Zwangerschap en angst

Hi! Erg herkenbaar jouw verhaal. Ik ben nieuw op deze site en zie dat het artikel ook al een poosje geleden gepost is..maar ik vroeg me af of ik je nog een berichtje mag sturen?

Hoi! Dankjewel voor je reactie. En natuurlijk maakt het niet uit dat mijn verhaal wat langer geleden geschreven is: ik zou willen dat ik vaker tijd had om te schrijven. Jij zit nu in een heftige periode zo te lezen. De angst om de angst herken ik ook enorm: je kunt jezelf zo gek maken…wat mij in z’n algemeenheid helpt met betrekking tot mijn angsten en paniek is dat ik me er niet tegen probeer te verzetten. Soms voel ik een paniekaanval aankomen en doe ik er alles aan om die aanval niet te krijgen. Dat kost enorm veel energie en is lang niet altijd effectief. Ik merk dat als ik accepteer dat de paniek komt (“ok, laat maar komen dan, het is ok”) dat dit er vaak voor zorgt dat de spanning enorm afneemt en de echte paniek dan soms zelfs uitblijft. Dit is niet makkelijk, want je moet dan dus alsnog de controle loslaten (en dat lukt soms nog steeds niet), maar oefening baart kunst. En verder: deel je gedachten en gevoelens met mensen die willen en kunnen luisteren. En wees lief voor jezelf: je doet het supergoed!! Ik hoop dat je hier iets aan hebt en wens je heeeel veel succes en sterkte. Én een voorspoedige zwangerschap!

Wat een fijn verhaal om te lezen! Ik zie nu dat dit een tijd terug is geplaatst, maar hopelijk geeft dat niet. Ik heb ook sinds 2014 een angst- en paniekstoornis ontwikkeld tijdens mijn afstudeerstage in het buitenland. Waar de angst precies voor is of waar het vandaan komt, blijft vaag maar het heeft in theorie altijd te maken met een verlies van controle (zoals jij ook aangeeft in jouw verhaal). Ik kreeg bijvoorbeeld last van depersonalisatie en daar werd ik heel bang van, dus het is meer angst voor de angst waar ik een angststoornis op ontwikkeld heb. Ik ben toen even in de ziektewet terecht gekomen (kon niets meer), ik heb toen veelvuldig met psychologen gepraat en ik slik AD (lage dosis) om er nu nog mee om te kunnen gaan. Ik ben nu 8 weken zwanger en ik wist natuurlijk wel dat het spannend zou worden met mijn stoornis, maar de erge angst heeft inderdaad zijn kop weer opgestoken. Angst voor wat er met mijn lichaam gebeurd, angst voor de bevalling en angst voor de verandering die het teweeg gaat brengen voor mijn relatie en leven. Maar de angst om weer die depersonalisatie mee te maken is het grootst en zorgt nu voor de blinde paniek en keiharde knoop in mijn buik. De hormonen helpen natuurlijk niet mee en de piek moet er nog aankomen, maar het is fijn om te lezen dat er meer mensen zijn die hier ook mee kampen (en dat het wellicht ook niet zo erg is). Dankje voor je verhaal! Als je nog tips hebt om de angst wat te boven te komen, dan hoor ik het erg graag..

Klopt helemaal!