Vrouw van Staal: “Zodra ik het licht uitdoe, komt de paniek van toen weer naar boven”

Want zodra ik het licht uitdoe, begint er iets te borrelen. En nee, het is niet mijn honger naar een welverdiend rosétje na een lange dag. Het is de paniek van toen, die weer even komt buurten. De allesverlammende angst die me zachtjes over mijn slapen aait en me laat weten dat-ie nooit echt is weggegaan.

Ik word herinnerd aan dat ene moment. Het was avond, en kleine Fynn van net 3 maanden oud lag eindelijk, na lang huilen en veel strijd, te slapen. Mijn hart bonkte in mijn keel, alsof ik geen borstkas meer over had. Mijn hoofd voelde als een elastiekje dat elk moment kon knappen. Het werd zwart voor mijn ogen. Ik had de deurklink in mijn hand en zei tegen mijn man: “Het lijkt me beter dat ik ga. Ik ben geen goede moeder. Jullie zijn beter af zonder mij.” Het is de zwartste gedachte die ik ooit heb gehad.

Inmiddels weet ik dat ik niet ‘gewoon moe’ was of ‘even uit balans’. Ik had hulp nodig. En ik kon het niet langer verbloemen.

Die eerste paniekaanval, daar in die koude gang, legde bloot wat ik al een tijdje verborgen hield: mijn depressieve gedachten die sinds de bevalling erger en erger werden. Niet dat ik suïcidaal was of écht wilde verdwijnen. Maar het idee dat ik faalde als moeder, omdat ik die hele roze wolk maar niet kon vinden, overschaduwde mijn hele kraamtijd.

Alles schreeuwde (en ikzelf tijdens die aanval ook) dat het niet goed ging. Inmiddels weet ik dat ik niet ‘gewoon moe’ was of ‘even uit balans’. Ik had hulp nodig. En ik kon het niet langer verbloemen.

Die hulp kwam. In vele vormen, met vele handen. Mijn man, die me letterlijk aan de hand nam en me uit de gang trok. Mijn zus, die hij voor me belde. Mijn therapeut, die me mentaal bij de hand nam. Mijn vriendinnen, die hun handen om me heen sloegen als het weer even te veel was.

En het leven ging verder. Ik werd sterker. Mentaal, fysiek en ik werd een stuk moederlijker zoals dat eigenlijk vanzelf gaat. Maar iets bleef plakken. Een kleine schaduw. En die komt nog steeds tevoorschijn als het huis stil is, mijn man in een zeldzaam geval niet thuis is, de kinderen slapen en ik de laatste lichten uitdoe.

Dan denk ik ineens: wat als ik nu weer zo’n aanval krijg? Wat als ik flauwval en niemand het merkt? Wat als ik het wéér niet red? Of erger nog: wat als er iets met de kinderen gebeurt, ik in paniek raak en mijn man er niet is om de rust te bewaren?

Toch val ik altijd, op een gegeven moment, in slaap. Als ik mijn vast bedritueel heb gehad om mijn hoofd tot rust te brengen. Met één oog nog open, kijkend naar het schermpje in mijn hand. Een WhatsAppje van mijn man: “Ik ben onderweg. Over een half uurtje thuis.” En dan voel ik het weer, die helpende hand. Ook al is hij even niet hier.

Soms is het oké om bang te zijn, zelfs als alles om je heen veilig lijkt.
En soms is het dapperste wat je kunt doen: gewoon het licht weer uitdoen.