, mijn lichaam vermoeid, maar mijn hoofd draaide overuren. De eerste vijf nachten was ik oververmoeid en viel ik tijdens nachtvoedingen met mijn dochter in slaap. Eigenlijk heb ik haar de eerste twee maanden niet uit het zicht gehad. Ze lag constant bij mij, in het babynestje op de bank, op schoot, bij ons op bed, in de draagzak of kinderwagen. Maar ik moest haar zien en horen. Ik moest gewoon zeker weten dat ze ademde. 

Naarmate ze ouder worden moeten baby's in een donkere kamer slapen, dus sliepen we samen op ons bed. Ik bleef bij haar. Kijken, voelen en luisteren. Uiteindelijk vertrouwde ik het met alleen de babycam, maar die pixels gaven niet de ademhalingen weer. Dus vaak nog op en neer. 

Zo was er één avond dat ze heel lang in dezelfde positie lag. Ik ben toch maar naar boven gelopen. Hoorde niks. Dus voelde ik haar wangen. Koud. Handen. Koud. Paniek ging direct door me heen en ik sloeg een kreet. Waarvan onze dochter dus een diepe zucht gaf. 

Ze heeft dan wel de geboorte overleefd, maar wie zegt dat ze niet overlijdt in haar slaap? 

De angst op verlies blijft aanwezig. De rouw van onze zoon is naar de achtergrond. Op sommige dagen, wanneer ik duidelijke mijlpalen ervaar bij onze dochter, mis ik hem verschrikkelijk.

Na 10 weken ging het langzaamaan beter. Ik heb in de kraamweek geen tranen gelaten. Op automatische piloot ging ik door het leven. Gefocust op haar leven. 

In week 7 zijn we opgenomen geweest in het ziekenhuis. Onze dochter spuugde heel veel met meerdere malen per week (en soms per dag) projectielbraken. Op een gegeven moment ging het projectielbraken gepaard met ALTE. Ze had haar hele maaginhoud in 3 sessies eruit gegooid en hing als een levenloos zwaar popje in mijn handen. Na prikkeling kwam ze bij, maar dit was het dieptepunt. Hierna kon het niet erger worden. Uiteindelijk niks ontdekt en mochten naar huis.

Inmiddels heb ik met alle deskundigen contact gehad over de symptomen van mijn dochter, want ik voelde dat er iets niet oke was. Niemand had een antwoord.

Spugen hoort erbij, zeiden ze. Maar zoveel? Na rond zoeken en informeren ben ik gestopt met koemelk. Mijn man had als baby een koemelkallergie, dus misschien is dit het? Op eigen houtje zijn we als gezin overgestapt op een vegan dieet. Dat is best wel een drempel! Dan mag je ineens 2/3e uit de supermarkt niet meer, omdat overal - God mag weten waarom, vanwege te veel aanbod misschien? - melk aan toegevoegd!!

Na 3,5 weken als onvrijwillige vegan, zagen we een heel ander kind! Er kwam rust. Het viel iedereen op dat ze niet meer spuugde, geen darmkrampjes meer had, ze wilde op haar rug en alleen spelen, ze had geen uitslag meer en ze begon meer te kwebbelen en lachen! 

Dat was het moment waarop ik eindelijk mijn schouders kon laten zakken. Het was goed. Eindelijk rust. De apneus zijn over en ik had weer mijn handen vrij. Ook hoefde ik mij geen zorgen meer te maken dat ze pijn had of zou stikken. Het ging eindelijk goed! Daar kwam de zonneschijn, daar kwam ook meteen ruimte om stil te staan bij alles wat er is gebeurd. Op het moment dat het goed ging kon ik alles weer aan! 

De onderzoeken lopen nog om te kijken in welke gradaties de allergieën zijn en wat ik weer mag eten. Een maand geleden zei ik nog deze vegan leefstijl niet vol te kunnen houden en over te willen stappen naar flesvoeding. Toch weet ik zeker nu alles weer aan te kunnen!  Nog 8 maanden vegan eten om borstvoeding te kunnen geven? Ja, joh! We hebben er al een maand opzitten zonder er erg in te hebben en ik leef nu bewust gezonder! 

Juist door het verlies van onze zoon nam de angst toe. Angst op een wiegendood was zo groot. Ik kon niet genieten, was niet te genieten door prikkelbaarheid en zette mijn dochter altijd op de eerste plaats. Had ik honger? Eerst de baby verzorgen! Moest ik plassen? Eerst de baby! Wilde ik tijd voor mezelf? Dan vond ik mijzelf egoïstisch. 

Het heeft even geduurd om alles een plek te kunnen geven. Het heeft even geduurd voordat IK zelf accepteerde dat ik verdrietig mag blijven om onze zoon en tegelijkertijd blij mag zijn dat onze dochter er is. 

Ze ligt nog steeds lekker bij ons op bed, krijgt nog steeds veel knuffels en borstvoeding. Dit zal ook nog even zo blijven.

Inmiddels is onze dochter bijna 4 maanden en hebben we een ritme, kunnen wij genieten en kan ik weer aan de toekomst denken. Voor nu zijn we als gezin wel even compleet!

Leestip: 18 januari: "Het leek alsof ik verdronk in een hele diepe zee"