Zwangerschapsvergiftiging? Nog nooit van gehoord

Weet je nog vroeger toen je in al je vriendenboekjes schreef wat je later wilde worden? Ik wilde maar al te graag punkmoeder worden, het liefst zo rond mijn 25e. De wens om punker te worden werd met de jaren minder, maar moeder worden was nog steeds mijn droom. 

Kinderwens

Toen ik 14 was leerde ik Martinus kennen. We zijn al samen sinds september 2006. Zo jong als we waren, nooit gedacht dat we nu nog samen zouden zijn! Hij is 3 jaar ouder dan mij en ging al snel fulltime werken. Op zijn 25e wilde hij graag op zichzelf wonen. Ik zat net in het tweede jaar van mijn hbo opleiding en vond het wel prima thuis waar ik lekker verwend werd. Huishouden was namelijk (en is nog steeds) niet echt mijn ding. Toch zijn we samen het avontuur aangegaan om op onszelf te gaan wonen. Hij zag de 30 al in zicht komen en vroeg dan ook regelmatig "Tareen, wordt het niet eens tijd om te stoppen met de pil?". Ook hij had een kinderwens. Ik was ondertussen 25 maar nog druk bezig met afstuderen en wilde graag eerst een parttime baan vinden voor naast mijn eigen bedrijfje.

Zwanger

Juni 2018 besloten we dat ik zou stoppen met de pil en dat we er niet te veel mee bezig willen zijn, uiteindelijk gebeurt het wanneer het zo mag zijn dachten wij. Als ik dan ongesteld was, werd ik soms weleens onzeker over mijn lichaam. Werkt alles wel zoals het hoort? Vooral nadat je van veel vrienden en familie 'het nieuws' te horen kreeg dat ze zwanger waren. Tot ik in december ineens dacht, hoorde ik niet allang ongesteld te zijn?! Stiekem kocht ik een test en stond uitgebreid de instructies te lezen toen Martinus onverwacht binnenstapte. "Wat ben jij dan aan het doen?" vroeg hij verbaasd. Ik legde uit dat ik al ongesteld had moeten worden en deden de test. We werden gek van de spanning en konden dan ook niet geloven dat hij positief was, we hebben alleen maar gelachen van blijdschap en natuurlijk meteen gaan Googelen.. Want wat doen we nu? Hierna volgde de doktersafspraak, de echo's en verloskundige afspraken. 

Bekkenpijn

De zwangerschap verliep goed op wat maagzuur na, tot rond de 28/29 weken want toen kon ik bijna niet meer lopen. Ik had zo veel pijn aan mijn heupen/bekken en ging hiervoor regelmatig naar de fysio en osteopaat. Lekker eigenwijs gewoon door blijven werken natuurlijk, want wat moest ik dan, thuis zitten en niets doen? Daar hou ik niet van. Ik voelde me vanaf toen vaak ellendig en barstte af en toe in tranen uit omdat ik bijna niets meer kon. 

Zwangerschapsvergiftiging

Donderdag 11 juli, mijn eerste vakantiedag en ondertussen 33 weken zwanger. Over 2 weken zou ook mijn verlof ingaan. In de ochtend had ik een afspraak bij de verloskundige, niet wetende dat ik deze ochtend mijn huis verliet om een aantal weken later pas weer naar huis te kunnen. Mijn bloeddruk was namelijk weer hoog zoals wel vaker tijdens de zwangerschap, maar dit keer 'te' hoog. Ik moest een test doen om te kijken of er eiwitten in mijn urine zaten, deze was positief en ze legde uit dat ik waarschijnlijk zwangerschapsvergiftiging had. Hier had ik nog nooit van gehoord. Ik had alle symptomen, maar stond hier nooit bij stil. Natuurlijk had in weleens buikpijn en hield ik vocht vast, ik was zwanger en het was een snikhete zomer. Ten slotte was ik nog nooit eerder zwanger geweest dus hoe moest ik dat weten?

Ik werd meteen doorverwezen naar het ziekenhuis. Hier vertelden ze dat ik pre-eclampsie (zwangerschapsvergiftiging) had. Ik dacht dat ik weer naar huis mocht met wat medicatie en schrok me dan ook rot toen de zuster vertelde dat ik niet meer naar huis mocht tot de baby geboren was. Verplicht bedrust en zo min mogelijk inspanning, dus alleen naar de badkamer lopen (wat ik toch amper kon) en 1/2 x per dag naar buiten in de rolstoel. Ook kreeg ik meteen een infuusnaald geprikt voor het geval dat ik met spoed dnaar de operatiekamer moest. Ik wilde thuis nog zoveel doen, maar helaas. Waarschijnlijk moest hij zelfs eerder geboren worden, hier kreeg ik helemaal de zenuwen van. Ik had namelijk geen beval plan, want ik dacht ik zie het allemaal wel, maar hier had ik al helemaal niet op gerekend.

Op de groei echo konden ze zien dat de doorbloeding van de navelstreng niet optimaal was waardoor de baby een groeiachterstand had, hij bleek veel te klein. En ineens bedacht ik me dat ik dit ook had gehoord tijdens de 20 weken echo, "hij heeft wel erg korte beentjes" zei ze. Toen lachten we er nog om, want mijn vriend is namelijk ook niet zo erg lang. Ook bleef ze toen de navelstreng bekijken voor de doorbloeding, hier had ze haar twijfels over maar het zag er toch goed uit. Wanneer ik hier aan terug denk had er toen al een alarmbelletje moeten rinkelen.

Ik lag in het ziekenhuis op een kamer voor mij alleen, dit was wel fijn want Martinus bleef ook vaak slapen. Zo hadden we ook nog wat privacy. Als iemand vroeg hoe het ging zei ik altijd dat het wel goed ging, ik moest positief blijven. Vooral voor de mensen om mij heen probeerde ik me sterk te houden. Achteraf gezien voelde ik me vaak best ellendig en eenzaam en heb ik wat afgehuild. Ook al kreeg ik genoeg bezoek (soms zelfs te veel en kreeg ik hiervoor op m'n kop van de zusters), het waren vooral de nachten alleen die ik echt verschrikkelijk vond. Ik was vroeger namelijk zo'n typje die niet uit logeren kon en altijd heimee had. 

Dagelijks werd er bloed geprikt, infuusnaald doorgespeld, bloeddruk gemeten, urine getest en soms meerdere CTG's op een dag om te kijken of de baby genoeg bewoog. Soms was zijn hartslagje minder en ging er een alarm af, of bewoog hij niet en moest ik blijven draaien en keren tot hij weer even bewoog. Daar kreeg ik soms toch wel de zenuwen van. Ondertussen kreeg ik medicatie voor mijn bloeddruk die ze niet onder controle kregen. De medicatie werd steeds aangepast waardoor ik erg suf was, veel sliep en me nu nog weinig kan herinneren.

In een volgend blog vertel ik over de bevalling.