Zwangerschapsvergiftiging...

Op het moment dat je erachter komt dat je zwanger bent ga je op zoek naar de meest gezonde manier om te leven; geen rauw vlees, uitkijken met speciale kaasjes, stoppen met roken, geen alcohol. Bij alle echo's blijkt alles steeds in orde te zijn en je leeft steeds meer naar de uitgerekende datum toe. Je denkt er zelfs niets van als tijdens een controle bij de verloskundige de bloeddruk iets verhoogd blijkt te zijn, de bovendruk is wat hoger dan eerder, maar iedereen kan wel eens nerveus zijn waardoor de bovendruk stijgt. Een paar dagen later vertrouw ik een pijntje in de onderbuik niet helemaal en ik bel de verloskundige die me aanraad om mijn urine te laten testen op een urineweginfectie. Bij de dokter zien ze wel iets in de urine, maar eigenlijk niet genoeg voor een infectie, toch krijg ik een kuur mee. Later die avond vertrouw ik het toch niet helemaal en de verloskundige komt langs, na inwendig onderzoek besluit ze me toch door te sturen naar het ziekenhuis omdat ze er zeker van wilt zijn dat ik geen weeën heb.

Volledig geshockeerd lig ik dan daar op een bedje, de bloeddruk blijkt te zijn gestegen en ze vinden eiwitten in de urine, gelukkig bleek met mijn dochter alles in orde. Er wordt verteld dat eiwitten ook kunnen voorkomen bij een urineweginfectie en dat veel mensen wel eens een verhoogde bloeddruk hebben en ik moet dan maar over een paar dagen terug komen. Mijn moeder heeft zelf al haar hele leven hoge bloeddruk, het zit in haar genen. Ik weet dat ik daarom een verhoogde kans heb om dit ook te krijgen en ik maak me op dat moment niet zoveel zorgen.

Na een paar dagen word ik weer verwacht in het ziekenhuis en daar blijkt de bloeddruk stabiel maar toch verhoogd, de eiwitten zijn verdwenen. De arts wilt me voor de zekerheid later die week weer terug zien. Nu moeten jullie weten dat mijn idee van de bevalling zou zijn: thuis bevallen op de baarkruk samen met mijn partner en mijn moeder, mijn dochter wordt dan op mijn borst gelegd en daar kunnen we een uurtje samen genieten en ga ik haar proberen aan te leggen.

Zwangerschapsvergiftiging

Nietsvermoedend ga ik later die week terug naar het zwangerencentrum en blijkt mijn bloeddruk te zijn gestegen waarvoor ik medicatie voorgeschreven krijgt. Vanaf dat moment ben ik een zwangere vrouw met een medische indicatie, dus vaarwel verloskundigenpraktijk, vaarwel thuis bevalling. Ik ben op dit moment 31/32 weken zwanger en het enige dat ik hoop is dat ik de 37 weken haal.

Ik ga vanaf dat moment twee maal per week na het ziekenhuis. Het vruchtwater blijkt steeds minder te worden en dit kan komen door de stijgende bloeddruk. De medicatie moet worden verhoogd. Er wordt steeds gevraagd naar eventuele hoofdpijnklachten, pijn in de bovenbuik, sterretjes zien en vocht vasthouden want dit zijn symptomen voor een zwangerschapsvergiftiging en dit kan levensgevaarlijk zijn voor moeder en kind. Ik houd vocht vast maar niet abnormaal ik mijn optiek en ik heb ook wel eens vreemde hoofdpijn, maar met veel rusten voel ik me helemaal niet slecht.

In week 36 blijkt de bloeddruk verder gestegen te zijn en na verder onderzoek blijk ik eiwitten in de urine te hebben en vanaf dat moment word ik opgenomen en dan ben ik 36+1 zwanger. Iedere drie uur wordt de bloeddruk gemeten en lig ik aan de ctg. De bloeddruk blijft stijgen en ik kreeg weer meer medicatie. De volgende morgen staan er twee jonge dames aan mijn bed die mij vertellen dat ik ingeleid ga worden. Ik krijg een ballon ingebracht en die blijft 48 uur zitten, die blijkt voor 4cm ontsluiting te hebben gezorgd. De medicatie is in de tussentijd weer verder verhoogd want de bloeddruk blijft stijgen, op dat moment krijg ik 4 verschillende pillen en wordt de bloeddruk meer dan 10 keer per dag gemeten. Na de 48 uur word ik naar de verloskamers gebracht en ik krijg via een infuus weeenopwekkers toegediend en na slechts 2,5 uur is mijn dochter geboren en dat na 36 weken en 4 dagen zwangerschap. Ik heb haar hooguit 10 minuten gezien voordat ze naar de neonatologie afdeling wordt gebracht. Daar blijkt ze haar eigen temperatuur en suiker niet te kunnen regelen, dit is veelvoorkomend bij een vroeggeboorte. Ik zelf ben bijna compleet van de wereld omdat de bloeddruk enorm is gedaald; van onderdruk 110 naar 60. Ik kan me niet eens herinneren hoe ik op de kraamafdeling terecht ben gekomen.

Uiteindelijk mogen we beiden na een week naar huis waar ik verder de komende maanden moet herstellen. De nieren hebben een flinke klap gehad en mijn ijzergehalte is 5.1 (moet minimaal 7.2 zijn). Pre-eclampsie zorgt ervoor dat er vrijwel geen extra bloed wordt aangemaakt tijdens de zwangerschap, bij een normale zwangerschap gebeurt dit wel om zo het bloedverlies tijdens de bevalling te kunnen opvangen. Ik ben enorm moe, zweet enorm omdat het hart veel harder moet werken door het ijzertekort en kan me totaal niet concentreren.

Nu ik dit schrijf is mijn dochter 6 weken oud en doet het fantastisch. Ik zelf doe het iedere dag een stukje beter. Bij de na controle blijk ik een heftige zwangerschapsvergiftiging te hebben gehad, de hoeveel vocht die ik vast hield was enorm. Het vreemde blijft dat ik me op het moment zelf niet heb beseft hoe ziek ik was. Mijn gynaecoloog is gespecialiseerd in vergiftigingen en raadt mij aan om aan een onderzoek mee te werken, ik word dan volledig bekeken om zo de reden te vinden voor de zwangerschapsvergiftingen. Ik wil dit doen voor mezelf omdat ik ooit nog wel een broertje of zusje voor mijn dochter zou willen, ik ga het ook doen voor mijn prachtige dochter die misschien ooit zelf kinderen wilt. Zwangerschapsvergiftiging zit vaak in de familie en mijn dochter heeft dan ook een vergrootte kans om het ook te krijgen.

Wat ik de mensen wil meegeven die iemand kennen die een zwangerschapsvergiftiging hebben (gehad), het is heel heftig en natuurlijk zijn we enorm blij met de gezonde baby, maar het lichamelijke en geestelijke herstel van de moeder begint dan pas. Ons lichaam heeft ons in de steek gelaten terwijl we er alles aan hebben gedaan om het gezond te houden. We hebben zeer angstige momenten meegemaakt en sommige van ons hebben de dood zelfs in de ogen gekeken. Probeer hier rekening mee te houden want mensen zijn al snel met te zeggen: wat zeurt ze nou, ze heeft toch een gezond kind gekregen/na een maand moet ze zich weer goed voelen toch. Het herstel duurt maanden en soms kunnen we wat begrip echt wel gebruiken.