Zwangerschapscontrole in coronatijd

Eind februari werd de eerste corona besmetting in Nederland gemeld. Het zat er al langer aan te komen dus een echte verassing was het niet. Om eerlijk te zijn ben ik soms een beetje vies van andere mensen. Wij leren onze kinderen nu al dat je in een arm hoest of niest en netjes je handen wast na een wc bezoek, het buitenspelen of voor het eten. Er zijn mensen die je zonder schaamte in een winkel in je nek staan te hoesten zonder een hand voor hun mond te houden of met hun ongewassen handen in de broodjes bak staan te graaien. Op het begin heb ik dan ook nog wel een keer gezegd dat het wel fijn was dat iedereen nu misschien eens wat beter op eigen hygiëne gaat letten.  Echt bang was is verder niet voor het corona virus. Nog net voordat de eerste besmetting in Nederland gemeld werd vond mijn man het wel nodig om wat extra handzeep, desinfectie middel  en (kinder)paracetamol in huis te halen. Toen kreeg ik toch lichtelijk de kriebels. Hij had het al in de gaten dat dit wellicht vergaande gevolgen zou gaan hebben en een extra verpakking van deze goed te gebruiken, houdbare spullen was hopelijk een better safe than sorry actie, maar dat bleek toch niet zo te zijn.......

Niet veel later kwamen er steeds meer berichten over besmettingen en waar naar mijn idee de meeste Nederlanders er een beetje lacherig om deden bekroop mij een onaangenaam gevoel. Eind februari ben ik nog naar de huisarts gegaan, doordat ik steeds last het van mij zij en de verloskundige dit niet meteen zag als een zwangerschaps kwaaltje. De huisarts gaf mij bij binnenkomst gewoon een hand want ik toen eigenlijk al vervelend vond, maar je geeft uit beleefdheid toch gewoon een hand. Het is tenslotte ook nog een huisarts (die achteraf gezien echt wel beter had moeten weten! afgezien daarvan ging hij mij ook nog vertellen dat hij bij de derde zwangerschap van zijn eigen vrouw doodsbang was geweest. Ik bedoel wie verteld dat tegen een vrouw die zwanger is van haar derde kindje en dan ook nog als je zo'n functie hebt.....)

Voor de klachten in mijn zij kon ik al op 3 maart in het ziekenhuis terecht voor een echo. Het was er druk net zoals normaal. Wel kreeg ik bij binnenkomst geen hand en mocht ik zelf de deur dichtmaken. Je merkte dat het al anders was dan normaal. Uit het onderzoek kwam niets geks naar voren dus waarschijnlijk toch iets te maken met mijn lichaam dat veranderd door de zwangerschap en de ongemakken die dat met zich meebrengt.

Een week later kwam er steeds meer onrust in het land. Valère kwam uit school met verhalen over corona en dat ze vaker hun handen moesten wassen. Ook het hoesten in je arm leerde ze op school. Verder waren er ook nog veel, vooral volwassen die er nog steeds lacherig om deden en het zagen als een "gewone verkoudheid". Op vrijdag kwam het nieuws dat de scholen niet dicht gingen en omdat de landen om ons heen dit wel deden of al hadden gedaan schreeuwde iedereen moord en brand dat we in Nederland weer te nuchter en te laks zijn. In het weekend werd het steeds onrustiger en op zondag werd dan ook aangekondigd dat de scholen wel dichtgingen en ook nog voor 3 weken. Het werd steeds serieuzer en de datum dat ik naar het ziekenhuis moest voor mijn 20 weken echo kwam steeds dichterbij. Er kwam bericht van de verloskundige dat de regulaire controles tijdelijk uitgesteld werden en er alleen telefonisch contact zou zijn. Als je toch nog naar de praktijk wilde komen moest dat ook alleen. Er gingen geruchten dat er meer dingen uitgesteld gingen worden dus ik was erg bang dat mijn 20 weken niet doorging of dat ik alleen zou moeten gaan. Je wilt de mensen in de zorg ook niet onnodig lastig vallen en omdat er bijna iedere dag dingen veranderde heb ik gewacht tot woensdag om te bellen. Een aardige mevrouw vertelde dat als ik geen last had van koorst, hoesten of kort ademigheid ik gewoon naar de afspraak mocht komen. Ik mocht zelfs 1 persoon meenemen. Bij de meeste afspraken mocht je niemand meenemen, maar voor de 20 weken echo werd een uitzondering gemaakt. Ze wilde niet dat iemand alleen was mocht er toch slecht nieuws zijn. Ik was opgelucht dat mijn man gewoon mee mocht. De 20 weken echo vond ik zeker spannend, maar was niet echt bang voor slecht nieuws. Al vrij vroeg in de zwangerschap voel ik de baby en dat ook al een tijdje vrij regelmatig. Ik heb gewoon een goed gevoel bij de zwangerschap, maar in deze corona tijd naar een ziekenhuis gaan daar maakte ik me wel ontzettend druk over.

Op 19 maart om 12.55 was het dan zo ver en stond de afspraak gepland. De jongens waren natuurlijk thuis omdat de scholen dicht waren. maar gelukkig kon het jongste broertje van mijn man komen om even op ze te passen en ging ik dus niet alleen. Waar ik normaal altijd ruim op tijd aanwezig ben voor een afspraak waren we nu pas 5 minuten voor aanvang aanwezig. We wilde niet te lang binnen hoeven zijn voor de afspraak. Al in de parkeergarage zagen we de eerste tekenen van het corona virus. Waar het normaal zoeken naar een parkeerplaats is was het nu bijna leeg. Maar één parkeerdek van de drie open en ook hier waren nog voldoende plaatsen vrij. Het moeder en kind centrum in MUMC+ ligt vooraan bij de ingang dus we hoefde gelukkig niet het hele ziekenhuis door. We kwamen op naar naar de juiste afdeling misschien nog geen 20 mensen tegen. Fijn natuurlijk zo weinig mensen, omdat je gewoon voldoende afstand wilt houden en dit niet echt gaat als het super druk is, maar wel een heel raar gevoel om op een plek te zijn waar het altijd zo druk is en nu eigenlijk uitgestorven. Je kunt je aanmelden via een zuil waardoor mensenlijk contact sowieso niet nodig is. Achter de balie zat ook niemand en daarachter zagen we maar een paar medewerkers. Normaal lopen er op deze plek zeker 10 medewerkers rond. In de wachtkamer waren we alleen en na een paar minuten kwam er nog een koppel binnen die netjes een stukje verderop ging zitten.

We werden opgehaald door een hele aardige echoscopiste die ons meteen op ons gemak stelde. Wel raar om door iemand ontvangen te worden die een mondkapje draagt en je geen hand mag geven. Ze vertelde ons dat er wel onrust heerste onder het ziekenhuis personeel, maar iedereen zijn best deed om het allemaal zo aangenaam mogelijk te maken voor de patiënten. Er werden voldoende maatregelen getroffen om niets aan elkaar door te geven. Met de baby was gelukkig alles zo ver prima in orde. Ik had niet gedacht dat er iets mis zou zijn, maar de bevestiging dat alles goed zit hadden we wel even nodig na alles wat we meegemaakt hebben.

Met dit goede nieuws konden we weer richting huis en hoef ik voorlopig ook niet terug te komen. Pas in mei weer een nieuwe afspraak om de placenta te controleren die nu erg laag ligt. Een fijn idee dat je even niet richting ziekenhuis hoeft, maar toch een raar idee dat ik tussendoor dus ook geen echo meer zal krijgen. Er zijn natuurlijk veel ergere dingen aan de hand in ons land en de hele wereld op dit moment en dat besef ik maar al te goed. Toch ben ik er wel een beetje verdrietig over aangezien ik mezelf had voorgenomen om gewoon ontzettend te gaan genieten van mijn laatste zwangerschap. De eerste zwangerschap was ik te voorzichtig om te genieten omdat we er zo lang over gedaan hadden om zwanger te worden en heb ik eigenlijk ook niet genoeg aan mezelf gedacht. Met de instelling een zwangerschap is geen ziekte heb ik dus nooit rust genomen om te genieten en ook nog veel te lang doorgewerkt. Bij de tweede zwangerschap mochten we eigenlijk niet zwanger worden (net achter gekomen dat onze oudste zoon een hersenaandoening TSC had en het advies om niet meer te gaan voor een tweede zwangerschap maar dit bleek een paar weken later net gebeurd te zijn) en kregen we ontzettend veel onderzoeken met de oudste die net 2 was en een hoop onzekerheden over mijn zwangerschap. Achteraf was er gelukkig geen risico voor de baby anders hadden we nooit voor een derde kindje durven gaan. Afgelopen zomer had ik na weer meer dan een jaar proberen een positieve test in handen, maar na 8/9 weken kreeg ik een miskraam. Toen ik afgelopen november zwanger bleek was ik dolgelukkig dat het, voor ons dan zo snel weer raak mocht zijn en had ik mezelf voorgenomen er gewoon echt van te gaan genieten. We zaten wel midden in een verbouwing wat nogal wat stress met zich meebracht, maar die is net voor het grootste gedeelte afgerond en nu zitten we midden in een corona crisis. Ik hoop dat ik begin augustus mag bevallen van een gezond kindje, de zon schijnt en we het ergste qua corona crisis achter de rug hebben en we echt kunnen gaan genieten.