Zwangerschaps depressie deel 1.

Al sinds begin maart ben ik niet meer aan het werk. Het is te veel, te druk en mijn masker kan ik niet meer op houden.

Er heerst een enorm taboe op een zwangerschaps depressie.

Want tja, zwangerschap is toch een leuke gezonde ziekte? Je mag toch blij zijn dat je überhaupt kinderen mag krijgen en het is toch alleen maar leuk een baby in je buik?

En tuurlijk is het speciaal en bijzonder dat ik een kindje mag krijgen.

Dit heb ik ook zeker tijdens mijn zwangerschap van Ziyad zo ervaren.

Maar dit keer is het anders, heel anders.

De eerste weken van mijn zwangerschap verliepen goed. Ik had last van misselijkheid maar verder was het prima te doen allemaal. Hoe verder ik in de zwangerschap kwam hoe ellendiger ik me mentaal ging voelen. Die roze wolk werd steeds donkerder.

Ik kon me zelf tegenover de buitenwereld niet meer groot houden en blijven lachen.

Steeds vaker als iemand zei "gefeliciteerd!! Super leuk dat je weer zwanger bent, hoe voel je je?" Begon ik te huilen en voelde ik me ellendig. Thuis was ik nog maar een schim van hoe ik in "werkelijkheid" ben. En dat maakte het voor zowel mijn man als zoontje het er niet gezellig op.

Er hoefde maar een klein ding te gebeuren of gezegd te worden of ik begon hysterisch te doen en begon ik te hyperventileren.

Heel de dag het gevoel van stress, vermoeidheid en het liefst zou ik heel de dag onder een dekentje op de bank willen liggen. Maar ik heb een gezin om voor te zorgen, een baan, een studie en een huishouden. En ik weet dat ik er niks mee op schiet.

Ik herkende dit ook niet zo van mezelf en dit is ook niet hoe ik normaal gesproken ben. Tijdens mijn zwangerschap van Ziyad voelde ik me ook gewoon goed.

Dat was ook de reden om actie te ondernemen.

Ik werd vanuit de huisarts doorverwezen naar de POH. Hier begon ik met een wekelijks gesprek.

Hier werd al snel aangegeven dat ze in overleg met de huisarts vond dat ik per direct moest stoppen met werken.

Ik zag hier als een berg tegen op omdat ik mijn werk enorm leuk vind en daarnaast zit ik in mijn laatste jaar en wilde ik alles af hebben voor ik met verlof zou gaan.

Daarnaast was de afspraak dat de dagen dat Ziyad normaal naar het kinderdagverblijf zou gaan gewoon door gingen. Dat zouden de momenten zijn dat ik momenten voor mezelf zou hebben en kon doen wat ik wilde.

In mijn geval doelloos onder dat dekentje liggen en vooral niks of niemand aan mijn hoofd..

Dit ging 2 weken prima, ik voelde me nog steeds ellendig en had nog steeds het zelfde gevoel. Maar kon de uren dat ik alleen was mezelf wel opladen om klaar te staan in de tijd dat Ziyad en mijn man thuis kwamen tot ik weer naar bed ging. En met hulp van mijn man ging dat wel oke.

Toen begon de corona ellende. Het kinderdagverblijf ging dicht, en ja ook al werk ik normaal in een vitale sector en moet mijn man gewoon de deur uit voor werk in een niet vitale sector. Mocht ziyad niet langer komen.

Dit viel en valt mega zwaar. En niet alleen voor mij, maar ook merkte ik dat Ziyad na een tijd de kindjes en juffen mist.

Via de POH werd ik inmiddels op de wachtlijst van de POP poli gezet. Er zou snel iemand contact met me opnemen. Ondertussen had ik wel nog mijn gesprekken. Maar ook bij de POH merkte ze dat die donkere wolk steeds zwarter werd en dat het tijd werd voor de spoed lijst.

Dit heeft zeker 4 weken geduurd ivm het corona virus.

Inmiddels ben ik 24 weken zwanger, heb ik mijn intake gehad en moet ik na gaan denken over medicatie en wat voor soort begeleiding ik het beste bij mezelf vind passen.

Het geeft me enigzins rust dat ik eindelijk geholpen ga worden.

Maar daarnaast ook angst voor hoe mijn zwangerschap verder gaat verlopen.

Een ding is zeker. Een depressie is stom en maakt het leven oprecht een stuk minder leuk. Helaas hebben de hormonen flink de overhand genomen.Dat is gewoon enorm jammer.

♡