Zwangerschap & Corona

Zoals Stef Bos het zingt in zijn cover van Diggy Dex, Sterren tellen; Meningen zijn sowieso verdeeld en misschien is die van mij ook wel een te veel....

Ieder mens heeft het recht om zijn of haar mening uit te spreken en als diegene andere beweegredenen heeft dan geldt voor jou situatie, hoop ik oprecht dat ze je in je waarde laten. Want dat is wat telt, vind ik.

Ongeacht of je er nu wel of niet mee eens bent. We hebben allemaal ons eigen verhaal, onze eigen ervaringen, onze eigen gedachtegang waar onze keuzes op gebaseerd zijn. Er is dus geen goed of fout. We doen wat we denken dat het beste is voor onszelf of in onze situatie.

Eind januari vorig jaar had ik al een naar voorgevoel over Covid-19.  Dat kwam eigenlijk doordat mijn ouders op dat moment op zakenreis in Vietnam en Indonesië waren. En verschillende (binnenlandse) vluchten hadden. Ze landden op 5 februari weer in Amsterdam. Ik besloot daarom in januari het RIVM een mail te sturen om informatie op te vragen wat de maatregelen waren omtrent het reizen..

Als mantelzorger van mijn opa, die lijdt aan ernstige long- en hartproblemen, die 24/7 afhankelijk is van 8 liter zuurstof.

Wist ik, dit nieuwe virus moest niet te dicht bij komen want als hij besmet zou raken met dit nieuwe (long)virus, dan zou de kans erg groot zijn dat we hem daaraan gingen verliezen.

Toen op 27 februari de eerste Nederlandse besmetting werd vastgesteld in het ziekenhuis waar ik precies diezelfde dag nog ben geweest voor de jaarlijkse controle kwam het ineens erg dichtbij.

Daarom ben ik vanaf die tijd meteen bewuste keuzes gaan maken mbt het beschermen van opa. We wonen bij hem in de tuin, kom er dagelijks en dit wilde ik natuurlijk blijven doen.

We zijn hier om een reden komen wonen, en dat is om hem te ondersteunen/verzorgen waar nodig en hier neem ik mijn verantwoordelijkheden heel serieus, ongeacht wat ik daar zelf voor moet laten.

Gelukkig deel ik met opa dezelfde mening omtrent het virus en probeerde zo goed als we konden hem te beschermen. We namen maatregelen die ons rust gaven, hielden mensen op afstand die in onze ogen een risico vormde.

Artsen of deskundigen zijn we natuurlijk niet maar we hielden ons vast aan 1 feit. Dat de kans heel erg groot was dat hij, gezien zijn gezondheid en onderliggende aandoeningen, het virus niet zou overleven.

Ik heb het geluk dat ik in mijn situatie geen onnodige risico’s hoef te nemen, wat ik dan ook niet doe.

Aan de andere kant is het soms best lastig om mijn grenzen daarin aan te geven naar mijn omgeving toe. Ik merk dat er onbegrip ontstaat en dat onze keuzes niet altijd worden gewaardeerd. Waardoor je ondanks je goede bedoelingen en verantwoordelijkheidsgevoel wrijvingen krijgt. Omdat je vaak nee moet zeggen, en dat vind ik erg jammer..

Natuurlijk zou ik ook mijn zwangerschap meer willen delen met familie en vriendinnen. Ze er meer persoonlijk bij betrekken, maar helaas is hier de situatie gewoonweg niet naar, dan alleen via foto’s en de telefoon.. Dus we moeten het er mee doen.

Ik zou er zelf erg veel moeite mee hebben als door mijn toedoen of onoplettendheid, opa zou komen te overlijden.

Ik denk dat ik daar mijn leven lang een schuld gevoel door zou hebben. En daarom doe ik wat ik doe en laat ik wat ik laat. Dit zijn natuurlijk echt niet de leukste keuzes maar het is wel nodig..

Ondanks onze strenge maatregelen is het helaas toch niet gelukt het virus buiten de deur te houden. In de 20ste week van mijn zwangerschap kreeg opa klachten die wezen op Corona. 

Naar alle waarschijnlijkheid ben ik via hem besmet geraakt, op het moment dat hij positief testte, ben ik negatief getest en had ik geen klachten, pas na een dag of 3 begon ik hele erge spierpijn te krijgen en een dag later testte ik inderdaad positief. 

Hoe ga je hier in godsnaam mee om... In blijde verwachting en je hebt een vreemd virus in je lijf zitten, zo veel vragen en zo weinig antwoorden.

Natuurlijk wil je het niemand kwalijk nemen maar aan de andere kant voelde ik mij wel (sorry voor mijn taalgebruik) genaaid.. Dat we in deze positie zijn geplaatst. Terwijl er een klein wondertje in mijn buik groeit, niet wetende of hij/zij er iets aan over heeft gehouden, wat in de toekomst nog zal moeten blijken of Covid invloed heeft op een ongeboren kind, bijvoorbeeld met de ontwikkeling.

Gelukkig heb ik geen koorts gehad, alleen verhoging en ondanks dat ik binnen de risico groep val ivm astma heb ik weinig ongemak ervaren op extra vermoeidheid en wat keelpijn na. 

Wonder boven wonder is opa ook weer thuis gekomen uit het ziekenhuis. Hij heeft het wonderbaarlijk genoeg overleefd, door het goede en snel handelen van de behandelend artsen. Ondanks dat we heel erg blij en dankbaar zijn dat hij weer thuis is, is de nasleep groot en heeft hij ontzettend veel in moeten leveren..

Dit maakt de weg tot zijn achterkleinkind er is nog zwaarder en onzekerder of hij het wel gaat halen..

Marco en ik hopen dat hij zijn achterkleinkind nog kan zien, en dat we het kunnen vastleggen voor later. Opa doet zijn best maar meer dan hopen kunnen we helaas niet.

Deze week bespreek ik het geboorteplan met de verloskundige. We gaan er vanuit dat we over 2 maanden nog in dezelfde soort situatie zitten rondom het Coronavirus als nu dus hier houden we rekening mee.

Dit betekend dat alleen Marco in het ziekenhuis mag zijn en dat we tijdens de kraamweek geen bezoek mogen ontvangen.. Maar willen we wel bezoek in de eerste maanden? Natuurlijk willen we dat wel maar is het ook verstandig? Met zo’n klein kwetsbaar wondertje..

Het virus slaat om ons heen, het is onzeker wat voor schade het (op langer termijn)kan aan richten, ook de nieuwe mutatie..

Dus zoals het er nu voorstaat gaan we verder hoe we nu al een aantal maanden leven. Dat betekend geen bezoek binnenshuis, geen onnodige risico’s nemen voor opa, ons zelf en zeker niet voor onze kleine.

Hopelijk kunnen we in de zomer een gezellige bbq organiseren voor onze dierbaren die op kraambezoek zouden komen maar dat moeten we nog even afwachten...

Het blijft een rare situatie, voor de hele wereld en het enige wat wij samen er aan kunnen doen om het dragelijker te maken is lief zijn voor elkaar, en elkaar blijven respecteren in zijn of haar keuzes.

- Heb geduld & hou vol♥️

Zijn jullie er al uit hoe jullie de kraamtijd willen invullen?