Zwanger zonder roze wolk...

De vorige blog eindigde ik met mijn miskraam. Nooit gedacht mee te maken, nooit gehoopt mee te maken, maar toch is het gebeurd. Nu ben ik een nuchtere doorzetter, maar ook een gevoelsmens. Dat past soms lastig bij elkaar. Ik moest van mezelf door, maar mijn gevoel had het er wel eens moeilijk mee. Delen met anderen, ho maar. Huilend alleen in bed, dat is veel vaker gebeurd.

Na de miskraam bleef het gevoel om zwanger te worden er zijn. Samen hebben we besloten om wel te kijken of het ons nog een tweede keer gegund zou zijn. Bij mij bleef het wel rondspoken, wat als het nog een keer mis zou gaan, zou ik dat wel trekken? Dan zouden we het niet nogmaals aan kunnen, dus het was wel een beetje nu of nooit meer... Wil ik dat wel? Elke maand was het weer een teleurstelling en opluchting tegelijk. Het was jammer genoeg niet gelukt, maar tegelijk fijn dat het niet mis kon gaan. Wat voelde die tegenstrijdige gevoelens gek. Was ik gek? Het moet toch anders voelen?

Na een paar maanden bleek ik weer zwanger te zijn. De onzekerheid was heel erg aanwezig! De roze wolk die we de vorige keer hadden was ver te zoeken, want je weet maar nooit. Tot de eerste echo wist nog bijna niemand van de zwangerschap. Doordat we net voor de lockdown wisten dat we zwanger waren, was het makkelijker voor ons te houden. Tijdens de lockdown zagen we toch weinig mensen. De eerste echo moest ik alleen heen. Wat was ik gespannen! Ik had dezelfde verloskundigepraktijk als de vorige keer. Wat een fijne mensen! Door de lockdown mocht ik niet eerder komen, maar de aandacht was er niet minder om. Het gesprek liet ze varen, en we gingen meteen voor de echo. Op de uitwendige echo was niks te zien. Nee, het zou toch niet? Ik moest mijn blaas legen voor de inwendige echo, wat een verschrikkelijk moment. De inwendige echo zelf, daar maakte ik me inmiddels al niet meer druk om, genoeg al gehad. Alleen het resultaat...

Na op het toilet te zijn geweest, al beeldbellend de echo vervolgd. En daar was onze mini te zien, met een kloppend hartje! Voor het eerst een positieve echo, wat was dat fijn. Vervolgens hebben we het gesprek vervolgd en afspraken gemaakt. 

Eenmaal thuis alles met mijn man kunnen delen. Gek dat hij er niet live bij kon zijn. We zijn blij, maar zitten niet op de roze wolk. Deze wolk is ook nooit helemaal gekomen. De gehele zwangerschap is hij ietsjes roze geworden, maar de zwarte wolk bleef aanwezig op de achtergrond. Zeker met alle complicaties, daarover de volgende blog meer.

Na de volgende controle, bij 12 weken, hebben we het nieuws toch met onze omgeving gedeeld. Steeds meer mensen kwamen te weten dat we weer zwanger waren. Mooie reacties gehad, ook wat minder handige. Maar elke controle was er weer de spanning, zou het nog steeds goed zijn? Mag het dit keer wel lukken?