Zwangerschapsblunder: ik moest overgeven in een chic restaurant

Ik was toentertijd 11 weken zwanger. Net voordat we vetrokken hadden we de termijnecho gehad en alles zag er goed uit. We waren dan ook helemaal in de wolken tijdens onze vakantie in Italië. Maar zoals in het eerste trimester kenmerkend is, had ik last van misselijkheid. Niet per se misselijkheid zoals je het bedenkt, maar op de manier dat ik een soort hongeraanvallen had en als ik niet op tijd at, ik moest overgeven. Daar kun je natuurlijk rekening mee houden, maar het probleem was dat ik totaal geen eetlust had. Ik wist elke keer weer niet wat ik toch weer moest eten.

Hoe dan ook, als je in Italië bent, wil je wel genieten van het lekkere eten en dat deden wij natuurlijk ook. Wij waren namelijk op Capri: een super fancy eiland waar geen normale winkels zitten, maar alleen Gucci, Luis Vuitton etc., waar op het terras zelfs een glas water minimaal €10 kost en waar je mensen ziet met schokkende hoeveelheden botox en fillers. Ook hebben veel wereldberoemde sterren een bezoekje gebracht aan Capri. Zo ook aan het restaurant waar wij de desbetreffende avond aten. Er was een muur met foto’s van alle bekende personen die daar gegeten hadden en het zag er super mooi uit in het restaurant.

Na het bestuderen van de kaart, bestellen wij ons eten en drinken en ik koos een pizza. Gewoon een Margherita, want alle overheersende smaken waren al snel te veel. Ik voelde me op dat moment vrij oké en het eten ging prima. Tot ik een hap pak die me vanuit het niets helemaal niet lekker viel. Het leek wel alsof het ineens te veel was. Ik stop met eten en probeer rustig te wachten tot dit gevoel wegtrekt, maar ik merk dat het niet weg gaat. Ik had Domenico al op de hoogte gebracht en ik zeg dat het toch echt niet lekker gaat. Ondertussen zoek ik met mijn ogen al angstig naar waar ik zometeen - indien nodig - het toilet kan vinden. Ik besluit toch maar op te staan om het toilet te gaan zoeken. Maar het restaurant was erg groot. In de hal waar wij binnen kwamen, vraag ik krampachtig waar het toilet is en zij wijzen mij om het hoekje naar een trap. Ik loop er naartoe, maar bovenaan de trap merk ik het al. Ik ga het niet redden.

Wat nu? Er gaat van alles door mijn hoofd. “Ik kan toch niet hier bovenaan de trap gaan overgeven. Dan ligt hier zo’n straal kots helemaal over die trap. In dit chique restaurant. En dan moet iemand dat op gaan ruimen. Moet ik het dan zeggen? Of doe ik gewoon alsof dat niet van mij is?”. Een vrouw passeert me op de trap op het moment dat het niet meer gaat. Gewoon op de trap kotsen is echt geen optie had ik bedacht. Maar wat dan?! Een milliseconde nadat ze voorbij is, gaan mijn handen voor mijn mond en spuug ik zo heel mijn handen vol. “Help! Het zit in mijn handen. Wat moet ik hier nou mee?! ”. Binnen enkele traptreden stond ik bij het toilet, waar ik de inhoud van mijn handen in het toilet liet vallen en mijn mond schoonmaakte. Gelukkig bleef de schade erg beperkt. Er was niets vies geworden, behalve mijn handen. Die waste ik direct en ik keek of mijn kleding niet vies was geworden.

Twee minuten later zat ik weer aan tafel. Alsof er niets gebeurt was. Ik vertelde het Domenico en we konden er gelukkig erg om lachen. Daar zaten we dan, met z’n tweeën, tussen al die chique mensen. Het was een typische gebeurtenis voor het eerste trimester, alleen op een erg ongelegen moment en dit zullen we dan ook niet snel meer vergeten denk ik. Hebben jullie ook van die zwangerschapsblunders gehad?

@mamaenmia