Zwangerrr!!!! Maar wat een spanning brengt deze zwangerschap met zich mee

Het vertellen dat we zwanger waren is iets waar ik al heel lang over heb gefantaseerd. Ik wilde het ook toen we wisten dat ik zwanger was het snel delen met mijn moeder, zusje en broertje. Want mocht het fout gaan, kon ik het ook bij hun kwijt. Het moment van vertellen hebben we gefilmd, wat ik zo fijn vind om dat nog terug te kunnen kijken. We wisten hier alleen nog niet dat het er 3 waren….. Op 24 juli hadden we de echo staan. Deze hadden we nog in het ziekenhuis maar ik had de afspraak bij een verloskundige praktijk ook alvast gemaakt. Het was de laatste dag van onze vakantie dat we de echo mochten maken en ik was 7 weken zwanger. We werden binnen geroepen door de fertiliteitarts waar we vaak zijn geweest toen ik aan de medicijnen zat. ‘Zo eindelijk voor een ander soort echo’ zei ze. Wat vond ik het spannend, want was ik wel echt zwanger? Ze vertelde dat ze eerst even ging kijken wat ze allemaal zag zodat ze daarna goed kon vertellen. Dus dat ze even stil was moesten we niks achter zoeken. Ik wist totaal niet wat ik moest zien, ik keek wel mee op het scherm maar waar naar? Ik wist bij de laatste prik dat er 1 groot genoeg eitje was (wat al wel eerder was gebeurd) en 1 eitje die begon met groeien. En toen was het zover, ze begon met praten. ‘Nou niet schrikken maar gefeliciteerd het zijn er 2 ziezo. Maar ik zie nog iets, kijk hier is het 3e kloppende hartje’. Leroy begon met lachen, en ik dacht alleen maar hoe dan? Bestaan er drieling kinderwagens? 1 vruchtje was wel wat kleiner dan de andere 2 en we snapte niet hoe kon dit? Er was 1 groot eitje 1 die nog aan het groeien was? we krijgen gelijk te horen dat we dus in de medische molen blijven en we door worden verwezen naar het Erasmus. We liepen een beetje verdwaasd door de gang van het ziekenhuis naar buiten. En de reacties van thuis waren goud, en ook dit is gefilmd en kan ik nog steeds om lachen.

De week er na was het al zover en konden we langs komen bij het Erasmus. Hier krijg je alleen een gesprek waar je helemaal niet mee bezig wilt zijn. Ze beginnen over de na delen van een drieling zwagerschap en wat er allemaal fout kan gaan, dat we moeten na denken over reductie want dat is het beste voor een vrouwenlichaam en de kans voor 1 of 2 andere kindjes groter maakt om het goed te doen en te redden. We kregen een nieuwe afspraak mee voor rond de 12 weken zwangerschap, daar zouden we een uitgebreide echo krijgen (een soort 20 weken echo) en een afspraak alvast voor de dag er na voor een eventuele reductie. Dit plannen ze van te voren al in ook al doe je het niet. Maar dit is iets wat tot 13 weken kan en dus niet meer op het laatste moment gepland kan worden. We stappen in de auto terug naar huis en ik heb enorme hoofdpijn er van, ik ben verdrietig en bang. Maar gelukkig zijn Leroy en ik het er al gelijk er over eens. Wij gaan hier voor!!! Met de echo die gepland stond zijn we bijna 2 uur zoet, want echt alles wordt gecontroleerd. Zo ontzettend mooi om te zien dat ze ook bij zulke kleine mensjes al zoveel kunnen zien. We zagen ze bewegen, de botjes, het kloppende hartje. Hoe kan je hier tussen kiezen? Gelukkig was alles helemaal goed, vertelde we ook gelijk dat we morgen niet terug zouden komen, want deze kindjes hebben ons gekozen en wij kiezen voor hun.

Met zo’n drieling zwangerschap was er vaak controle en gelukkig bij elke controle kregen we goed nieuws. We wilde ook graag weten wat het zou gaan worden. Het namen verzinnen kon gaan beginnen want we waren in verwachting van 3 meisjes. Het kamertje, de spulletjes alles kon worden aangeschaft. Ik wilde dit ook allemaal op tijd gedaan hebben, want ik wist niet hoelang ik het vol zou houden om iets te blijven doen, en ook niet hoe vroeg ze geboren zouden gaan worden.

Met 16 weken moest ik stoppen met werken van de gynaecoloog, ik moest alleen nog maar ‘broeden’ zei ze. Eigenlijk ging deze tijd best snel, en merkte ook wel dat het voor mijn lichaam steeds wat zwaarder werd. Op vrijdagavond 11 december gingen we gezellig eten bij vrienden maar kreeg een beetje last van mijn buik en ben daar even op de bank gaan liggen. Gelukkig ging dat gevoel weer weg. Ik had prima geslapen (nou ja wat is prima, elke 2 uur er uit om te plassen maar goed). Tot smorgens rond 7 uur ik weer een beetje last krijg van mijn buik. Ik ga liggen, zitten, staan maar eigenlijk is niks prettig. Leroy maakt nog een kruik voor me, en zegt misschien moet je toch maar even naar het ziekenhuis bellen voor de zekerheid. We moeten even langs komen om te checken. Niet wetende dat dat het laatste ritje in de auto zou worden met mijn zwangere buik.