3 weken geleden
Zwangerschaps onzekerheid
Want soms is het ook gewoon zwaar en eng
Begrijp me niet verkeerd hè, ik ben mega dankbaar dat ik zwanger mag zijn. We het geluk hebben dat ons kindje het onwijs goed doet.
Maar wat een emoties soms ook. Stress, hormonen, angst. Het is allemaal wat. Ik vind het belangrijk dat ook deze kant besproken wordt. Ik ervaar er zelf best een taboe op namelijk, en ik hoop door er zelf wat over te delen, ik een ini-mini-stapje help het taboe te doorbreken.
De eerste angsten
Het begon bij mij al vroeg. Nadat ik de eerste positieve test had, heb ik er in die week nog 7 gedaan.
Alle testen die ik heb gedaan
Het begon uit ongeloof, ben ik dan echt zwanger? Daarna was het uit angst dat het niet goed zou gaan, en behalve die positieve test heb je op zo'n moment geen enkel bewijs dat het kindje goed groeit. En aangezien m'n eerste test nog heel licht was, zou het met de dagen erna moeten oplopen. Dus voor m'n eigen "rust" deed ik regelmatig een test. Want of het echt rust gaf, nee. Het liep mij niet snel genoeg op. Daar kwam ook nog is bij dat de testen in de ochtend vaak lichter waren dan als ik 's avonds een test deed.
Daarbij kwam ook nog eens het bloedverlies, zoals ik beschreef in mijn vorige blog. De volgende ochtend was dit gelukkig voorbij maar ik heb nog weken bij elke keer dat ik naar het toilet ging met spanning m'n wc-papiertje nagekeken of het echt niet bloedden. En eerlijk, nog steeds check ik regelmatig of alles wel goed gaat.
Achteraf is dit misschien een te grote stap geweest want ik heb het er echt heel pittig mee gehad.
Antidepressiva
Vlak voor mijn zwangerschap was ik begonnen met het afbouwen van antidepressiva, ik gebruikte al jaren Citalopram. Een lage dosis, maar het is nodig geweest om mentaal wat stabiliteit te geven. Dat betekende overigens niet dat ik nooit meer depressieve periodes heb gehad, maar met de juiste therapie kwam het elke keer weer goed. Gelukkig vond ik uiteindelijk genoeg stabiliteit in mezelf om te gaan afbouwen, ook omdat er een toekomstige kinderwens was.
De eerste stap was van 20mg naar 10mg, achteraf is dit misschien een te grote stap geweest want ik heb het er echt heel pittig mee gehad. Het gaf geen spanning rondom m'n zwangerschap, maar was mentaal gewoon pittig. De volgende stap was dan ook een stukje kleiner en dit ging een stuk beter. Ook de laatste stap ging goed en inmiddels ben ik al 2 maanden helemaal van de medicatie af! Dat het beter ging, maakte nog niet dat het helemaal geen invloed had overigens.
Vragen als "gaan we wel goede ouders zijn", "kunnen we ons kindje wel alles bieden" en "voel ik wel genoeg liefde voor dit mini-mensje in mijn buik" kwamen steeds meer in mijn hoofd voorbij.
2e trimster hormonen
Nadat de 13 weken echo helemaal goed was gaf dat veel rust. Ons kindje is gezond (voor zover op de 13 weken echo te zien was) en groeit goed.
Desalniettemin kwamen wat later toch de hormonen opzetten. Vragen als "gaan we wel goede ouders zijn", "kunnen we ons kindje wel alles bieden" en "voel ik wel genoeg liefde voor dit mini-mensje in mijn buik" kwamen steeds meer in mijn hoofd voorbij.
Ook ben ik het zwanger zijn soms al zat, en ik moet nog 19 weken. Het kindje schopt en wiebelt volgens mij mega veel, nu al. Er zijn momenten dat ik dat ergens wel zat ben, en gelijk voel ik me schuldig want "ik moet toch juist dankbaar zijn dat ik zo'n gezond actief kindje in mijn buik heb zitten". Er zijn zoveel vrouwen die niets liever willen dan zwanger zijn, en dan denk ik dit. Aan de andere kant, als t minimensje dan eens afwijkt van dit patroon, zakt de aarde onder mijn voeten vandaan en ben ik doodsbang dat er iets mis is.
Ik weet dat het normale gedachten zijn, en dat iedere moeder haar zwangerschap anders ervaart. Toch ga ik aan mezelf twijfelen en voel ik me onzeker.
Partners onzekerheid
Wat niet vergeten mag worden, is dat ook de partner onzekerheden kan hebben. Mijn stoere zelfverzekerde P. kwam hier laatst zelf mee. Ook deze gevoelens mogen er zijn, want ook voor hem zal er een hoop veranderen.
Ik denk overigens dat P. echt de meest geweldige en zorgzame vader gaat zijn die ons kindje zich kan wensen. Maar dat wil niet zeggen dat hij het daarom maar niet mag voelen.
Hoe hebben jullie dit ervaren tijdens je zwangerschap? En vooral, wat hielp jouw om dit gevoel van onzekerheid minder te maken? Behalve mezelf vertellen dat het niet raar of niet goed is, kom ik namelijk niet heel veel verder
J.A
Ontzettend herkenbaar. Wat mij heel erg geholpen heeft was haptonomie. Leren samen met je partner contact te maken met de baby in je buik. Wanneer ik ongerust was of het nog ok was met de kleine dan maakten mijn man en ik door aangeleerde technieken contact met hem en begon hij spontaan te bewegen. Maar bovenal, adem in adem uit. Je mag bang zijn, in bijna alle gevallen komt het goed. Heb vertrouwen in jezelf. En zie het los van eventuele eerdere psychische disbalans want je bent net als alle andere toekomstige moeders gewoon heel erg gespannen en angstvallig dat alles goed mag blijven gaan. Mijn kinderen zijn nu 3 en 2 en die onzekerheid en angst verschuift weer. Haha niet een fijn vooruitzicht maar het hoort bij ouders worden. Het maakt je kwetsbaar. Je kunt het zet hem op!!
Sjarlie
Dank je wel voor je lieve reactie! Haptonomie ken ik (nog) niet, maar ik ga er is naar kijken. Ik hoop ook, naast de zwangerschap, nog een hoop te verwerken van het afgelopen jaar. Dus mijn hoofd is ook gewoon heel vol. Fijn dat het zo goed geholpen heeft trouwens, dat zal veel rust hebben gegeven!
Lala72
Accepteer dat onzekerheid er bij hoort,en houd vertrouwen in je zwangerschap,kind en de toekomst!!!!
Lala72
Oooow lieve Mama onzekerheid is met het ouderschap verweven... Hier een Mama van 7. In de leeftijd van 3 tm 22.. En ik kan je uit ervaring vertellen dat zorgen maken en beren op de weg zien eigenlijk nooit meer stopt.. Wat de Mama hierboven zegt... Probeer die gedachtes niet de overhand te laten krijgen... Kinderen krijgen en opvoeden is heel erg veel loslaten.. Heel veel heb je namelijk niet in de hand.
Sjarlie
Ik weet het, dat maakt het, naast echt heel mooi, ook heel zwaar soms. Ik weet ook wel, zorgen maken terwijl er nog geen zorgen zijn is zonde van m'n energie. Ik probeer de gedachtes niet de overhand te laten krijgen, gelukkig lukt dat meestal ook wel hoor! Dank je wel voor je lieve reactie <3
Skawa
Ik denk dat iedereen dit gedeeltelijk ervaart. Ik had geen angsten over mezelf als moeder of ons al gezin maar wel angst dat er iets mis ging in de zwangerschap. En ik wil je niet met meer zorgen opzadelen maar dat blijft. Als ze geboren zijn heb je de verhalen van wiegendood, worden ze ziek ben je doodsbang dat er iets mis gaat. Nu is de oudste 8 en gaat meer de wereld in dan ben je bang voor aanrijdingen / ongelukken. Het verbaasde mij ( ergens naïef misschien) dat je vanaf het moment van die positieve test altijd wel iets van doemscenario’s kan bedenken en t leven nooit meer zorgeloos is. Maar ik ben wel van nature positief ingesteld en probeer die gedachten niet teveel ruimte te geven en te genieten in het hier en nu van mijn fantastische meiden. Ik wens je veel geluk met je kindje en je gezin
Sjarlie
Dank je wel voor je reactie! Ja echt vanaf het moment dat die positieve test er was, gaan er doemscenarios door mn hoofd. Mn inlevingsvermogen is extreem goed dus ik voel zo'n beetje letterlijk wat ik zou voelen op t moment dat zoiets gebeurd. Heel pittig! Probeer t ook zo min mogelijk ruimte te geven, lukt alleen niet altijd natuurlijk. Ik zei laatst nog tegen mn vriend dat deze angsten en spanningen bijna reden zouden zijn om geen kinderen te willen. Maar goed, ik weet dat er ook heel veel positieve dingen tegenover gaan staan. Dus t komt ook wel goed. Dank je wel! Jij ook heel veel geluk met je gezinnetje!