7 jaar geleden
Zwangerschap, kwaaltjes en dan nog mijn man
Na een tijd stilte kom ik graag weer een update geven hoe het hier gaat, binnenkort schrijf ik verder over wat ons bezig houdt en meer!
De afgelopen weken heb ik in een soort roes ervaren, anders kan ik er niet van maken. Elke week hoopte ik dat de kwaaltjes minder zouden worden, en dat ik de volgende dag ineens weer magisch de oude ik zou zijn, maar helaas, zo werkt het in de realiteit niet. Deze zwangerschap valt mij dan tot nu toe dan ook het zwaarst.
We hebben natuurlijk nog 2 mooie kinderen rondlopen waarvan eentje nu bijna weer naar school moet, in mijn hoofd voelde ik me al zo vaak schuldig naar hem toe omdat dingen mij zoveel energie kosten dat we weinig hebben ondernomen deze vakantie. We zijn bij familie gaan logeren bijv. en soms een dagje uit gedaan, en natuurlijk genoten ze daar van, maar deze mama stortte diezelfde avond dan zo in van de naarheid en moeheid dat ik de dag erna gelijk een ramp ben.
We hebben 2 jongens, en ik weet niet of anderen er zijn met dezelfde ervaringen, maar het is soms wat ergerlijk als ieder maar zegt en ervan uit gaat dat we nu een meisje moeten krijgen of willen, dat is totaal niet zo... We waren er niet eens mee bezig zwanger te worden, laat staan dat ik nog ergens een voorkeur voor had, de droom van onze 2 jongens heb ik al en oprecht maakt me de laatste niks uit, als hij of zij maar gezond is! En ik hopelijk straks wat meer ervan kan genieten.
Dit is echt de laatste keer en daar ben ik mij nu meer dan bewust van.
Na week 14 (inmiddels ben ik alweer over de 17 weken heen) kon ik eindelijk weer normaal mee eten met ons gezin, avondeten was daarvoor enorme drama en koken lukte me niet meer. Ik ben pas in week 16 begonnen met schrijven in een zwangerschapsboek, ik zou niet willen dat dit kind straks niks heeft zoals de andere 2, dus daar heb ik nu alles mee ingehaald.
Met week 16 hadden we eindelijk weer een controle bij de verloskundige en ik was eerlijk gezegd best gespannen, ook al was de termijn echo prima en dat was met 12 weken, ik dacht vaak onbewust aan de gedachte of het hartje nog wel zou kloppen o.i.d.
Godzijdank was alles in orde en kon mijn man nu ook de eerste keer naar het hartje luisteren, de kinderen waren erbij, ons oudste zoontje stond er lief bij te kijken maar de jongste vond de kralenbaan veel interessanter..
Ik merk aan mijzelf dat ik soms wat last heb van een licht randje van depressie of een soort paniekaanval, ik kan dagen hebben dat ik mij zo down voel en echt nergens meer het nut van inzie, en het liefst alleen op de bank rondhang. Of dan heel kortaf ben naar mijn kinderen toe, en toch voel ik mij dan ook meer dan rot als ik dan in zo'n dag zit, soms valt het me allemaal wat zwaar.
Gelukkig is niet alles zo, maar de laatste tijd zit er zoveel tegen bij ons, denk aan belasting, verkoop van de auto etc. waarvan ik gelijk stress ervaar en dus weer depri wordt, ik word soms moe van mezelf...
En eerlijk, ik denk soms, wat heb ik een top kerel die al deze sh*t met mij en al mijn hormonen, kwaaltjes en probleempjes kan aanhoren en maar accepteert. De schat doet alles voor me...Voorheen waar je soms over kon mopperen over de vaat of de stomme was, heb ik dat nu nooit meer. Hij weet hoe ik mij voel en normaal houd ik alles netjes bij in huis, maar ik heb er werkelijk de kracht niet voor. Staan alleen kan me helemaal draaierig of naar maken, van het weekend bijv. Ze zouden een dagje uit gaan, hij met zijn moeder en de kinderen en mijn moeder, jammer genoeg werd mij moeder ook wat naar van het weekend en moest ze met spijt afzien. Mijn man wou zo graag dat ik meeging dat hij zei dat hij mij daar in een gehuurde soort rolstoel wel wou rondrijden, uiteindelijk ben ik meegegaan en heb ik kunnen genieten, het weer was prachtig en ik ervaarde echte rust.
Zelfs als ik het zo zat kan zijn op sommige dagen krijg ik gelijk een arm over mij heen, als het nu soms nog niet lukt om te koken dan doet hij dat voor ons ook al werkt hij lange dagen, hij doet nu meer in huis dan ik normaal doe en als er iets nodig is in huis haalt hij dat...
Bij deze dan ook aan mijn lieve geweldige man, ik weet dat ik soms een duivel kan zijn en dat dingen echt soms even bikkelen zijn qua energie, want jonge kinderen en ook nog werken kost een hoop energie. Bedankt voor al je geduld en dat je nooit boos wordt thuis, de rust van jou doet mij en de kinderen goed, dat heb ik echt even nodig!
Wij komen er wel, en ja het zal druk zijn straks met 3, maar die jaren gaan ook wel voorbij, dan wordt alles ooit wel wat makkelijker.
Maar ik zou dit met niemand anders willen doorstaan als met jou...
Motherhood *3*
Ja je moet echt even een moment ervoor nemen lijkt het nu he...je bent de hele dag al in actie stand, hier ook zo, moet echt mezelf dwingen dingen te zoeken en in de avond proberen als de kinderen slapen toch even wat erover te praten en te genieten, het gaat nu al zo enorm hard...Spannend ook bij jullie, kijken wat we krijgen ;)
Motherhood *3*
Is ook zo hoor, het is ook niet meer dan normaal als je partner/man meehelpt maar in het verleden had hij een zware burn our en hij is chronisch moe, dus sowieso heel snel kapot naast het fulltime werken, dat hij dan lief met alles meehelpt en niet zijn ongeduld of humeur erin verliest, wat vroeger dagelijkse kost kon zijn...In die zin ben ik blij zoals hij nu is en het zo gaat snap je? Jullie ook van harte! Ik ga gauw weer wat schrijven, niet weer over 5 weken haha
Anoniem
Hier 25 weken zwanger van nummer 3. Al 2 meiden rondlopen maar ook hier de vraag, gaan jullie nu voor een zoon? *zucht* haha. alles is hier welkom! En voor ons zal net als bij de meiden het geslacht een verassing blijven tot aan de bevalling???? Maar ondanks dat ik geen kwaaltjes heb is het genieten ook ver te zoeken. Totaal geen tijd voor in die ratrace hier. Pas s'avonds op de bank komt kleintje 'tot leven' ook dan besef ik altijd van ohja jij bent er ook nog ???? wel wat last van de hormoontjes maar daar trekt vriendlief zich ook niks van aan gelukkig.
Anoniem
Het is natuurlijk super lief dat hij zo goed mee helpt, en niet boos word, en een arm om je heen slaat. En het is ook nog eens top dat je dat erkent. Maar ergens heb ik toch een gemeen duiveltje die zegt ja? Je wilt samen kindjes, zwangerschappen zijn (vaak) geen wandelingetjes door het park, en je krijgt echt geen schouderklopje omdat je gekookt hebt, of de was weg gewerkt. Het is vrij normaal dat je dat doet, ook als je zwanger bent. Dus hoef lief het ook is dat je man jouw nu helpt, dat is in een team ook gewoon eigenlijk gewoon normaal toch? Hoe ik hier bij kom? Een tijdje geleden las ik iemand die vroeg waarom haar man een geweldige vader is als hij de kleine Naat school bracht, terwijl zij dit normaal deed, niets byzonders, en dan vooral te horen kreeg of ze ziek was omdat ze nog geen tijd had gehad haar make up op te doen ???????? Gelukkig had ik ook een man die tijdens de derde (en eerste en tweede) zwangerschappen mee hielp met van alles. Hier was het ook van zwangerschapssuiker naar bekkeninstabiliteit, verhoogde bloeddruk, zwangerschapsvergiftiging en ga maar door. Man wat voelde ik me beroerd, en wat heb ik savonds mijn dank betuigt als vriend het koken over had genomen. Wij hadden een meisje en een jongen, iedereen zei steeds waarom 3, je hebt toch van beide soorten al 1 ???? Jaaaa we waren namelijk soorten aan het verzamelen weet je ;) Ik dacht dat ik een meisje wilde, zo leuk weer alles roze. Tot we tijdens de 20 weken echo een plat gedrukt balzakje met piep zagen en de tranen spontaan in mijn ogen sprongen. Een jongen! WoW! Gekke hormoontjes hahaha Fijne zwangerschap, hopelijk snel weer wat fitter.